(੧੯੨)
ਮੇਰੇ ਡਿੱਠਿਆਂ ਗਈ ਹੈ ਜਾਨ ਤੇਰੀ ਜਿਵੇਂ ਚੋਰ ਦੀ ਜਾਨ ਝਲਾਂਗ ਕੋਲੋਂ
ਏਵੇਂ ਖੱਪਰੀ ਸੁੱਟ ਕੇ ਜਾਏਂਗਾ ਤੂੰ ਜਿਵੇਂ ਧਾੜਵੀ ਖਿਸਕਦਾ ਕਾਂਗ ਕੋਲੋਂ
ਤੇਰੀ ਟੋਟਣੀ ਫਰਕਦੀ ਸੱਪ ਵਾਂਗੂੰ ਆ ਰੰਨਾਂ ਦੇ ਡਰੀਂ ਉਪਾਂਗ ਕੋਲੋਂ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਇਸ ਜੋਗੀ ਦੀ ਚੋਗ ਮੁੱਕੀ ਪਾਣੀ ਮੰਗਦਾ ਨੇਜੇ ਦੀ ਸਾਂਗ ਕੋਲੋਂ
ਕਲਾਮ ਜੋਗੀ
{{Block center|<poem>ਕਹੀਆਂ ਆਣ ਪੰਚਾਇਤਾਂ ਜੋੜੀਆਂ ਨੀ ਅਸੀਂ ਰੰਨ ਨੂੰ ਰੇਵੜੀ ਜਾਣਨੇ ਹਾਂ
ਫੜੀ ਚਿਥ ਕੇ ਲਈ ਲੰਘਾ ਪਲ ਵਿਚ ਤੰਬੂ ਵੈਰ ਦੇ ਅਸੀਂ ਨਾ ਤਾਣਨੇ ਹਾਂ
ਜੀਦ੍ਹੇ ਨਾਲ ਚਾ ਵੈਰ ਦੀ ਛਿੰਝ ਪਾਈਏ ਓਹਨੂੰ ਪਲਕ ਵਿੱਚ ਮਾਰਕੇ ਰਾਣਨੇ ਹਾਂ
ਰੰਨਾਂ ਕਰਨ ਵਧਾਂਈਆਂ ਜੂਝ ਵਾਲੀ ਅਸੀਂ ਪਲਕ ਵਿੱਚ ਸਾਫ਼ ਕਰ ਜਾਣਨੇ ਹਾਂ
ਫਿਰਨ ਢੂੰਡਦੀਆਂ ਪਲੰਘ ਵਿਛਾਉਨੇ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਸ਼ਰਹ ਉਤੇ ਮੌਜਾਂ ਮਾਣਨੇ ਹਾਂ
ਲੋਕ ਛਾਣਦੇ ਭੰਗ ਤੇ ਸ਼ਰਬਤਾਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਆਦਮੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿਚ ਛਾਣਨੇ ਹਾਂ
ਲੋਕ ਜਾਗਦੇ ਮਹਿਰੀਆਂ ਨਾਲ ਪਰਚਣ ਅਸੀਂ ਖ਼ਾਬ ਅੰਦਰ ਮੌਜਾਂ ਮਾਣਨੇ ਹਾਂ
ਫਿਰੇ ਮਗਰ ਲੱਗੀ ਇਹਦੀ ਮੌਤ ਆਈ ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਰਾਣਕੇ ਮਾਣਨੇ ਹਾਂ
ਕਲਾਮ ਸਹਿਤੀ
ਮਰਦ ਬਾਝ ਮਹਿਰੀ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਨਾਹੀਂ ਵੈਰ ਮਹਿਰੀ ਦਾ ਜੋਗ ਕਿਉਂ ਚਾਇਆ ਏ
ਰੰਨਾਂ ਬਾਝ ਕੀਕੂੰ ਦੱਸ ਜੰਮਿਓਂ ਤੂੰ ਹੋਰ ਜੱਗ ਜਹਾਨ ਬਣਾਇਆ ਏ
ਕੀਤਾ ਆਪਣੇ ਨੂਰ ਥਾਂ ਨੂਰ ਪੈਦਾ ਓਹ ਭੀ ਤ੍ਰੀਮਤਾਂ ਬਾਝ ਨਾ ਆਇਆ ਏ
ਹੋਯਾ ਖ਼ਤਮ ਹੈ ਔਲੀਆਂ ਅੰਬੀਆਂ ਦਾ ਓਹਦੇ ਹੱਕ ਲੋਲਾਕ ਸੁਹਾਇਆ ਏ
ਮਰਦ ਨਾਲ ਤ੍ਰੀਮਤ ਤ੍ਰੀਮਤ ਨਾਲ ਮਰਦਾ ਦੋਹਾਂ ਟੋਲਿਆਂ ਮੇਲ ਮਲਾਇਆ ਏ
ਹੁਨਾ ਬਿਲਾ ਸੁਲਾ ਕੁੰਮ ਅੰਤਮ ਬਿਲਾ ਸੁਲਾ ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਕੁਰਾਨ ਵਿੱਚ ਆਯਾ ਏ
ਕਲਾਮ ਜੋਗੀ
ਸੁਣ ਸਹਿਤੀਏ ਏਸ ਜਹਾਨ ਉੱਤੇ ਰੱਬ ਕਈ ਪਸਾਰ ਪਸਾਰ ਦਾ ਨੀ
ਨਾਲ ਕੁਦਰਤਾਂ ਤੇ ਖਾਹਸ਼ ਆਪਣੀ ਦੇ ਰੰਗਾ ਰੰਗ ਦੀਆਂ ਸੂਰਤਾਂ ਧਾਰ ਦਾ ਨੀ
ਇਕ ਇਲਮ ਅੰਦ੍ਰ ਇਕ ਜੇਲ ਅੰਦ੍ਰ ਇਕ ਜ਼ੁਹਦ ਅੰਦਰ ਦੱਮ ਮਾਰ ਦਾ ਨੀ
ਇੱਕ ਨਾਲ ਹਯਾ ਸਮਾ ਗਏ ਇੱਕ ਮੱਲ ਬੈਠੇ ਘਰ ਖੁਆਰ ਦਾ ਨੀ
ਇਕ ਬੇਨਵਾ ਹੈਨ ਹਯਾ ਨਾਹੀਂ ਕੁੱਝ ਫਿਕਰ ਨਾਹੀਂ ਘਰ ਬਾਰ ਦਾ ਨੀ
ਇਕ ਹੋ ਬੇਹੋਸ਼ ਖਾਮੋਸ਼ ਹੋਏ ਤਕਵਾ ਬੰਨ੍ਹ ਬੈਠੇ ਦਰਬਾਰ ਦਾ ਨੀ
ਇਕ ਲਾ ਲਿਬਾਸ ਉਦਾਸ ਫਿਰਦੇ ਇਕਨਾਂ ਚਾ ਹੈ ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਦਾ ਨੀ
