(੬੬) ਪਹਿਲੀ ਉਮਰ ਜਵਾਨ ਕਮਾਲ ਸੂਰਤ ਪਾਨੀ ਖਾਕਥੀ' ਘੜੀ ਭਗਵੇਤ ਹੀਰੇ ਦੇਖੇ ਲੋਗ ਬੈਠੇ ਉਸਦੇ ਪੈਰੁ ਪੂਜਨ ਕੋਈ ਜਾਪਦਾ ਬੜਾ ਮਹੈਤ ਹੀਰੇ ਦਾਨੇ ਛੱਡ ਚਤ੍ਰਾਈਆਂ ਹਾਰ ਥੱਕੇ ਪਾਯਾ ਰੌਬ ਦਾ ਕਿਸੇ ਨ ਅੰਤ ਹੀਰੇ ਲਾਹੌਰੀ ਜ਼ਾਹਿਰਾ ਭੇਸ ਫ਼ਕੀਰ ਦਾਏ ਵਿੱਚੋਂ ਖਬਰ ਨ ਸੈਤ ਦੇ ਦੇਤ ਹੀਰੇ (ਸਹੇਲੀਆਂ ਨੇ ਹੀਰ ਨੂੰ ਜੋਗੀ ਦਾ ਹਾਲ ਦੱਸਣ) ਨ ਪਿੱਛੋਂ ਹੋਰਆਈਆਂ ਪੰਜ ਸੌਤ ਕੁੜੀਆਂ ਕਿਹਾ ਰੱਲ ਸੁਣ ਨਾਲ ਧਿਆਨ ਹੀਰੇ: ਬਾਹਰਖੂਹ ਉਤੇ ਇਕ ਸਾਧ ਆਯ/ ਹੋਈਆਂ ਦੇਖਕੇ ਅਸੀਂ ਹੈਰਾਨ ਹੀਰੇ ਔੱਜ ਤੀਕ ਸੋਹਣਾ ਜੇਹਾ ਦੇਖਿਆ ਨਹੀਂ ਵੇਖੇਹੈਨ ਫ਼ਕੀਰ ਕਿਤਾਨ ਹੀਰੇ “ ਦਿੱਤੀ ਹੁਸਨ ਦੀਰੋਂਬ ਨੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ ਦਿੱਤਾ ਮੋਤੀਆਂ ਦਾ ਹੋਸੀ ਦਨਹੀਰੇ ` ਨਿਗਾਹ ਤੀਰ ਤੇ ਔਖੀਆਂ ਮਸਤ ਦੋਵੇਂ ਭਵਾਂ ਡਿੰਗੀਆਂ ਵਾਂਗਕਮਾਨਹੀਰੇ ਮੋਬਾ ਚੇਦ ਅਸਮਾਨ ਜਿਉ'ਤਿਲਕਤਾਰ ਕੈਨੀਂ' ਮੁੰਦਰਾਂ ਅਜਬ ਸੁਹਾਂਨਹੀਰੇ ਡਿੱਗਾ ਮੁੰਦਗਾ ਅਸਾਂਨੂੰ ਜਾਪਦਾਏ ਪਤੀਆਂ ਛੱਡ ਗਈਆਂ ਸੁਲੇਮਾਨ ਹੀਰੇ” ਕਦੀ ਹੱਸਦਾ ਹੱਸਦ' ਰੋ ਪੈੱਦ ਕਦੀ ਹੈ ਬਹਿੰਦਾ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੀਰੇ ਓਹਦੀ ਤੱਬ! ਅਮੀਨਾਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਜਾਪੈ ਆਯਾ ਛੱਡਕੇ ਰਜ ਸਮਨ ਹੀਰੇ : ਕੋਈ ਭਲਾ ਆਖੇ ਕੋਈ ਬੁਰ/ ਆਖੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਨ ਮੁਦੀ ਗੁਮਾਨ ਹੀਰੇ ਕਦੇ ਪੋਥੀਆਂ ਪੜ ਗਿਆਨ ਗੀਤਾ ਕਦੇ ਖੋਲ੍ਕੇ ੫੨ ਕੁਰਨ ਹੀਰੇ ਕਦੇਫੋਲ ਬਹਿੰਦਾ ਨਾਲ਼ ਮੂੰ ਝਿਆਂ ਦੇਲਾਹੋਰੀ ਅਸਾਂਦੀ ਦਸਤਲਹੀਰੈ
(ਗੋਰ ਦਾ ਆਪਣੈ ਵਿਯੋਗ ਨੂੰ ਪੁਗਟ ਕਰਣਾ) ਕੀਤਾ ਰੋਬ ਜੋ ਹੋਗਿਆ ਹੋਵਣਾ ਸੀ ਔਵਲ ਰੋਜ਼ਜੋ ਲਿਖਿਆ ਮੇਂਬ ਹੈ ਨੀਤ ਜਿਸ ਦਾ ਪੁੱਤ ਜੋਗੀ ਮਾਂ ਦੁੱਖ ਜੋਗੀ ਰੋਂਦੀਹੋਗ ਵਹਾਂਵਦੀ ਅਬ ਹੈ ਲੀ ਜਿਸ ਦਾ ਕੌਤ ਜੋਗੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰਸੋਗੀ ਟੁੱਟ ਗਈ ਸੁਹਗ/ਦੀ ਨੱਥਰੈਨੀ ਜਿਸਦਾ ਯਾਰ ਜੋਗੀ ਕਿਸ ਕਾਰ ਜੋਗੀ ਬੈਠੀ ਹੋਗ ਮਲੰਦੜੀ ਹੱਥ ਹੈਨੀ” ਕੋਣ ਆਖਦਾ ਖ਼ਾਕ ਲਾ ਖ਼ਾਕ ਹੋਵਾਂ ਗਲੀ ਗਲੀ ਪਵੇ ਮੇਰੀ ਸੱਥ ਹੈ ਨੀ“ ਕੀ ਵੱਸ ਹੈ ਕਿਸੇ ਤੇ ਹੋਈ ਤਿਵੇ' ਭਵਿਆਂ ਜਿਵੇ' ਤਕਦੀਰ ਦਾ ਰੱਥ ਹੈਨੀ” ਨੀ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਦੇਖਾਂ ਉਸ ਜੋਗੜੇ ਨੂੰ ਗੌਲੀ' ਲਾ ਲਿਆਓਕਰੋ ਜੌਬਹੈਨੀ ;
