(੬੭)
ਤਾਂ ਕਦੀ ਕਦੀ ਚਿਠੀ ਪਤੂ ਘਲ ਛਡਿਆ ਕਰੀ।
ਜਦ ਮੈਂ ਕੋਈ ਉੱਤਰ ਨਾ ਦਿਤਾ ਤਾਂ ਉਹ ਕਮਰੇ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਚਲੇ ਗਏ । ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ, ਇਹ ਕਿਸਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨੇ, ਜੇਹੜੇ ਦਸ ਮਿੰਟ ਵੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਖਲੋ ਸਕਦੇ, ਫੇਰ ਭਲਾ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਗਲ ਕਰਾਂ ।
ਮੈਂ ਤੁਰਦੀ ਹੋਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਨ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ:- ‘‘ਤੁਸੀ ਮੇਰੇ ਹੋ, ਭਾਵੇਂ ਬੜੇ ਸੰਗ ਦਿਲ ਹੋ, ਜੇ ਤੁਸੀ ਜਰਾ ਵੀ ਜਾਦੁ ਜਾਣਦੇ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਹਟ ਜਾਂਦੀ । ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਏਨਾ ਨ ਸ਼ਰਮਾਓਦੀਆਂ ਤੇ , ਅਜ ਮੈਂ ਉਦਾਸ ਹੋਕੇ ਪੇਕੇ ਨਾ ਜਾਂਦੀ । ਤਪ ਤਪ ਕਰਕੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੇ ਦੋ ਮੋਤੀ ਉਸ ਤਸਵੀਰੋ ਤੋਂ ਸਦਕੇ ਕਰ ਦਿਤੇ !
ਕਮਲਾ ਭਾਵੇਂ ਹੁਣ ਮੈਂ ਫੇਰ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਹਵਾ ਵਿਚ ਆ ਗਈ ਹਾਂ ਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹਸ ਖੇਡ ਸਕਦੀ ਹਾਂ ਪਰ ਦਿਲ ਉਤੇ ਜੇਹੜਾ ਪਥਰ ਰਖ ਲਿਆਈ ਹਾਂ ਉਹ ਹੁਣ ਦਿਲ ਨੂੰ ਹੌਲਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦੇਵੇਗਾ । ਹੁਣ ਕੁਝ ਵੀ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ, ਜਾਂ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦੇਵਤਾ ਬੜੇ ਸ਼ਰਮੀਲੇ ਨੇ ਤੇ ਜਾਂ ਬਹੁਤ ਛੇਤੀ ਰੁਸ ਪੈਂਦੇ ਨੇ, ਜਾਂ ਮੈਂ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਆਈ-ਇਹੋ ਗਲ ਠੀਕ ਮਲੂਮ ਹੁੰਦੀ ਏ, ਆਹ ! ਤਾਂ ਤੇ ਗਹਿਣਿਆਂ ਦੀ ਚਮਕ ਦਮਕ ਤੇ ਸੁਹੱਪਣ ਮੇਰੇ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਨਾ ਆਈ । ਜਿਠਾਣੀ ਜੀ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਗਲਤ ਹੋਇਆ ।-ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਵੇ ਮੈਂ ਗਹਿਣੇ ਲਾਹਕੇ ਸੁਟ ਦਿਤੇ ਹਨ ਜਦ ਮੈਂ
