ਭਾਰਤ ਕਾ ਗੀਤ/ਵਿਨੌਭਾ ਭਾਵੇ
ਵਿਨੋਬਾ ਭਾਵੇ
ਗੀਤ ੧੫
ਗੁਰਮੁਖ ਸ੍ਰੇਸ਼ਠ ਵਿਨੋਬਾ ਭਾਵੇ, ਭੂਮੀਦਾਨ ਜੋ ਯਗ੍ਯ ਰਚਾਵੇ। ਧੰਨ ਧੰਨ ਆਚਾਰ੍ਯ ਵਿਨੋਬਾ, ਘਰ ਘਰ ਮੇਂ ਜਿਸ ਕੀ ਹੈ ਸ਼ੋਭਾ। ਨਗਰ ਨਗਰ ਔਰ ਗ੍ਰਾਮ ਗ੍ਰਾਮ ਮੇਂ, ਮਹਿਲ ਝੌਂਪੜੀ ਧਾਮ ਧਾਮ ਮੇਂ। ਜਿਸ ਕਾ ਜਨ ਨਿਤ ਨਿਤ ਗੁਨ ਗਾਏਂ, ਜਿਸ ਕਾ ਸਭ ਉਪਕਾਰ ਸਰਾਹੇਂ। ਜੋ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਨਾ ਕਰ ਸਕਤੇ ਥੇ, ਰਾਣਾ ਰਾਵ ਨ ਕਰ ਸਕਤੇ ਥੇ। ਜੋ ਅਖ਼ਬਾਰ ਨ ਕਰ ਸਕਤੇ ਥੇ, ਜੋ ਦਰਬਾਰ ਨ ਕਰ ਸਕਤੇ ਥੇ। ਜੋ ਕਾਨੂੰਨ ਨ ਕਰ ਸਕਤਾ ਥਾ, ਅਫ਼ਲਾਤੂਨ[1] ਨ ਕਰ ਸਕਤਾ ਥਾ। ਜੋ ਸਰਕਾਰੇਂ ਕਰ ਕਰ ਹਾਰੀਂ, ਕਾਰਾਗਾਰੇਂ ਭਰ ਭਰ ਹਾਰੀਂ। ਪਲਕ ਝਪਕ ਮੇਂ ਯੂੰ ਕਰ ਡਾਲਾ, ਜਿਊਂ ਮੱਖਨ ਸੇ ਬਾਲ ਨਿਕਾਲਾ। ਜਗਹ ਜਗਹ ਜਾ ਜਾ ਬਤਲਾਇਆ, ਪ੍ਰੇਮ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਸੇ ਸਮਝਾਇਆ। ਭਾਰਤ ਜਿਊਂ ਮਾਤਾ ਹੈ ਸਭ ਕੀ, ਭੂਮੀ ਮਾਤਾ ਹੈ ਭਾਰਤ ਕੀ। ਸਮਝੋ ਸੋਚੋ ਦੇਖੋ ਭਾਲੋ, ਮਜ਼ਦੂਰੋ ਦੇਹਕਾਨ[2] ਗਵਾਲੋ। ਗਊਓਂ ਕੇ ਉਸੇ ਰਖਵਾਲੇ ਨੇ, ਗੋਪਾਲੋਂ ਕੇ ਮਤਵਾਲੇ ਨੇ। ਬਜਾ ਬਾਂਸੁਰੀ ਸਮਝਇਆ ਹੈ, ਮਧਰ ਸੂਰੋਂ ਮੇਂ ਯਹ ਗਾਇਆ ਹੈ। ਬਾਂਟ ਕੇ ਜੋ ਸਭ ਕੋ ਦੇਤਾ ਹੈ, ਖ਼ੁਦ ਅਪਨਾ ਹਿੱਸਾ ਲੇਤਾ ਹੈ। ਵਹਿ ਮਾਨਵ ਮੁਝ ਕੋ ਪਿਆਰਾ ਹੈ, ਦੇਸ਼ ਕੀ ਆਖੋਂ ਕਾ ਤਾਰਾ ਹੈ। ਮਿਲ ਜੁਲ ਕਰ ਸਭ ਕਾਮ ਕਰੇਂਗੇ, ਦੇਸ਼ ਕਾ ਰੋਸ਼ਨ ਨਾਮ ਕਰੇਂਗੇ। ਅਪਨੀ ਪੈਦਾਵਾਰ ਬੜ੍ਹੇਗੀ, ਦੇਸ਼ ਕੀ ਜੈ ਜੈ ਕਾਰ ਬੜ੍ਹੇਗੀ। ਕਿਸ਼ਕ, ਭੂਮੀਹਾਰ ਮੇਂ ਅੰਤਰ, ਵਾਹਕ ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਮੇਂ ਅੰਤਰ। ਅਬ ਸਭ ਹਟ ਹੀ ਜਾਨਾ ਹੋਗਾ, ਇਸ ਪਰ ਡਟ ਹੀ ਜਾਨਾ ਹੋਗਾ। ਨਹੀਂ ਤੋ ਪਰੀਣਾਮ ਯਹਿ ਹੋਗਾ, ਸ਼ੋਰ ਸ਼ਰਾਬਾ ਬਲਵਾ ਡਾਕਾ। ਵੋ ਦੀਵਾਰ ਪੈ ਲਿਖ ਰਖਾ ਹੈ, ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਤੋ ਪੜ੍ਹ ਸਕਤਾ ਹੈ। ਭੂਦਾਨ ਔਰ ਸੰਪੱਤੀ ਦਾਨ ਅਬ, ਧਨ ਕਾ ਬਟਨਾ ਇਕ ਸਮਾਨ ਅਬ। ਦੇਸ਼ ਮੇਂ ਜਲਦੀ ਹੋ ਜਾਏਗਾ, ਕੋਈ ਨਾ ਫਿਰ ਯਹਿ ਕਹਿ ਪਾਏਗਾ। ਯਹਿ ਹੈ ਧਨੀ ਔਰ ਯਹਿ ਹੈ ਭਿਖਾਰੀ, ਯਹਿ ਹੈ ਸ਼੍ਰਮਿਕ[3] ਔਰ ਯਹਿ ਅਧਿਕਾਰੀ। ਭੂਤ ਮਿਟੇਗਾ ਭੇਦ ਭਾਵ ਕਾ, ਫ਼ਰਕ ਨਾ ਹੋਗਾ ਰੰਕ ਰਾਵ ਕਾ। ਭਾਰਤ ਮੇਂ ਇਨਸਾਨ ਰਹੇਂਗੇ, ਇਕ ਜਾਨ ਏਕ ਸਮਾਨ ਰਹੇਂਗੇ।