ਰ੍ (੯੨) ਕੋਈ ਕੈਹਨ ਪੀਰਾ ਮੇਲੀਂਯਾਰ ਮੈਂਡਾ ਮੰਗਣ ਕੋਈ ਅਟਲ ਸੁਹਾਗ ਗਈਆਂ ਕੋਈ ਵਾ ਵਰੋਲੀਆਂ ਵਾਂਗਦੋੜਣ ਹੱਸ ਖੇਡਕੇ ਗਾਂਉਂਦੀਆਂ ਰਾਗ ਗਈਆਂ “11 ਲਾਹੋਰੀ ਇਕ ਧਾਈਆਂ ਖੇਤ ਅਪਣੇ ਨੂੰ ਪੁੰਟਨ ਮੂਲੀਆਂ ਤੋੜਨੇਸਂਗ ਗਈਆਂ ਘੁਰੀ' ਅੰਦਰੀ' ਬੈਠੀਆਂ ਹੁੱਟੀਆਂ ਨੇ ਪੌਜ ਦੀਵਿਆਂ ਖਾਣ ਹਵਾ ਗਈਆਂ ਬਖ਼ਤਾਂਵਰਂ ਸੂਨਹਿਰੀ ਪਹਿਨ ਜ਼ੇਵਰ ਸੁੰਦਰਹਾਰ ਸਿੰਗਾਰ ਬਣਾ ਗਈਆਂ ਇਕਨਾ ਸਾਦੀਆਂ ਸਾਫ਼ ਪੁਸ਼ਾਕ ਪਹਿਨੀ ਧੋਤੇ ਮੁੱਖੜੇ ਤੇ ਸੁਰਮਾ ਪਾਗਈਆਂ ਬੁਰਕਾ ਸੁਟਿਆ ਕਿਸੇ ਨੇ ਘੁੰਡ ਲੰਮਾਂ ਚਾਦਰ ਸ਼ਰਮ ਵਾਲੀ ਕੋਈ ਚਾਗਈਆਂ _] ਮਿਲੇ ਸੌਜਣਾਂ ਨੈਣ ਮਿਲਾ ਗਈਆਂ ਮੋਂਢਾ ਆਸ਼ਕਾਂ ਮਾਰ ਮੁਕਾ ਗਈਆਂ ` ਜੋਗਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਤਜ਼ ਰਫ਼ਤਾਰ ਹੋਈਆਂ ਇਕ ਮਾੜੀਆਂ ਸੈਹਜ ਸੁਭਾ ਗਈਆਂ ਅੰਦਰ ਬਾਗ਼ਕਾਲੇ ਕੂੰਜਾਂ ਵਾਂਗ ਡਾਰਾਂ ਕਮ ਧਰਦੀਆਂ ਵਾਂਗਅਦਾ ਗਈਆਂ ਦੀਵੇ ਬਾਲਣੇ ਨੂੰ ਖ਼ਾਨਗਾਹ ਗਿਰਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਮੰਗਣੇ ਨੋਕ ਦੁਆ ਗਈਆਂ ਜੋਗੀ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਸਈਆਂ ਹੀਰ ਦੀਆਂ ਮੂੰਹੋਂ ਕੇਹਾ ਇਹ ਕਿਧਰੋਂ ਆ ਗਈਆਂ ਦੀਵੇ ਬਾਲ ਲਾਹੌਰੀਆ ਜਦੋਂ ਮੁੜੀਆਂ ਸੱਤੇ ਪਾਸ ਫ਼ਕੈਰ ਦੇ ਧਾ ਗਈਆਂ ਹੀਰ ਦੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਨੇ ਜੋਗੀ ਨੂੰ ਸਮਝਾਨਣਾ ਸਈਆਂ ਆਖਿਆ ਏਹਤੇਓਹ ਜੋਗੀਖਾਧੀ ਕੌਲ ਜਿਨ ਵੇਹੜਿਓਂਮਾਰਹੈਨੀਂ _ ਪਿੰਡੋਂ ਨਸਤੇਰਾ ਲਾਇਆ ਬਾਗ਼ਕਾਲੇ ਰੈਗੋਰੈਗ ਦੀ ਦੇਖਗੁਲਜ਼ਾਰ ਹੈਨੀ ਕੋਈ ਆਖ਼ਦੀ ਏ ਪੁਰਾ ਏਹ ਜੋਗੀ ਕੋਈ ਕਹੇ ਕੀ ਜੋਗ ਦੀ ਸਾਰ ਹੈ ਨੀਂ . ਕੋਈ ਆਖ਼ਦੀ ਮਿਲਿਆ ਸੁ ਗੁਰੂ ਪੂਰਾ ਸੌਤੇਕੂਲਾਂ ਲਈਆਂ ਏਸ ਤਾਰਹੈਨੀ' ਕੋਈ ਆਖ਼ਦੀ ਹੋ ਇਕੋਤ ਬੈਠਾ ਯਾਦ ਰੱਂਬ ਮੈਦੀ ਏਹਦੀ ਕਾਰ ਹੈ ਨੀ ਕੋਈ। ਆਖ਼ਦੀ ਏ ਮੈਂਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਆਵੇ ਜੋਗੀ ਨਹੀਂ ਏਹ ਠੱਗ ਮਕਾਰਹੈਨੀ' ਸ਼ਾਲਾ ਕਿਸੇ ਦੇ ਨਾਲ ਨ ਨੌਹੂੰ ਲੱਗੇ ਦੇਵੇ ਭਾਗ ਨਸੀਬ ਨ ਹਾਰ ਹੈਨੀ _ ਆਸ਼ਕ ਸੈ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਦੇਝਲਦੇ ਨੇ ਪਾਵਣ ਯਾਰ ਦਾ ਫ਼ੇਰਦੀਦਾਰ ਹੈ ਨੀ” ਕੋਈ ਆਖ਼ਦੀ ਏ ਰਾਂਝਾ ਹੀਰਦਾ ਏ ਸੁਣਿਆ ਝੰਗਸਿਆਲ ਦਾ ਆਰਹੈਨੀ'
੭
੯. 06 £ ।ਗਰਤਿ6 ਹਕ! (ਨਿਤ | 0੧608 ਗੁੰਤ$6ਓ4$.ਹਪੂ
