(੨੦)
ਆਖੇ ਹੀਰਪਯਾਰੀ ਏਹ ਹੈ ਗਲ ਮੁਸ਼ਕਲ ਲੂੰ ਲੂੰ ਵਿੱਚ ਇਸ਼ਕ ਰਚਾਈਦਾ ਏ
ਕੁਲ ਜ਼ਾਂਤ ਸਫ਼ਾਤ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਕੇ ਪੋਲਾ ਨੰਗ ਨਾਮੂਸ ਦਾ ਲਾਹੀਦਾ ਏ !
ਖਾਣਾਂ ਖੁਦੀ ਗੁਮਾਨ ਦਾ ਚੂਰ ਕਰਕੇ ਸਈਓ ਜਿਉ'ਦਿਆਂਈ ਮਰ ਜਾਈਦਾ ਏ
ਫੇਰ ਯਾਰ ਦੇ ਮਿ ਭਨ ਦੀ ਆਸ ਕਰੀਟੇਪਹਿਲੇਆਪਣਾ ਆਪਗਵਾਈਦਾ ਏ |
ਸੱਸੀ ਵਾਂਗ ਪਯਾਰੇਦੇ ਇਸ਼ਕ ਅੰਦਰ ਝਲ਼ਿਆਂ ਹੋਕੇ ਝੱਲਾਂ ਨੂੰ ਧਾਈਦਾ ਏ !
ਲੱਗੇਪਯਾਸ ਤੇ ਪੀਵਨਾ ਖ਼ੂਨ ਸਈਓ ਲੱਠੇਭੁਖ ਤੇ ਜਿਗਰ ਨੂੰ ਖਾਈਦਾ ਏ !'
ਮੋਬਾ ਇਸ਼ਕ ਆਫ਼ਾਤ ਦੇ ਨਾਲ ਲਾਕੇ ਤਨ ਕੈਸ ਦੇ ਵਾਂਗ ਸੁਕਾਈਦਾ ਏ
ਬਾਬਲਪਿੰਟੀਓ ਨੀਪੁਛੋਮਾਪਿਆਂਕੀ' ਦੱਸੋ ਕਿਸਤ੨ਹ ਇਸ਼ਕ ਕਮਾਈਦਾ ਏ
- ਲਾਹੋਰੀ ਰੀਰ ਆਖੇ ਮੈਂ ਕੀ ਹਾਲ ਦੱਸਾਂ ਮੈਂ ਤੇ ਆਪਕੱਲੀ ਰਾਂਝਨ ਚਾਹੀਦਾ ਦੇ !. “(ਹੀਰ ਦਾ ਆਪਨੀ ਸਾਂ ਨੂੰ ਰਾਂਝੇ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਦੱਸਣ) _ :॥
ਮਾਏਂ ਚਾਕ ਨੂੰ ਕਢਿਆ ਕਹੇ ਲੋਕਾਂ ਸੋਚੋ ਤੁਸਾਂ ਦਾ ਕੀ ਗਵਾਂਵਦਾ ਸੀ
- ਆਇਆਜਦੋਂਦਾਨਹੀ; ਨੁਕਸਾਨਹੋਇਆਸ/ਡਸਾਂਭਕੇਮਾਲ ਲੈ ਆਂਵਦਾ ਸੀ ਆਪੇ ਚਾਰਦਾ ਤੇ ਆਪੇ ਚੋਣ ਬੈਠੇ ਆਪ ਮੌਝੀਆਂ ਨੂੰ ਵੈਡ ਪਾਂਵਦਾਂ ਸੀ
ਸਾਰੇ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਕਮਾਂਵਦਾ ਸੀ ਸਾਡੇ ਬਿਸਤਰੇ ਤਾੜ ਵਛਾਂਵਦਾ ਸੀ
ਮੇਰੇ ਮਨ ਰਾਂਝਾ ਬੜਾ ਭਾਂਵਦਾ ਸੀ ਸੁੰਦਰ ਵੈਜਲੀ ਚਾਕ ਵਜਾਂਵਦਾ ਸੀ
ਲਾਹੌਰੀ ਚਾਕਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਵਾਬਦੇਣਾ ਲੋਕੀ ਲੱਖ ਜੇਲੂਤੀਆਂਲਾਂਵਦਾ ਸੰ
ਮਲਕੀ ਨੇ ਚੂਚਕ ਨੂੰ ਗਤ ਨੂੰ ਦੋਬਾਰਾ ਘਰ ) । _ਲਿਆਵਨ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦੇਨੀ
ਮਲਕੀ ਆਖਿਆ ਆੰਵਦੇ ਚੂਚਕੇ ਨੂੰ ਸਾਡਾ ਨਿੱਤ ਹੋਵੇ ਨੁਕਸਾਨ ਮੀਆਂ ਅਖੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਚਾਕ ਨੂੰ ੧ਢਿਓਈ ਬੇਲੇ ਮੇਂਝੀਆਂ ਹੋਨ ਵੈਰਨ ਸੀਆੰ ਢੂੰਡ ਭਲਕੇ ਚਾਕ ਨੂੰ ਲਿਆ ਰਖੋ ਐਵੇਂ ਮਾਰਦਾ ਝੱਖਾਂ ਜਹਨ ਮੀਆਂ ਓਸੇ ਰੋਜ਼ ਦੀ ਪਈ ਬਿਮਾਰ ਮੰਜੀ ਕੋਈ ਦਮ ਦੀ ਹੀਰ ਮਹਿਮਨ ਮੰਆ ਰ੍ ਸਾਡੇ ਹੋਣਗੇ ਕੰਮ ਆਸਾਨ ਸਾਰੇ ਜ਼ਰਾ ਆਪਨਾ ਸਮਾਂ ਪਹਿਚਾਨ ਮੀਆਂ | ਲਾਹੋਰੀ ਚਾਕ ਨੂੰ ਫੇਰ ਮੁੜ ਰੌਖਦਿਆਂ ਸਾਡੀਕੋਈਨਹੀ'ਘਟਦੀ ਸ਼ਾਨ ਮੀਆਂ !
ਮੋਜੂਨੀਟਏ/ $ /ਰੁੰਰ0 ਹਰ! (ਜਨਿ / ॥0੧608ਗੁੱਰ8ਹਨਂਪ0,ਹਹ
ਆਏ
]]
]
