ਫੁਲਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਮਾਉਂਦਾ।
ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਹੀ ਤਾਂ ਹੈ, ਜਿਸ ਪਾਸੇ ਸਿਧੀ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਕੁਲਾਂ ਤਾਰ ਦੇਵੇ ਤੇ ਜਿਸ ਪਾਸੇ ਪੁਠੀ ਪੈ ਜਾਵੇਂ ਫਿਨਢਿੱਲਾ ਕਰਕੇ ਰਖ ਦੇਵੇ। ਅਜ ਇਹ ਨਿਗਾਹ ਧਿਆਨ ਸਿੰਘ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪ੍ਰਵਾਰ ਲਈ ਸਿੱਧੀ ਪਈ ਹੋਈ ਸੀ।
ਰਾਜਾ ਹੀਰਾ ਸਿੰਘ ਹੁਣ ਗਭਰੂ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਸਵਾਲ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਗਿਆ, ਗਲ ਇਉਂ ਹੋਈ ਕਿ ਕੰਵਰ ਨੌ ਨਿਹਾਲ ਸਿੰਘ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗਲ ਚਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸੇ ਦੌਰਾਨ ਵਿਚ ਇਕ ਮੁਸਾਹਿਬ ਨੇ ਹੀਰਾ ਸਿੰਘ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਬਾਬਤ ਭੀ ਧਿਆਨ ਸਿੰਘ ਤੋਂ ਪੁਛ ਕੀਤੀ। ਸ਼ੇਰੇ ਪੰਜਾਬ ਵੀ ਨੇੜੇ ਹੀ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਧਿਆਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਮੁਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਕਿਹਾ-
‘‘ਮਾਲਕ ਦੇ ਬੈਠੇ ਨੌਕਰਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਗਲ ਦਾ ਫ਼ਿਕਰ ਕਰਨ ਦਾ ਕੀ ਹੱਕ ਏ।’’
ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਧਿਆਨ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਪੁਛਿਆ- ‘‘ਕੀ ਗਲ ਏ ਧਿਆਨ ਸਿੰਘਾ!’’
‘‘ਅਨਦਾਤੇ’ ਹੀਰਾ ਸਿੰਘ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਬਾਬਤ ਪੁਛਦੇ ਨਿ!’’
‘‘ਧਿਆਨ ਸਿੰਘਾ, ਮੇਰੇ ਬੱਚੜੇ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਪੂਰਾ ਫਿਕਰ ਏ। ਮੈਂ ਇਹ ਵਿਆਹ ਕਿਸੇ ਐਰ ਗੈਰ ਦੇ ਘਰ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ।’’
"ਏਹੋ ਗਲ ਮੈਂ ਕਹੀ ਏ ਜਹਾਂ ਪਨਾਹ। ’’
‘‘ਪਰ ਜ਼ਰਾ ਨਜ਼ਰ ਤਾਂ ਮਾਰ ਕਿਥੇ ਵਿਆਹਵਾਂ ਇਸ
-੩੫-