ਭਾਰਤ ਕਾ ਗੀਤ/ਪ੍ਰਾਂਤ ਪ੍ਰਾਂਤ ਮੇਂ ਕੱਟੜ ਗ਼ਾਜ਼ੀ
ਗੀਤ ੨੯
ਪ੍ਰਾਂਤ ਪ੍ਰਾਂਤ ਮੇਂ ਕੱਟੜ ਗ਼ਾਜ਼ੀ, ਪੰਡਿਤ ਪਾਦਰੀ ਭਾਈ ਕਾਜ਼ੀ। ਜੋ ਲੋਗੋਂ ਕੋ ਬਹਿਕਾਤੇ ਹੈਂ, ਉਕਸਾਤੇ ਹੈਂ ਭੜਕਾਤੇ ਹੈਂ। ਉਨ ਪਰ ਯੂੰ ਤੋ ਖੂਬ ਹੈ ਰੋਸ਼ਨ, ਕੌਨ ਹੈ ਕਾਫ਼ਿਰ[1] ਕੌਨ ਹੈ ਮੋਮਨ[2]। ਗੀਦੜ ਭਬਕੀ ਘੂੰਸੇ ਮੁੱਕੇ, ਯਹਿ ਤੋ ਲਕਸ਼ਣ ਹੈਂ ਗੂੰਡੋਂ ਕੇ। ਗ਼ੈਰੋਂ ਨੇ ਯਹਿ ਆਗ ਲਗਾਈ, ਜਿਨ ਕੋ ਅਪਨੀ ਪ੍ਰੀਤ ਨ ਭਾਈ। ਗ਼ੈਰੋਂ ਨੇ ਥਾ ਸ਼ੋਰ ਮਚਾਇਆ, ਸਭ ਕੀ ਬੁੱਧੀ ਕੋ ਭਰਮਾਇਆ। ਸੋਚੋ ਸਮਝੋ ਤੁਮ ਹਮਸਾਇਓ, ਭੂਲੇ ਭਟਕੇ ਮਾ ਪਿਉ ਜਾਇਓ। ਅਜਨਬੀਓਂ ਕਾ ਢੋਂਗ ਰਚਾ ਥਾ, ਰਾਜ ਕੀ ਖਾਤਿਰ ਸ਼ੋਰ ਮਚਾ ਥਾ। ਸੁਲਗ ਰਹੀ ਹੈ ਯਹਿ ਅੰਗਾਰੀ, ਧੀਮੀ ਧੀਮੀ ਬਾਰੀ ਬਾਰੀ। ਭੂਨ ਜਾਏਗੀ ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਰੀ, ਭੜਕ ਜੋ ਉੱਠੀ ਯਹਿ ਚਿੰਗਾਰੀ। ਵੀਰ ਭੀ ਵੈਰੀ ਭੀ ਉਲਝੇਂਗੇ, ਫਿਰ ਨ ਯਹਿ ਸ਼ੋਲੇ ਸੁਲਝੇਗੇ। ਜਹਾਂ ਰਹੋ ਆਬਾਦ ਰਹੋ ਤੁਮ, ਫਲ ਫੂਲੋ ਦਿਲ ਸ਼ਾਦ ਰਹੋ ਤੁਮ। ਹਿੰਦ ਕੀ ਰੀਤ ਯਹੀ ਚਲੀ ਆਈ, ਸ਼ੇਖ ਬ੍ਰਾਹਮਨ ਭਾਈ ਭਾਈ।