(6੬੦) ਲੱਗੀ ਸਿੱਕਸੀ ਯਾਰ ਦੇ ਦੇਖਨੇ ਨੂੰ ਦਿਲ ਦੌੜਿਆ ਕਦਮ ਉਠਾਚਲਿਆ ਮੂੰਹੋਂ ਕਹਿਆ ਸਾਈਂ ਲਾਈਂ ਨੇਕ ਮੌਥੇ ਸੂਰ ਵਿਚਾਰ ਕੇ ਸਗਨ ਮਨਾ ਚਲਿਆ ਲੇਖਾ ਹੋਗ ਲਾਹੋਰੀਆ ਅੰਤ ਉਥੇ ਇਥੇ ਪਾਪ ਜੋ ਪੁੰਨ ਕਮਾ ਚਲਿਆ (ਜੋਗੀ ਦਾ ਭਿੱਛਿਆ ਲੇ ਲੈਣ ਲਈ ਨਗਰ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ) ਸੱਚੇ ਨਾਥ ਅਲਖ ਦਾ ਨਾਮ ਲੈਕੇ ਹੋਯਾ ਡੇਰਿਓ ਉਠ ਰਵਾਨ ਹੈ ਜੀ
` ਖੇਹ ਲਾਕੇ ਖੇਹੁ ਦੇ ਨਾਲ ਰਲਿਆ ਵਿਲੋਂ' ਛੱਡਿਆ ਖ਼ੁਦੀ ਰੁਮਾਨ ਹੈ ਜੀ
ਪਹਿਨ ਸੇਹਲੀਆਂ ਗਾਨੀਆਂ ਹੱਥ ਖੌਪਰਲੈਣ ਧਾਇਆ ਹੁਸਨ ਦਾ ਦਾਨ ਹੈਜੀ
`_ ਨਗਰ ਖੇੜਿਆਂ ਅਲਖ ਜਗਾਇਓਸੂ ਲੌਕੀ ਵੇਖਕੇ ਹੋਏ ਹੈਰਨ ਹੈ ਜੀ
ਛੋਟੀ ਉਮਰਜਵਾਨ ਤੇ ਚੰਦ ਸੂਰਤ ਰੈਨਾਂ ਮੁੰਠੀਆਂ ਹੁਸਨ ਦੀ ਕਾਨ ਹੈ ਜੀ
ਨ ਰੂਪਜੋਗੀ ਤੋਂ ਵਾਰੀਆਂ ਕਵਾਰੀਆਂ ਕਈ ਅਤੇ ਵਿਆਹੀਆਂ ਹੋਣਕੁਰਬਾਨਹੈਜੀ
ਸਖੀ ਘਰਾਂ ਦੀ ਤਿੱਛਿਆ ਰਿਆ ਲੈ ਦਾਦੌੜਦੌੜ ਝੋਲ) ਜੇਹੜੀਆਂ ਪਾਨ ਹੈਜੀ _ਨਜ਼ਰਬਾਜ਼ ਖੁਫੀਆ ਘਰਘਰਨਜ਼ਰਮਾਰੇ ਕਰਦਾ ਯਾਰ ਦੀ ਫਿਰੇ ਪਛਾਨ ਹੈਜੀ ਮੁੰਡੇ ਬਹੁਤ ਲੱਗੇ ਮਗਰ ਜੋਗੜੇ ਦੇ ਹੂ ਹੂ ਕਰ ਸ਼ੋਰ ਮਚਾਨ ਹੈ ਜੀ_ ਲਾਹੌਰੀ ਨਜ਼ਰ ਨ। ਭਰੇ ਤੇ ਝਰੀ ਝੋਲੀ ਫਿਰੇ ਲੱਭਦਾ ਹੀਰਮਕਾਨ ਹੈਜੀ
(ਜੋਗੀ ਦਾ ਹੀਰ ਦੇ ਵੇਹੜੇ ਵਿਚ ਜਾਣਾ)
- ਪਤਾ ਪੁੱਛ ਪੂਰਸਾਰ' ਮੁੰਡਿਆਂ ਥੀ ਜੋਗੀ ਹੀਰ ਦੇਵੇਹੜੇ ਨੂੰ ਧਾਇਆਏ
ਮੋਢੇ ਪਈ ਬੋਲੀ ਹੱਥ ਸਜੇ ਖੇਪਰਚਿਮਟਾ ਚਾ ਦੇ ਨਲ ਖੜਕਾਇਆਏ - ਵੇਹੜੇ ਖੇਰੜਿਆਂ ਦੇ ਅਲਖ ਅਲਖ ਕਰਦਾ ਲਾਲ ਲੱਖਨੇ ਨੂੰ ਫੇਰਾ ਪਾਇਆਏ ਕਂਤਨ ਕੁਅਰੀਆਂ ਵਿਆਹੀਆਂ ਡਾਹ ਚਰਖੇ ਜੋਗੀ ਜਕੇ ਨਾਦ ਵਜਾਇਆਏ ਆਈਆਂ ਦੌੜ ਗਵਾਂਢਨਾਂ ਵੇਖਨੇ ਨੂੰ ਕੁੜੀਆਂ ਕਿਹ ਹੀਰੇ ਜੋਰੀ ਆਇਆਏ
` ਲਾਹੋਰੀ ਹੀਰਬੀਮਾਰਸੀ ਪਈ ਮੰਜੇ ਪਾਸਾ ਪਰਤਿਆ ਮੁੱਖ ਛੁਪਾਇਆਏ
(ਜੋਗੀ ਦੇ ਚੋਫਿਰਦੇ ਤੀਵੀਆਂ ਦਾ ' ਝੁਰਮਟ) ਰੰਨਾਂ ਕੱਠ ਕੀਤ' ਗਿਰਦੇ ਜੋਗੜੇ ਦੇਵਖੋ ਵੱਖਰੇ ਸੁਖਨ ਅਲਾਂਦੀਆਂ ਨੇ
` ਕੋਈ ਆਖਦੀ ਕਦੋਂ ਦਾਜੋਗਲੀਤਾ ਪਕੜ ਸੇਹਲੀਆਂ ਛੇੜ ਛਿੜਾਂਦੀਆਂਨੇ
੭੧੩ .੩.
ਕੋਈ ਆਖਦੀ ਜੋਗੀਆਂ ਚਲ ਮੇਰੇ ਕੋਈ ਬੈਠੀਏ ਮੂੰਹੋਂ ਫੁਰਮਾਂਦੀਆਂ ਨੇ
0ਉ0€ਹ 0 ਰੁ? 0613! (0੩! 1 ੧੧6੦0ਗਗੱਤ£ਉਮ,ਡੁ
