ਜੀਵਨ ਬਿਤਾਂਦੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੋ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ਸਨ ।
ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੋ ਰੋਜ਼ ਦੁੱਧ ਦੇਣ ਇਕ ਗੁਜਰ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਆਉਂਦਾ | ਪਰ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਭੱਲਾ ਇਕ ਹੀ ਗੁਜਰ ਕੋਲੋਂ ਦੁੱਧ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੈਂਦਾ । ਉਹ ਹਰ ਦੂਜੇ ਤੀਜੇ ਮਹੀਨੇ ਗੁਜ਼ਰ ਬਦਲ ਲਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ । ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਸੀ ਕਿ ਰੋਜ਼ ਤੇ ਸਦਾ ਇਕ ਆਦਮੀ ਕੋਲੋਂ ਦੁੱਧ ਲੈਣ ਨਾਲ ਦੁੱਧ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਬੇਈਮਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਤੇ ਫਿਰ ਦੁੱਧ ਵਿਚ ਸਪਰੇਟਾ ਤੇ ਪਾਣੀ ਮਿਲਾਉਣੋ ਵੀ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ !
ਸਿਆਲ ਦੀ ਬਹਾਰ ਸੀ ਤੇ ਪ੍ਰੋਫ਼ੈਸਰ ਭੱਲਾ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਗੁੱਜਰ ਬਦਲਿਆਂ ਹਾਲੀ ਚਾਰ ਦਿਨ ਹੀ ਹੋਏ ਸਨ | ਮੀਂਹ ਬੜਾ ਸੀ ਤੇ ਠੰਡ ਕਾਫੀ ਸੀ । ਸਵੇਰੇ ਛੇ ਵਜੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਦੀ ਬੈਠਕ ਦਾ ਬੂਹਾ ਖੜਕਿਆ । ਰਜ਼ਾਈ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਤੇ ਪਾਲੇ ਵਿਚ ਠਰੂ ਠਰੂ ਕਰਦੇ ਨੇ ਬੂਹਾ ਖੋਹਲਿਆ ਤੇ ਬਾਹਰ ਪਿਤਲ ਦੀ ਵਲਟੋਹੀ ਤੇ ਇਕ ਗੜਵੀ ਫੜੀ ਇਕ ਔਰਤ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਧਿਆ ।
‘ਜੀ ਮੈਂ ਦੁੱਧ ਦੇਣ ਆਈ ਹਾਂ, ਉਹ ਆਪ ਬੀਮਾਰ ਨੇ ਅਜ ਆ ਨਹੀਂ ਸਕਣਗੇ !’ ਉਹ ਪੈਂਤੀ ਕੁ ਸਾਲ ਦੀ ਸੋਹਣੀ ਤੇ ਜੁਆਨ ਔਰਤ ਸੀ ।
'ਅੱਛਾ ਦੇ ਜਾ’ ਬੁਲ੍ਹਾਂ ਤੇ ਜੀਭ ਫੇਰਦਾ ਉਹ ਬੋਲਿਆ । ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾ ਦੀ ਚਮਕ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਈ । ਉਸ ਦੀ ਹੈਰਾਨੀ ਦੂਰ ਹੋ ਗਈ ਗੁਜਰਾਨੀ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਵਾੜ ਕੇ ਉਸ ਬੂਹਾ ਢੋ ਕੇ ਚਿਟਕਣੀ ਅੜਾ ਦਿੱਤੀ । ਗਜਰਾਨੀ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਪਤੀਲੇ ਵਿਚ ਪਾਉਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ | ਗੁਜਰਾਨੀ ਨੇ ਇਕ ਗੜਵੀ ਭਰ ਕੇ ਪਤੀਲੇ ਵਿਚ ਪਾਈ ਤੇ ਵਲਟੋਹੀ ਤੇ ਗੜਵੀ ਤਿਪਾਈ ਤੇ ਰਖ ਕੇ ਸਿਰ ਦਾ ਕਪੜਾ ਠੀਕ ਕਰਨ ਲਗੇ ਜੋ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਭਲਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿਚ ਜਕੜ ਲਿਆ ।
'ਛਡ ਦਿਓ ! ਛਡ ਦਓ !! ਹਾਏ ਰਾਮ ਇਹ ਕੀ ।'
'ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾ, ਚੁੱਪ !'
'ਮੈਂ ਦੁੱਧ ਵੇਚਦੀ ਹਾਂ, ਆਪ ਨਹੀਂ ਵਿਕਦੀ ।'
'ਅੱਜ ਵਿਕ ਜਾ, ਜੋ ਆਖੇਂਗੀ ਦਿਆਂਗਾ ।' ਸਰਹਾਣੇ ਹੇਠੋਂ ਬਟੂ ਆ ਫੜ ਤੇ ਉਸ ਵਿਚੋਂ ਦਸਾਂ ਦਾ ਨੌਟ ਕਢ ਕੇ ਉਸ ਵਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਬੋਲਿਆ, 'ਇਹ ਲੈ ਲੈ, ਹੋਰ ਦਿਆਂਗਾ ।
ਪੰਨਾ:ਹਾਏ ਕੁਰਸੀ.pdf/78
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
