‘‘ਧਿਆਨ ਸਿੰਘਾ!’’
‘‘ਸ੍ਰੀ ਮਾਨ ਜੀ!’’ ਧਿਆਨ ਸਿੰਘ ਹੱਥ ਬੰਨ੍ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜਾ ਸੀ।
‘‘ਖੜਕ ਸਿੰਘ ਕਿਥੇ ਏ?’’ਸ਼ੇਰੇ ਪੰਜਾਬ ਨੇ ਫੇਰ ਕਿਹਾ।
‘‘ਹਾਜ਼ਰ ਹਾਂ ਪਿਤਾ ਜੀ!’’
‘‘ਦੋਵੇਂ ਜਣੇ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਆਓ।’’
ਧਿਆਨ ਸਿੰਘ ਤੇ ਖੜਕ ਸਿੰਘ ਮਹਾਰਾਜ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਨੇੜੇ ਆ ਗਏ।
ਸ਼ੇਰੇ ਪੰਜਾਬ ਨੇ ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਲੈ ਲਏ। ਸਾਰੇ ਸ੍ਰਦਾਰ ਹੈਰਾਨਗੀ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਲ ਵੇਖ ਰਹੇ ਸਨ।
ਸ਼ੇਰੇ ਪੰਜਾਬ ਨੇ ਫੇਰ ਕਹਿਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਉਸ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਹਾਲਾਂ ਭੀ ਸ਼ੇਰ ਜਿਹੀ ਗਰਜ ਸੀ, ਭਾਵੇਂ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਕੁਝ ਮਧਮ। ਖੜਕ ਸਿੰਘ ਦਾ ਹੱਥ ਧਿਆਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੇ ਆਖਿਆ-
‘‘ਧਿਆਨ ਸਿੰਘਾ! ਸਾਡਾ ਅੰਤ ਸਮਾਂ ਆ ਚੁਕਿਆ ਹੈ। ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਨੂੰ ਕੌਣ ਮੋੜ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਜੰਮ ਕੇ ਮਰਨਾ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਅਟੱਲ ਨਿਯਮ ਏ ਤੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਹੈ ਕਿ ਇਸਨੂੰ ਤੋੜ ਸਕੇ। ਅਸੀਂ ਭੀ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦੇ ਸੱਦੇ ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਹਜ਼ੂਰੀ ਵਿਚ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ।’’
ਧਿਆਨ ਸਿੰਘ ਦੀਆਂ ਅਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਛਮਾਂ ਛਮ ਅਥਰੂ ਵਗ ਰਹੇ ਸਨ, ਮਾਨੋ ਮੋਹਲੇਧਾਰ ਮੀਂਹ ਪੈ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।
‘‘ਬੁਜ਼ਦਿਲ ਨਾ ਬਣ ਧਿਆਨ ਸਿੰਘਾ! ਮੇਰੀ ਗਲ
-੫੧-
