( ੬੮ ) ਜੋਗੀ ਕਿਸੀ ਕੇ ਬਾਪ ਕੇ ਨਹੀ' ਨੌਕਰ ਮੋਜਆਈ ਤੋ ਆਪ ਹੀ ਜਾਵੈਂਗੇਗੇ ਵੇਖ ਲੇ'ਗੇ ਕੋਣ ਸਰਦਾਰ ਵੇਹੜਾ ਔਰ ਅੰਨ ਭੀ ਹੀਰ ਕਾ ਖਾਏ ਗੇ ਰੀ 4 ਬਾਰ ਬਾਰ ਕਿਉ' ਹਮੇਂਅਕਾਵਤੀ ਹੋ ਜਾਓ ਅਜ ਹਮਕਲਕੋ ਆਏਂਗੇਰੀ ਪ੍ਰਾਤਾਕਾਲਵਿਸ਼ਨਾਨ ਧਿਆਨ ਧਰਕੇ ਬਾਨਾਂ ਫ਼ਕਰਕਾ ਸਭੀ ਸਜਾਏ ਗੈਰੀ ਲਾਹੋਰੀ ਘੂਮਤੇ ਘਮਤੇ ਗਜਾ ਕਰਤੇ ਵੇਹੜੇ ਹੀਰਕੇ ਕਮ ਟਕਾਏ'ਗੇ ਰੀ (ਸਰੇਲੀਆਂ ਦਾ ਗੌਰ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਆਕਰ ਜਵਾਬ ਦੇਣਾ) ਬਚੀਆਂ ਮਾਰ ਕੋਲੋਂ ਪਾਈ ਝਾੜ ਜੋਤੀ ਗਲੀ ਦੇ ਹਜ਼ਾਰ ਹਜ਼ਾਰ ਹੀਰੇ
ਸਾਡੀ ਇਕ ਨਾਂ ਮੰਨੀਆਂ ਜੋਗੜੇ ਨੇ ਅਰਜਾਂ ਕੀਤੀਆਂਨੇ ਵਾਰੋ ਵਰ ਹੀਰੇ . |
ਓਹਦੀ ਤਬਾਨਵਾਬ ਦੇ ਵਾਂਗ ਹੈਨੀ ਸ਼ਹਿਨਸ਼ਾਹ ਸਰੰਦਾਰਸਰਦਾਰ ਹੀਰੇ
ਚਤਰ ਕਿਸੇ ਜਜਦੰਸ ਦਾ ਪੁੱਤ ਜਾਪੇ ਨਹੀਂ ਮੂਹੜ ਗਵਾਰ ਗਵਾਰ ਹੀਜ਼ੇ. ਹੱਂਸਕੇ ਆਖਿਓਸੂ ਮੇਰ ਆਉਣ ਭਲਕੇ ਕੀਤ:ਐੱਜ ਇਨਕ/ਰ ਇਨਕਾਰ 1
ਲਾਹੋਰੀ ਕਿਸੇਦੇ ਨਲ ਨਹੀਂ ਗੱਲ ਬਹੁਤੀ ਕਰੇ ਯਾਦ ਕਰਤ/ਜ਼ ਕਰਤਾਰ ਗੋਰੇ
(ਗੋ ਦ: ਜੋਗੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਵਿਚ ਅਪਣੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰ) ਜੇ ਕੁਝ ਕੁੜੀਆਂ 5 ਅਖਿਆ ਗੋਰ ਸੁਣਕੇ ਮੂੰਹੋਂ ਠੰਢੜਅਹ ਚ ਮ/ਰੀਬੁਰੀ ਸੌਜਣ ਵੇਖਿਆ ਝਿਨਾਂ ਨਾਂ ਸੋਂਬਰਦਿਲਨੂੰ ਰੱਬਾ ਮਰਨਕੋਲੋ' ਵਿੰਤਜ਼ਾਰੀਬੂਰੀ ਕੋਣ ਜੀਵ ਦੇ ਹ/ ਨੂੰ ਜਾਣਦਾਏ ਗੁੱਤੀ ਇਸ਼ਕ ਦੀਲੱਗੀ ਬੀਮਰੀ ਬੁਰੀ ਤਰ ਨੈਨੀ' ਵਗਦ: ਨੀਰ ਝੁਲਾਰ ਜਿਵੇਂ ਲੱਗੀ ਸੀਨੇ ਜੁਦਾਈ ਦੀ ਆਰੀ ਬੁਰੀ ਜੀਉ ਡੁੱਬਦ'ਜ'ਏ ਖਾਦੇ ਗੋਤੇ ਤਰਨੀ ਹਿਜਰ ਦੇ ਬਹਿਰ ਦ ਤਰੀ ਬੁਰੀ - ਲਹੋਗੇ ਦਕੋਣ ਨਾਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਰੇਦਾਰੂ ਹੋਰਰ ਦਿਨੇ ਦਿਨ ਗੋਰ ਦੁਖਿਆਰੀ ਬੂਗੈ
(ਜੋਗੇ ਦਾ ਗਜਾ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਂਣ) ॥ ਅਗਜੀ ਹੋਈ ਸਵੇਰ ਤੇ ਉਠ ਜੋਗੀ ਸਚੇ ਨਾਥ ਦਾ ਨਾਮ ਤਿਹ ਚਲਿਆ` ਦਰ ਮਬੂਬਅਲਖ ਜਗਾਵਨੇ ਨੂੰ ਕਰ ਇਸ਼ਨਾਨ ਭਬੂਤ_ ਰਮ ਚਲਿਆ ਹੱਥ ਪਕੜ ਖੌਪਰ ਮੋਢੇ ਪਾਝੋਲੀ ਮੌਥੇ ਤਿਲਕ ਸੰਧੂਰ ਦਾ ਲਾ ਚਲਿਆ ਅਲਖ ਦੀ ਮੁਤੋਂ ਅਵਾਜ਼ ਕੀਤੀ ਝੂਲ ਝਾਲ ਕੇ ਨਾਲ ਅਦਾ ਚਲਿਆ ਨਹੀ'ਸੀਮੰਗਕੇ ਖਾਨ ਦੀ ਚਾਹ ਕੋਈ ਲੈਣ ਹੀਰ ਦੌਲਤ ਦੀ ਧਾ ਚਲਿਅ
