(੧੦੮) ਲਾਹੌਰੀ ਰਾਮ ਬਾਝੋਂ ਨੇਕਕਾਮਬਾਝੋਂ ਹੈ ਸਭ ਜਗਤ ਦਾ ਸਾਜੋ-ਸਾਮਾਨ ਸੁੱਨਾ ਸਹਿਤੀ ਤੋਂ ਹੀਰ ਦਾ ਅਖ਼ੀਰੀ ਮੇਲ ਮਿਲਾਪ ਆਪੋ! ਆਪਣੇ ਦੇਸ ਨੂੰ ਜਾਣ ਲੱਗੇ ਸਹਿਤੀ ਹੀਰ ਦੋਵੇਂ ਮਿਲ ਰੁੰਨੀਆਂ ਨੰ ਮੇਲਾ ਜੀਉਂਦਿਆਂ ਫੇਰ ਸਬੋਂਬ ਸੇਤੀ ਖਿੰਡੀ ਚੋਗ ਤਕਦੀਰ ਵਿਛੁੰਨੀਆਂ ਨੇ ਰਂਬਕਰਮਕੀਤਾ ਸਾਡੇ ਹਲ ਉੱਤੇ ਆਸਾਂ ਦੋਹਾਂ ਦੀਆਂ ਔਂਜ ਪੁੱਨੀਆਂ ਨੇ ਲਾਹੋਰੀ ਜੀਉਣ ਸੌਜਣ ਜੁੱਗਾਂ ਤੀਕ ਸਾਡੇ ਕੇਮ ਸੋਰਗਏ ਦੀਨ ਦੁਨੀਆਂ ਨੇ'
ਮੁਰਾਦ ਨੇ ਸਹਿਤੀ ਨੂੰ ਤੇ ਰਾਂਝੇ ਨੇ ਗੌਰਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਨਸਣਾਂ ਉਧਰਸਹਿਤੀ ਨੂੰ ਚਾੜ ਮੁਰਾਦ ਨੱਠ/ ਏਧਰ ਹੀਰ ਲੈ ਕੇ ਗਾਂਝ ਜੌਟਗਿਆ . ਸ਼ੇਰਾ ਘਿੱਠ ਕੇ ਮਾਸਨੂੰ ਛਾਲ ਮਾਰੀ ਚੀਤੇ ਬਾਜ਼ ਵਾਲ਼ ਲੱਗ ਝੋਂਟ ਗਿਆ _ਭ ਯਰਦੂ ਕਰਣਗੇ ਜੀਉੱਦੀ ਜਾਂਨ ਤਾਈ ਤੁੱਗਾ ਖੇੜਿਆਂਦਾ ਜੇਹ ਪੌਂਟ ਗਿਆ - ] ਦਿੱਤਾਂ ਮੇਲ ਮੁਰਾਦ ਦੁਆ ਕਰਕੇ ਸਹਿਤੀ ਯਰੋਣੀ ਦ। ਪੁੰਨ ਖੋਟ ਗਿਆ ਕਦੀ ਹਰੇ ਨਾ _ਹੋਨਗੇ ਫ਼ੇਰ ਮੁੜਕੇ ਜੇਹੜੇ ਰੁੱਖ ਬੂਟੇ ਜੋਗੀ ਚੋਂਟ ਗਿਆ ਪਹਿਲਾਂ ਚਾਕ ਸੀ ਫ਼ੇਰ ਫ਼ਕੀਰ ਹੋਇਆ ਲਾਂਹੋਰੀਪਈ।ਸਿਰਤੇਜੇਹੜੀ ਕੇਂਟਗਿਆ
_ _ ਖੇੜਿਆਂ ਦਾ ਜਾਗਣਾ ਤੇ ਢੰਭ ੩5 ਕਰਣੀ ਬੀਤੀ ਰਾਤ ਜਾਂ ਵਕਤ ਸਵੇਰ ਹੋਇਆਸੁਰਤ ਕੋੜਮੇਂ ਨੂੰ ਅ£! ਜਾਗ ਲੋਕੋ ਖ਼ੱਲ| ਦੇਖ ਕਨਾਤ ਨੂੰ ਖੜੇ ਪਿੰਟੇ ਸੌਥੇ ਝੁਰੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂਦੜੇ ਭਾਗ ਲੌਕੋ ਦਵੇ ਜੌਟੀਆਂ ਫ਼ੌਟੀਆਂ ਇਸ਼ਕ ਦੀਆਂ ਪੌਟ ਕਰ ਗਏ ਗੁਲ ਚਰਾਗ ਲੋਕੋ ਸ੍ਹਿਤੀ ਮੋਰਨੀ ਤੇ ਹੀਰ ਹੈਸਨੀਂ ਸੀ ਦੋਵ' ਦੀਵੀਆਂ ਲੇ ਗਏ ਕਾਗ ਲੌਕੋ . ਅੱਜੂ 'ਖੜਿਆਂਦੀ ਨਾਲ਼ ਵਾਂਹਰ ਲੈਕੇ ਘੋੜੀ ਚੜ੍ਹ ਨੱਠ! ਫ਼ੜੀ ਵਾਗ ਲੋਕੋਂ
ਲਾਹੋਰ਼ੀ ਸਭਖਤਰੇਟੀਆਂ ਕੋਠੀਆਂ ਹੋ ਕਰਣ ਕੀਰਣੇ ਆਖ਼ਰੀ ਰਾਗ ਲੋਕੋ
ਵਕ ਕਵੀਸ਼ਰ ਜੋਗੀ ਬਹੁਤ ਬਣਿਆਂ ਬੋਗਲ'ਭਗਤਬਹਰੋ' ਐਪਰ ਰਹਿਗਿਆ ਕਾੰਗ਼ਿਦ' ਕਾਂਜ਼ਵਿਦੇ ਨੀਚਵਿੱਚ ਅਰੁੜੀਆਂ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਲੋੜੇ ਫ਼ੁਲ ਤੌਹੀਦ ਦੇ ਬਗ਼ ਵਿੱਚੋਂ ਧੋਵੈ. ਖੋਲੜੀ ਲੱਖ ਨ ਹੋਵੇ ਚਿੱਟੀ ਜਾਂਵਣ ਨਾਂ ਪਲੀਤੀ ਦੇ ਦਾਗ਼ ਵਿੱਚੋਂ ਚਾਨਣਾ ਅੰਦਰ ਤਾਂ ਨਜ਼ਰ ਆਵੇ ਰੌਸ਼ਨ ਹੋਵੇ ਜੇ ਦਿਲ ਚਰਾਗ਼ ਵਿੱਚੋਂ
