'ਉਏ, ਤੈਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੋਈ ਮਿਲਣ ਆਇਆ ਈ !'
‘ਕੌਣ?'
'ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੌਣ?'
'ਉਹ ਬੇਕਟ ਰਾਮ ਹੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕਿਧਰੇ ? ਉਸ ਦੇ ਚਾਰ ਆਨੇ ਬਾਕੀ ਨੇ, ਭੜੂਆ ਉਸ ਲਈ ਜਾਨ ਖਾ ਗਿਆ ਹੈ।'
‘ਨਹੀਂ ਓਏ, ਅਜ ਤਾਂ ਕੋਈ ਗੋਪੀ ਊ!’
‘ਜਾ ਓਏ ਜਾ ਗੋਪੀ।'
'ਸਚ! ਰਤਾ ਬਾਹਰ ਜਾ ਕੇ ਵੇਖ ਤਾਂ ਸਹੀ।'
ਆ ਰਹੇ ਨੇ, ਰੰਗਮਾ ਸ਼ਰਮਾ ਗਈ, ਉਹ ਸਹਿਮੀ ਹੋਈ ਇਕ ਨੁਕਰ ਵਿਚ ਜਾ ਖੜੋਤੀ ਤੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਵਲ ਕੰਬਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਵੇਖਣ ਲਗੀ। ਲੰਬੀ ਕਮੀਜ਼ ਪਾਈ, ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਵਾਲਾ ਸੁੰਦਰ ਗਭਰੂ, ਜਿਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ਉਪਰ ਅਜੇ ਵੀ ਸਫ਼ੈਦਾ ਮਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਲਾਲ ਸੁਰਖ ਹੋਠ, ਮੂੰਹ ਵਿਚੋਂ ਬੀੜੀ ਦਾ ਧੂੰਆਂ ਛਡਦਾ ਵੇਸ-ਧਾਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ, ਸ੍ਰੀ ਮਾਨ ਐਮ, ਨਰੈਣ ਰਾਉ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਖੜੋਤਾ ਸੀ:
“ਕੌਣ ਏਂ ਤੂੰ?"
ਚੁੱਪ।
"ਕੀ ਗਲ ਏ?”
ਰੰਗਮਾ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ -- ਕੌਣ ਹੈ ਇਹ? ਉਹ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ, ਇਹ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ? ਉਹ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਹੋਰ ਨੁਕਰ ਵਿਚ ਹੁੰਦੀ ਗਈ। ਸਹਿਜੇ ਸਹਿਜੇ ਅਸਲ ਸਚਾਈ ਉਸ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਆ ਰਹੀ ਸੀ, ਪਰੰਤੂ ਉਹ ਪੁਛ ਰਹੇ ਹਨ, ਕੋਈ ਉਤਰ ਦੇਣਾ ਹੀ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਕੀ ਕੀਤਾ ਜਾਏ? ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਹੀ ਪਏਗਾ, ਅਸਲ ਵਿਚ ਉਹ ਇਥੇ ਆਈ ਹੀ ਕਿਉਂ?
“ਅਜ ਤੁਸਾਂ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਗਾਇਆ।"
-੩੩-