(੪੫)
ਆਪ ਦੇ ਮਿੱਤਰ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿੱਤ ਦੀ ਬਹੁਤ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ। ਵਲਵਲਾ ਆਪ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ, ਇਸ ਕਰ ਕੇ ਆਪ ਦੇ ਖਿਆਲ ਛੰਦਾ-ਬੰਦੀ, ਕੈਦ ਵਿਚ ਨਾ ਜਕੜੇ ਰਹਿ ਸਕੇ। ਵਾਲਟ ਵਿਟਮੈਨ ਦਿਆਂ ਕਦਮਾਂ ਤੇ ਚਲ ਕੇ ਆਪ ਨੇ ਖੁਲ੍ਹੀ ਕਵਿਤਾ (Verse Libr ਲਿਖੀ।ਖੁਲ੍ਹੇ ਮੈਦਾਨ ਆਪ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਪੁਸਤਕ ਹੈ।
ਆ ਵੀਰਾ ਰਾਂਝਿਆ,
ਆ ਭੈਣੇ ਹੀਰੇ,
ਸਾਨੂੰ ਛੋੜ ਨਾ ਜਾਵੋ,
ਬਿਨਾਂ ਤੁਸਾਂ ਅਸੀਂ ਸਖਣੇ।
[ਪੋ: ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ]
ਹੁਣ ਅਕਾਲੀ ਲਹਿਰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਤੇ ਕਵੀ ਦਰਬਾਰ ਹੋਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਏ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਕਵੀ ਦਰਬਾਰਾਂ ਦਾ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿੱਤ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਲਾਭ ਪੁੱਜਾ। ਹਿੰਦੂ ਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਜਿਹੜੇ ਪੰਜਾਬੀ ਨੂੰ ਲਗ ਪਗ ਛਡ ਚੁਕੇ ਸਨ, ਮੁੜ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਜੁਟ ਪਏ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕਵੀ "ਦਰਦ", "ਤੀਰ", "ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ", "ਸ਼ਰਫ", "ਸ਼ਹੀਦ" ਆਦਿ ਹੋਏ।
ਕਾਲੇ ਕਾਲੇ ਨਾਗ ਮੈਨੂੰ ਤਰਦੇ ਵਿਖਾਈ ਦਿਤੇ,
ਉਨ੍ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਪਾਣੀ ਵਿਚੋਂ ਆਪਣੇ ਨਿਤਾਰੇ ਕੇਸ।
ਮੋਤੀ ਓਦੋਂ ਵਸ ਗਏ, ਜਿਹੜੇ ਕਿਤੇ ਲੱਭਦੇ ਨਾ,
ਛੰਡੇ ਤੇ ਨਿਚੋੜੇ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਸਵਾਰੇ ਕੇਸ।
