ਏਕ ਬਾਰ ਕੀ ਬਾਤ ਹੈ/ਛੇਰ ਅਰ ਆਜੜੀ

by ਚਰਨ ਪੁਆਧੀ

ਛੇਰ ਅਰ ਆਜੜੀ

ਏਕ ਬਾਰ ਏਕ ਆਜੜੀ ਰਹੇ ਤਾ ਗੌਂ ਕੇ ਬੀਚ।
ਝੂਠ ਬੜਾ ਹੀ ਬੋਲੇ ਤਾ ਜੋਹੇ ਕਾਰ ਥੀ ਨੀਚ।
ਭੇਡਾਂ ਥੀ ਦਸ-ਪੰਦਰਾਂ ਪਾਸ ਮਾ ਤਾ ਇੱਕ ਬੀੜ।
ਰੋਜ ਚਰਾਮਣ ਜਾਹੇ ਤਾ ਨਹੀਂ ਥੀ ਉਸਨੂੰ ਭੀੜ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸ ਕੇ ਮਨ ਮਾ ਗਈ ਛਰਾਰਤ ਔੜ।
ਕਿਉਂ ਨਾ ਗੌਂਅ ਕੀ ਹੇੜ੍ਹ ਪਾ ਗੇਰਾਂ ਕੋਈ ਗਪੌੜ।
ਚੜ੍ਹਕਾ ਉੱਚੀ ਨਿੰਬ ਪਾ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਪੁਕਾਰ।
ਛੇਤੀ ਆਜੋ ਗੌਂ ਕਿਓ ਛੇਰ ਦਊ ਮੰਨੂੰ ਮਾਰ।
ਲੇ ਕਾ ਰਫਲਾਂ, ਬਰਛੀਆਂ ਪ੍ਹੌਂਚੇ ਉਸ ਕੇ ਪਾਸ।
ਅੱਗਾ ਤੇ ਕਰਾ ਟਿੱਚਰਾਂ ਕਰੀ ਤੀ ਮੈਂ ਬਕਬਾਸ।
ਮੰਨਗੇ ਸਬ ਛਰਮਿੰਦਗੀ ਪੜੀ ਓਸਨੂੰ ਝਾੜ।
ਝੂਠ ਤਿੰਨੂੰ ਲੇ ਡੁੱਬਾਗਾ ਨ੍ਹੀ ਉਤਰੇਗਾ ਪਾਰ।
ਕੁਸ਼ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਓਸਨੇ ਫੇਰ ਦੁਰ੍ਹਾਇਆ ਬੋਲ਼।
ਕਈਂ ਤੋ ਬਾਤ ਬਚਾਰਗੇ ਕਈਂ ਕਰਗੇ ਅਣਗੌਲ਼।