52
ਅੱਧੀ ਚੁੰਝ ਵਾਲੀ ਚਿੜੀ
ਗਗਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
"ਹੁਣੇ ਜਾ ਰਿਹਾਂ..." ਉਸ ਨੇ ਉਸੇ ਸੁਰ ਵਿਚ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
ਕਬੂਤਰ ਦਾ ਪਿੰਡਾ ਅਜੇ ਗਰਮ ਸੀ। ਸੱਟ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਵਿਚ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਇਹ ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਤਕ ਜੀ ਨਹੀਂ ਸਕੇਗਾ।
"ਲਓ, ਪਾਣੀ.." ਗਗਨ ਦਾ ਸਾਹ ਨਾਲ ਸਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਲ ਰਿਹਾ।
"ਠੀਕ ਏ, ਇਥੇ ਰੱਖ ਦੇ..."
ਮੈਂ ਚਮਚੇ ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਬੂੰਦਾਂ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਪਾਈਆਂ। ਪਾਣੀ ਅੰਦਰ ਜਾਣ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿਚ ਕੁਝ ਹਰਕਤ ਆਈ।
ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਰ ਫੜ-ਫੜਾਏ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਉੱਡਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਸਰੀਰ ਨੇ ਉਹਦਾ ਸਾਥ ਨਾ ਦਿੱਤਾ।
"ਪਾਪਾ, ਇਹ ਇੰਝ ਕਿਉਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਏ?" ਇਕੋ ਥਾਂ ਖੜ੍ਹੇ ਗਗਨ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਫਰਕੇ।
"ਪਾਪਾ, ਕੀ ਇਹ ਬਚ ਜਾਵੇਗਾ?" ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਨਾਲੋ-ਨਾਲ ਧੀਮੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਪੁੱਛੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
"ਹੁਣ ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖਾਂਗੇ", ਗਗਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਜ਼ਾਹਿਰ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।
"ਹਾਂ, ਜ਼ਰੂਰ ਰੱਖਾਂਗੇ," ਮੈਂ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਕਿਹਾ।
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਫੜੇ ਕਬੂਤਰ ਦੇ ਪਿੰਡੇ ਦੀ ਲਗਾਤਾਰ ਘਟ ਰਹੀ ਹਰਕਤ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸਾਂ।
"ਇਹਦੀ ਸੱਟ 'ਤੇ ਦਵਾਈ ਲਾਉਂਦੇ ਹਾਂ। ਤਦ ਇਹ ਜਲਦੀ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਮੰਮੀ ਮੇਰੇ ਵੀ ਓਹੀ ਦਵਾਈ ਲਾਉਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਮੰਮੀ ਤੋਂ ਦਵਾਈ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦਾ ਹਾਂ," ਇਹ ਕਹਿੰਦਿਆਂ-ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਉਹ ਪੌੜੀਆਂ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਉਤਰ ਗਿਆ।
ਗਗਨ ਦੇ ਜਾਣ ਬਾਅਦ ਕਬੂਤਰ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵਿਗੜ ਗਈ। ਮੈਂ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਇਕ
