ਦਿ
(੯੮) ਤੇਰਾ ਆਖਿਆ ਅੰਬੜੀ ਮੰਨ ਲੈਸੀ ਮੇਰੀ ਗੱਲਨ ਸੁਨਣੀਏ' ਗਾਣੀਏੱਨੀ' ਪੰਜ ਸੱਤ ਸਹੇਲੀਆਂ ਨਾਲ ਭਲੀਆਂ ਓਥੇ ਬਹੁਤੜੀ ਖੋਪਨ ਪਾਣੀਏਂ ਨੀ _`₹ 2#਼ੀ ਹੋ.ਲਾਹੋਗੋਆ ਕਹੇ ਜਾਂਵੋ ਪੌਂਟੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਜੇਹੀ ਪੜ੍ਹਾਨੀਏ' ਨੀੱ
“_ ___`_ ਸਚੀ ਨੇ ਰੀਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਲਈ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕਰਣਾ ਮਾਏ ਵਹੁਟੜੀ ਨੂੰ ਜੇਹੀ ਮਰਜ਼ਲੱਗੀ ਵਿਚੋਂ ਵਿੱਚਏਹ ਸੁੱਕਦੀ ਜਾਂਦੜੀ ਏ ਜਿਹੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ ਜਦੋਂ ਦੀ ਏਹ ਵੀਆਹੀ ਘਰ ਆਉਂਦੀ ਪੈਗਈਮਾਦੜੀਏ ਘੁੱਟ ਦੁੱਧ ਦੇ ਆਸਰੇ ਜਾਂਨ ਹੋਈ ਰੋਟੀ ਰੋਂਜਕੇ ਮੂਲ ਨ ਖ ਦੜੀ ਏ , ਅੰਦਰ ਰਹੇ ਡਿੱਗੀ ਹੀਰ ਹੁੱਟ ਮਾਰੀ ਰੰਗੱਤ ਸੋਨਿਓ' ਹੋ ਰਈ ਚਾਂਦੜੀ ਏ _ ਨੰਹੀਂ ਘੜੀ ਆਰਾਮ ਹਾਇ ਹ।ਇ ਕਰਕੇ ਸਾਨੂੰ ਰਾਤ ਦਿਨ ੫ਈਅਕਾਂਦੜੀਏ ਦਾਰੂਸੈਕੀਤੇ ਕੋਈ ਲੱਗਦਾ ਨਹੀਂ ਮਰਜ਼ਸਿਆਣਿਆ ਅਕਲ ਤੁਲਾਂਦੜੀਏ ਏਹਦੀ ਗੱਭਰੂ ਦੇ ਨਾਲ ਬਣੇ ਨਾਹੀ' ਗੌਲ ਕਰੇ ਨਾ ਰਹੇ ਸ਼ਰਮਾਂਦੜੀ ਏ ਬੇਹ ਕੁਰਲਾਂਦੜੀ ਨੀਰ ਵਹਾਂਦੜੀ ਏ ਦਿਲ ਦਾਂ ਭੇਤ ਨ ਖੋਲ ਸੁਨਾਂਦੜੀ ਏ _ ਹੁਰਨੀ ਝੋਗ ਸਿਆਲ ਦੇ ਬਾਗ਼ ਵਾਲੀ ਏਥੇ ਪਿੰਜਰੇ ਪਈਂ ਘਬਰਾਂਦੜੀਏ ਨਹੀਂ ਖਬਰ ਕੇਹੜੇ ਧਿਅਨ ਚੁੱਪ ਹੋਈ ਨਾ ਏਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਦੀ ਬੁਲਾਂਦੜੀ ਏ ਮੋਰਾ ਚਿਤ ਚਾਹੇ ਏਹਨੂੰ ਬਾਗ ਖੜੀਏ ਮਾਏ ਤੇਰੀ ਦਲੀਲਕੀ ਚਾਂਦਦੜੀ ਏ. 44੭ ਰ ਨਹੀ' 'ਰਬਯਾਦਕਰੇਦਾਉਮਰਧੈਦਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵਹਂਦੜੀਏ _
` ਜਵਾਬ ਸਹਿਤੀ ਦੀ ਮਾਂ ਦਾ ਸਿ
ਧੀਏ ਕਰਕੇ ਕੋਈ ਨਾਪੇਸ ਜਾਂਦੀ ਦੁੱਖਹੀਰ ਵੱਲੋ ਛੇਤੀ ਰੁੱਖਰੀਏ ਬਾਹਰ ਉਨ ਕੇ ਕਦੇਨਾ ਝਾਤ ਮਾਰੀ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਡਾਢੀ ਨੋਕ ਕੁੱਖਦੀ ਏ ਸਾਈਂ ਭਾਗ ਲਾਏ ਵੱਧੇਵੇਲ ਵਾਂਗੂ ਟਹਿਣੀਝੰਗ ਸਿਆਲ ਦੇ ਰੁੱਖਦੀ ਏ "ਮੇਰੀ ਨੂੰਹ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਹੈ ਅੰਗਣੇ ਦਾ ਚੋਦ ਵਾਂਗ ਚਮਕੇ ਟਿਕੀ ਮੁੱਖਦੀਏ ਘਰ ਖੇੜਿਆਂ ਦੇ ਧੀਏ ਸਤਰ ਵੱਡਾ ਵੇਖਣ ਸ਼ਕਲ ਨਾ ਗ਼ੈਰ ਮਨੁੱਖਦੀਏ ਨਿੱਤ ਕਰਾਂ 'ਦੁਆ ਖ਼ੁਦਾ ਅੱਗੇ ਲਾਹੋਰੀ ਦੁੱਖ ਜਾਵਣ ਲੌੜ_ਸੁੱਖਦੀ ਏ`
ਹੂ
009 $) ਭਗਤ ਗਰਾਂਟ ਮ6ਕ) / ੧੧%0ਗ/ਗੁੱਕ6ਹ48.ਰੂ
