(੩੩੪)
ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨਕਰ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਤੁਮ ਧੀਰਜ ਰੱਖੋ ਮੈਂ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਮਾਰਗ ਮੇਂ ਅਪਨਾ ਸਿਰ ਹਾਥ ਪਰ ਧਰੇ ਫਿਰਤਾ ਹੂੰ ਮੇਰਾ ਇਹੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਾਣ ਕਿਸੀ ਕੇ ਕਾਮ ਆਵੇਂ ਈਸ਼੍ਵਰ ਹੇਤ ਕੂਏਂ ਮੇਂ ਜਾਕਰ ਤੁਮਾਰੇ ਬੇਟੇ ਕੀ ਲਾਸ਼ ਭਾਲ ਕਰਕੇ ਲਾਤਾ ਹੂੰ ਤੁਮ ਮੇਰੇ ਆਨੇ ਤਕ ਯਹੀਂ ਰਹੀਓ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾਕਿ ਜਾਨੇ ਕੀ ਤੋ ਕੌਨ ਬਾਤ ਹੈ ਹਮ ਦਿਨ ਰਾਤ ਯਹੀਂ ਬੈਠੇ ਰਹੇਂਗੇ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਇਕ ਮਹੀਨੇ ਤਕ ਮੇਰੀ ਰਾਹ ਦੇਖਣੀ ਜੇਕਰ ਆਯਾ ਕੋ ਭਲਾ ਨਹੀਂ ਤੋ ਅਪਨੇ ਕਾਮਕਾਜਕਰਨੇ ਲਗ ਜਾਨਾ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕਹਿਕਰ ਕੂਏਂ ਮੇਂ ਕੂਦ ਪੜਾ ਕਈ ਗੋਤੇ ਖਾ ਕੇ ਧਰਤੀ ਪਰ ਪੈਰ ਜਾ ਲਗੇ ਔਰ ਆਂਖੇ ਖੋਲ੍ਹ ਦੀ ਪਰੰਤੂ ਕੁਛ ਨਾ ਦੇਖ ਪੜਾ ਪਰ ਏਕ ਬਹੁਤ ਲੰਬੀ ਚੌੜੀ ਜਗਹ ਦਿਖਾਈ ਦੀ ਤਿਸਕੋ ਦੇਖਕਰ ਆਗੇ ਚਲਾ ਤੋ ਏਕ ਬਾਗ਼ ਪਰਮ ਰਮਣੀਕ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁਲ੍ਹਾ ਹੂਆ ਦੇਖ ਪੜਾ ਉਸਕੇ ਭੀਤਰ ਗਿਆ ਤੋ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਬ੍ਰਿਖ ਅਤੇ ਮਾਨੋ ਹਰੇ ਫੂਲੋਂ ਮੇਵੋਂ ਸੇ ਲਦੇ ਹੂਏ ਦੇਖ ਪੜੇ ਔਰ ਵੁਹ ਬਾਗ ਸੁਗੰਧ ਸੇ ਐਸਾ ਮਹਿਕ ਰਹਾ ਥਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਕਾ ਜੀ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਗਿਆ ਔਰ ਜੀ ਮੈਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਇਜੇਹਾ ਬਾਗ ਕਿਨ ਉਦਾਰ ਚਿਤੋਂ ਕਾ ਹੈ ਇਸਕੇ ਜਾਨਨੇ ਕੇ ਲੀਏ ਸਾਰੇ ਬਾਗ਼ ਮੇਂ ਫਿਰ ਰਹਯਾ ਥਾ ਕਿ ਇਕ ਜਗਹ ਬਹੁਤ ਸੀ ਪਰੀਆਂ ਦਿਖਾਈ ਦੀ ਔਰ ਏਕ ਜੜਾਉ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਏਕ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਤਰੁਣ ਮਨੁੱਖਯ ਬੈਠਾ ਦੇਖਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਵਧਕੇ ਘਣੇ ਦਰਖ਼ਤੋਂ ਮੇਂ ਛਿਪ ਰਹਾ ਔਰ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦੇਖਨੇ
