22
ਅੱਧੀ ਚੁੰਝ ਵਾਲੀ ਚਿੜੀ
ਉਹ ਗੇਂਦ ਜਿਹੀ ਬਣ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਆ ਗਿਆ।
ਮਿੱਠੂ ਨੇ ਇਕ-ਦੋ ਵਾਰ ਦਖ਼ਲ ਦੇਣਾ ਚਾਹਿਆ ਪਰ ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਪਈ।
ਮਨ ਪਰਚਾਵਾ ਕਰ ਲੈਣ ਬਾਅਦ ਬੱਚਾ ਮਾਂ ਦੀ ਵੱਖੀ ਨਾਲ ਲੱਗੀਆਂ ਪਿੰਛਲੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਵਿਚਾਲਿਓਂ ਰਾਹ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਮਾਂ ਦੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲੱਗ ਕੇ ਪੈ ਗਿਆ। ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਗਰਦਨ ਨਾਲ ਰਗੜਦਿਆਂ-ਰਗੜਦਿਆਂ ਉਹ ਬੋਲਿਆ, "ਮਾਂ, ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਕਿੱਥੇ ਚਲਾ ਗਿਆ ਏ, ਸਾਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ।"
ਮਾਂ ਚੁੱਪ ਰਹੀ। ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ, ਇਸ ਪੁੱਛ ਦਾ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਵਾਲਾ। ਉਂਜ ਵੀ ਇਹ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਕਈ ਵਾਰ ਦੋਹਰਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਪਰ ਬੱਚੇ ਦੀ ਜ਼ਿੱਦ ਅੱਗੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਖੋਲ੍ਹਣਾ ਹੀ ਪਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਦੁਖੀ ਮਨ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, "ਕੀ ਪਤਾ ਕਿੱਥੇ ਤੁਰ ਗਿਆ ਏ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਈਆਂ ਤੋਂ ਪੁੱਛ ਬੈਠੀ ਆਂ, ਕਈ ਥਾਵਾਂ ਛਾਣ ਮਾਰੀਆਂ ਹਨ।"
ਦਖ਼ਲ ਦੇਣ ਲਈ ਮਿੱਠੂ ਨੂੰ ਇਹ ਚੰਗੀ ਘੜੀ ਲੱਗੀ। ਉਹ ਉੱਪਰਲੀ ਟਹਿਣੀ ਤੋਂ ਫੁਦਕ ਕੇ ਨੀਵੀਂ ਟਹਿਣੀ ਉੱਪਰ ਆ ਬੈਠਾ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਮੂਹ ਮਾਂ ਰਿੱਛ ਵੱਲ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, "ਮੈਨੂੰ ਮੁਆਫ਼ ਕਰਨਾ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਦਖ਼ਲ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਦੁੱਖ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਬੱਚਾ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਵਿਛੜ ਗਿਆ ਹੈ। ਤੁਹਾਡੇ ਬੱਚੇ ਨਾਲ ਜੋ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਮੈਂ ਗਵਾਹ ਹਾਂ।"
"ਕੀ?" ਮਾਂ-ਰਿੱਛ ਦਾ ਸਰੀਰ ਇਕਦਮ ਹਰਕਤ ਵਿਚ ਆ ਗਿਆ। "ਤੂੰ ਕੀ ਜਾਣਦਾ ਏਂ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ ਬਾਰੇ? ਕਿੱਥੇ ਹੈ, ਮੇਰਾ ਬੱਚਾ? ਤੂੰ ਝੂਠ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਬੋਲੇਂਗਾ?"
ਮਾਂ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹਾ ਬੱਚਾ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਬਦਲੇ ਵਿਹਾਰ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਜੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਹਨ ਤਾਂ ਮਾਂ ਕੋਲ ਕਿਹੜੇ ਮੈਥੋਂ ਘੱਟ ਹਨ?
ਮਿੱਠੂ ਨੇ ਮਾਂ-ਰਿੱਛ ਨੂੰ ਹੋਰ ਦੁਖੀ ਕਰਨਾ ਨਾ ਚਾਹਿਆ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਖੁਦ ਵੀ ਤਾਂ ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਦੁੱਖ ਹੰਢਾਅ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਉਸ ਨੇ ਟੀ.ਵੀ. ਉੱਪਰ ਅੱਖੀ ਡਿੱਠੀ ਘਟਨਾ ਹੋਲੀ-ਹੋਲੀ ਕਹਿ ਸੁਣਾਈ। ਇਸ
