(੫੯)
ਮੇਢੀ ਪੁੱਟ ਨਖੁਟ ਰਹੇ ਅਸੀਂ ਪਰ ਉਹ ਮਜ਼ੇ ਲੁੱਟ ਰਹੇ ਗੈਬ ਚਾਇਆ ਏ
ਮਤੀਂ ਦੇ ਰਹੇ ਦਿਲ ਭੇਉਂ ਰਹੇ ਪੀਰ ਸੇਉਂ ਰਹੇ ਲੋਹੜਾ ਆਇਆ ਏ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਮੀਆਂ ਸੁਤੇ ਮਾਮਲੇ ਨੂੰ ਲੰਙੇ ਲੁੱਚੇ ਨੇ ਫੇਰ ਜਗਾਇਆ ਏ
ਮਲਕੀ ਨੇ ਕਮੀਆਂ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਕੀਤਾ
ਮਲਕੀ ਆਖਦੀ ਸਦ ਤੂੰ ਹੀਰ ਤਾਈਂ ਝੱਬ ਹੋ ਤੂੰ ਔਲੀਆ ਨਾਈਆ ਵੇ
ਅਲਫੂ ਮੋਚੀਆ ਮੌਜਮਾ ਵਾਗੀਆ ਵੇ ਢੁਡੂ ਮਾਛੀਆ ਭਜ ਤੂੰ ਭਾਈਆ ਵੇ
ਨਥੂ ਛੀਂਬਿਆ ਰੁਲਦੂ ਪੇਂਜਿਆ ਵੇ ਖੁਰੀ ਕਰ ਬਰਵਾਲਿਆ ਰਾਹੀਆ ਵੇ
ਸਿਦਕੀ ਪਾਉਲ੍ਹੀਆ ਲਖਣੀ ਤੇਲੀਆ ਵੇ ਭੂਲੀ ਲੱਭ ਤੇ ਢੋਲੀਆ ਮਾਹੀਆ ਵੇ
ਦੇਖੋ ਨਢੜੀ ਵੱਢ ਕੇ ਗਦੜੀ ਨੂੰ ਮੈਂ ਤਾਂ ਅੱਕ ਕੇ ਗਾਲ੍ਹ ਸੁਣਾਈਆ ਵੇ
ਲਾਇਕ ਏਸ ਔਲਾਦ ਮੈਂ ਕੁਝ ਨਹਿ ਸਾਂ ਤਾ ਆਤਸ਼ੀ ਤੋਹਮਤਾਂ ਤਾਈਆ ਵੇ
ਜੰਮਣ ਨਿਜ ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਘਰੀਂ ਧੀਆਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਜੱਗ ਦੀ ਰੀਤ ਭੁਲਾਈਆ ਵੇ
ਧੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਆਈਆਂ ਨੇ ਮੁਲਕ ਉਤੇ ਹੀਰ ਲੀਕ ਸਿਆਲਾਂ ਨੂੰ ਲਾਈਆ ਵੇ
ਪਿਛੇ ਚਾਕ ਦੇ ਆਪ ਰੂਲਾਕ ਹੋਈ ਸਿਰ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਖੇਹ ਪਾਈਆ ਵੇ
ਮਿਹਣੇ ਮਾਰ ਸ਼ਰੀਕ ਵੀ ਨਕ ਵਢਣ ਮੇਰੀ ਝੋਰਿਆਂ ਮੱਤ ਗਵਾਈਆ ਵੇ
ਅਫਲ ਜਾਉਂਦੀ ਮੈਂ ਜੰਮਣ ਵੀਰ ਇਹਦੇ ਕਿਸੇ ਘੜੀ ਤੱਤੀ ਹੀਰ ਜਾਈਆ ਏ
ਬੇਲੇ ਵਗਦੀ ਏ ਨਿੱਤ ਚਾਕ ਪਿਛੇ ਘਰ ਬਾਰ ਦੀ ਹੋਸ਼ ਭੁਲਾਈਆ ਵੇ
ਖੇਡਨ ਗਈ ਮੂੰਹ ਸੋਝਲੇ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲ ਨਿੰਮ੍ਹੀ ਸ਼ਾਮ ਪਈ ਨਹੀਂ ਆਈਆ ਵੇ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਮਾਹੀ ਹੀਰ ਨਹੀਂ ਆਈ ਮਿਹਰ ਮੰਗੂਆਂ ਦੀ ਘਰੀਂ ਆਈਆ ਵੇ
ਕਮੀਆਂ ਨੇ ਹੀਰ ਨੂੰ ਲੈਣ ਜਾਣਾ
ਝਗੜੂ ਡੂਮ ਤੇ ਫਤੂ ਕਲਾਲ ਦੌੜੇ ਭੋਲਾ ਚੂਹੜਾ ਤੇ ਝੰਡੂ ਚਾਕ ਮੀਆਂ
ਜਾ ਹੀਰ ਅਗੇ ਧੁੰਮ ਘੱਤੀਆ ਨੇ ਬੱਚੀ ਕੇਹੀ ਉਡਾਈਆ ਖਾਕ ਮੀਆਂ
ਤੇਰੀ ਮਾਊਂ ਤੇਰੇ ਉਤੇ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸੇ ਬਾਪ ਕਰੇਗਾ ਮਾਰ ਹਲਾਕ ਮੀਆਂ
ਰਾਂਝਾ ਜਾਹ ਤੇਰੇ ਸਿਰ ਆਣ ਬਣੀ ਨਾਲੇ ਆਖਦੀ ਮਾਰੀਏ ਚਾਕ ਮੀਆਂ
ਤੋਤਾ ਅੰਬ ਦੀ ਡਾਲੀ ਤੇ ਕਰੇ ਮੌਜਾਂ ਤੇ ਗੁਲੇਲੜਾ ਪੌਸ ਪਟਾਕ ਮੀਆਂ
ਚੁਲ੍ਹੀਂ ਸਿਆਲਾਂ ਨੇ ਅੱਜ ਨਾ ਅੱਗ ਪਾਈ ਸਾਰਾ ਕੋੜਮਾਂ ਬਹੁਤ ਗ਼ਮਨਾਕ ਮੀਆਂ
ਸਿਆਲਾਂ ਫ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਤੇਰੇ ਮਾਰਨੇਦਾ ਗਿਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਚਲਾਕ ਮੀਆਂ
ਵਾਹਸਸ਼ਾਹ ਯਤੀਮ ਦੇ ਮਾਰਨੇ ਨੂੰ ਚੜ੍ਹੀ ਸਭ ਝਨਾਉਂ ਦੀ ਢਾਕ ਮੀਆਂ
ਹੀਰ ਨੇ ਮਾਂ ਪਾਸ ਆਉਣਾ
ਹੀਰ ਮਾਉਂ ਨੂੰ ਆਣ ਸਲਾਮ ਕੀਤਾ ਮਾਉਂ ਆਖਦੀ ਆ ਨੀ ਨਹਿਰੀਏ ਨੀ