(੧੧੩) ਰਾਜਾ ਨੇ ਜੋਗੀ ਪਾਸੋਂ ਮਾਫ਼ੀ ਮੰਗਣੀ ਪੈਰੀ' ਡਿੱਗਕੇ ਰਾਜੇ ਨੇ ਅਰਜ਼ ਕੀਤੀ ਮੇਰੀ ਮਾਫ਼ ਚਾਕਰੀ ਤਕਸੀਰ ਸਾਈਂ ਲਾਈ ਅੱਗ ਬੁਝਾ ਦੇ ਸੁੱਖ ਹੋਵੇ ਹੋਵੇ ਜਿਵੇਂ ਹੈਸੀ ਖੂਹੀ ਨੀਰ ਸਾਈਂ ਛੱਡ ਕ੍ਰੋਧ ਕਮਾਣ ਨਾਚਾਹੜ ਚਿੱਲਾ ਕਰਾਮਾਤ ਦੇ ਸਾਂਭ ਲਏ ਤੀਰ ਸਾਈਂ ਦੂਹੀਂ ਗੁਰੂ ਸਾਡਾ ਜੀਉ'ਦੀਜਨ ਤਾਈਂ ਮੇਰੀ ਆਲਉਲਾਦਦਾ ਪੀਰਸਾਈਂ ਏਥੇ ਟਿਕੋ ਮੰਦਰ ਬੈਠ ਭਜਨ ਕਰਠਾ ਖਾਟੋ ਨਿੱਤ ਬੈਠੇ ਖੰਡ ਖੀਰ ਸਾਈ” ਅੱਗੇਜੋਗੀਆਂ ਦਾਨਹੀ'ਨਿਆਂ ਕਰਣਾ ਲਾਨੌਰੀ ਨੱਕ ਦੇ ਨਾਲ ਲਕੀਰਸਾਈ' ਨ ਜੋਗੀ ਨੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਟੋਕੇ ਅਜੀਸ ਕਰਣੀ ` ਜੋਗੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੇ ਨਾਲ ਅਸੀਸ ਦਿੱਤੀ ਕਿਰਪ' ਅਪਣੀ ਕਰੇ ਕਰਤਾਰ ਸਾਈ' ਬੁੱਝੇ ਔਂਗ ਖੂਹੀ ਪਾਣੀ ਵਗਣ ਨਹਿਰਾਂ ਵੱਸੇ ਦੇਸ ਏਹ ਬਾਗ਼ ਗੁਲਜ਼ਾਰਸਈਂ ਦੁੱਧ ਪੁੱਤ ਤੇ ਲਛਮੀ ਰਹੇ ਹਾਜ਼ਰ ਤੇਰਾ ਰਾਜ ਔਟਲ ਦਰਬਾਰ ਸਾਈਂ ਅਮਨਰੈਨ ਸੇਤੀ ਰਹੇ ਰਾਜ ਤੇਰਾ ਚੜ੍ਹਕੇ ਜੋ ਆਵੇ ਜਾਵੇ ਹਾਰ ਸਾਈ' ਮੰਗੇ ਜੋ ਮੁਰਾਦ ਸੋ ਰੌਂਬ ਦੇਵੇ ਬਖ਼ਸ਼ਣ ਹਾਰ ਸਾਈਂ ਦੇਵਣ ਹਾਰ ਸਾਈਂ ਅਟਕੇ ਕੰਮ ਹੋ ਜਾਣ ਆਸਾਨ ਤੇਰੇ ਦੀਨ ਦੁਨੀ ਹੋਵਨ ਬੇੜੇ ਪਾਰ ਸਾਈਂ | ਜਹੇ ਤੈਦਰੁਸਤੀ ਆਬਰੂ ਰਾਜਾ ਮੇਰਾ ਦਿੱਤੜਾ ਕੰਮ ਸਵਾਰ ਸਾਈ `! . ਰੱਜੇ ਸੀਸ ਨਿਵਇਕ ਟੇਕ ਮੌਥਾ ਮੋਹਰਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਬੇਸ਼ੁਮਾਰ ਸਾਈ' | ਜਾਕੇ ਅਪਣੇ ਗੁਰਾਂ ਦਾ ਜਗ ਕਰਣਾ ਕਰੋ ਹੁਕਮ ਜੋ ਹੋਰ ਦਰਕਾਰ ਸਾਈਂ . ਰਜਾਕੂੜ ਪ੍ਰਵਾਹਨਹੀਂ ਜੋਗੀਆਂ ਨੂੰ ਵੱਡਾ ਅਸਾਂ ਸਿਰ ਚੜ੍ਹਿਆ ਭਾਰ ਸਾਈ' ਔਂਛਾ ਦੇਹ ਰੁਖ਼ਸਤਰਾਜਾ ਰਾਹਪਈਏ ਜਾਣਾ ਦੂਰ ਸਾਡ' ਗੁਰਦਵਾਰ ਸਾਂਈ' ਲਾਹੌਰੀ ਚਲਦਿਆਂਏਹਆਵਾਜ਼ ਕੀਤਾਂ ਨਾ ਵਿਸਾਰ ਸਾਂਈ ਨਾ ਵਿਸਾਰਸਾਈ' ਜੋਗੀ ਦਾ ਹੀਰ ਦੇ ਨਾਲ ਅਪਣੇ ਦੇਸ ਨੂੰ ਜਾ ਡਾ
ਜੋਗੀ ਚਲਦਿਆਂ ਆਖਿਆ ਹੀਰ =ਾਈ' ਚੱਲ ਰੱਬ ਮਿਲਾਈਏਂ ਨੱਢੀਏ ਨੀਂ ਮਾਰਮੰਜ਼ਲਾਂ ਅਪਣੇ ਦੇਸ ਜਾਈਏ ਰੋਂਬ ਖੇੜਿਆਂ ਦੀ ਅਲਖ ਵੱਢੀਏ ਨੀ' ਮਾਲਕ ਤਖ਼ਤਰਜ਼ਾਰੇ ਦੀ ਹੋ ਵਾਰਸ ਘਰ ਵੱਸ਼ੀਏ ਔਂਭਨਾ ਅੱਭੀਏ ਨੀੱ
7ਉਉ6ਟਫ9 %£ ਐਗੂੰਕਨ ਮਿਹਰ! (ਮਗ / #॥#;ਗ ੁੰਤ£ਹੈਊਉਪਸਰੂ
