ਮੁੱਕਣ ਮਗਰੋਂ
ਡੁਬਦੇ ਦਿਨ ਦਾ ਸੂਰਜ ਬਣ ਜਾਏ ਚੰਦਰਮਾ ਦਾ ਚਾਨਣ ਦਿਲ ਨੂੰ ਪਰਤੇ ਲਹੂ ਦੀ ਗਰਦਿਸ਼ ਬਣ ਜਾਏ ਅਗਲੀ ਧੜਕਣ ਨਿਰਗੁਣ ਮੁੜ ਕੇ ਸਰਗੁਣ ਬਣ ਜਾਏ ਸਰਗੁਣ ਪਰਤ ਕੇ ਨਿਰਗੁਣ ਅੰਦਰ ਆਉਂਦਾ ਸਾਹ ਬਣ ਜਾਵੇ ਬਾਹਰ ਜਾਂਦਾ ਸਾਹ ਸੁਫ਼ਨਈ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਸਮਾਵੇ ਸਰਦਲ ਮੁੱਕਿਆ ਰਾਹ ਆਪ ਵੀ ਧਰਤ ਬਨਸਪਤ ਹੋ ਜਾਏ ਧਰਤ ਵਸੀ ਵਰਖਾ
ਕਬਰ ਦਾ ਫ਼ੁੱਲ
ਫੁੱਲ ਤੋੜ ਕੇ ਕਬਰ ਤੇ ਰੱਖਾਂ ਮੋਈ ਸ਼ਰਧਾ ਖਾਤਰ ਜਿਊਂਦੇ ਨੂੰ ਮੋਇਆ ਕਰ ਦਾਂ ਮੋਇਆ ਕਦੇ ਨਾ ਜਾਣੇ ਜਿਹੜਾ ਅਦਬ ਦਿਆਂ ਜੋ ਜਿਊਂਦਾ ਹੈ ਉਸਦਾ ਆਦਰ ਨਾ ਕਰਾਂ ਜੇ ਏਨ੍ਹਾਂ ਹੱਥਾਂ 'ਚੋਂ ਕਬਰ ਤੇ ਬੂਟਾ ਲੱਗੇ ਮੋਇਆ ਸੱਜਣ ਸ਼ਾਇਦ ਮੁੜ ਕੇ ਜੀਅ ਉੱਠੇ...
(18)
