( ੧੨ )
ਸਮਯ ਗੁਰੂ ਹਰਿਗੋਬਿੰਦ ਜੀ ਚਤੁਰਭੁਜ ਸੇ. ਪਹਿਲੇ
ਤਾਂ ਇਸ ਕਥਾ ਲਿਖਣ ਵਾਲੇ ਨੇ ਗੁਰੁਮਤ ਵਿਰੁੱਧ
ਅਕਾਲ ਨੂੰ ਜਨਮ ਮਰਣ ਵਾਲਾ ਔਰ ਚੌਬਾਹੂ ਸਾਬਤ
ਕੀਤਾ, ਦੂਜੇ- ਪੰਜਾਂ ਸਤਗੁਰਾਂ ਦੀ ਨਿੰਦਾ ਕੀਤੀ,
ਕਯੋਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ਾਂ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਦਾ
ਭਾਰ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਹੋਯਾ ਸੀ.
(੪) ਏਸੇ ਪੋਥੀ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆਹੈ ਕਿ ਗੁਰੂ
ਅਰਜਨ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਜੋਤੀਜੋਤਿ ਸਮਾਉਣਪਰ ਸਿਆਪਾ
ਹੋਯਾ ਔਰ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਬਹੁਤ ਰੋਏ,ਭਾਵੇਂ ਗੁਰੂ
ਦੇ ਮਤ ਵਿੱਚ ਐਸੇ ਕਰਮ ਬਹੁਤ ਹੀ ਨਿੰਦਿਤ ਕਥਨ
ਕੀਤੇ ਹਨ, ਯਥਾ:-
"ਰੋਵਣਵਾਲੇ ਜੇਤੜੇ ਸਭ ਬੰਨਹਿ ਪੰਡ ਪਰਾਲਿ. (ਸਿਰੀਰਾਗ ਮਃ ੧)
ਓਹੀ ਓਹੀ ਕਿਆ ਕਰੁਹ ? ਹੈ ਹੋਸੀ ਸੋਈ,
ਤੁਮ ਰੋਵਹੁਗੇ ਓਸ ਨੋ, ਤੁਮ ਕਉ ਕਉਣ ਰੋਈ ?
ਧੰਧਾ ਪਿਟਿਹੁ ਭਾਈਹੋ ! ਤੁਮ ਕੂੜ ਕਮਾਵਉ,
ਓਹ ਨ ਸੁਣਈ ਕਤ ਹੀ, ਤੁਮ ਲੋਕ ਸੁਣਾਵਉ. (ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧)
ਜੋ ਹਮਕੋ ਰੋਵੈ ਗਾ ਕੋਈ,
ਈਤ ਊਤ ਤਾਂਕੋ ਦੁਖ ਹੋਈ ।
ਕੀਰਤਨ ਕਥਾ ਸੁ ਗਾਵਹੁ ਬਾਨੀ,
ਇਹੈ ਮੋਰ ਸਿਖ੍ਯਾ ਸੁਨ ਕਾਨੀ. (ਗੁਰੁਬਿਲਾਸ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ੧੦)
ਤਜੈੈਂ ਸ਼ੋਕ ਸਭ ਅਨਦ ਬਢਾਇ,
ਨਹਿ ਪੀਟਹਿੰ ਤ੍ਰਿਯ ਮਿਲ ਸਮੁਦਾਇ.
