ਪੰਨਾ:ਕੋਇਲ ਕੂ.pdf/110

ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅੱਜੰਹ ਆਦਮੀ ਆਂ ਕਸ ਦੇ ਅਤੇ ਮਰਨ ਮਾਂ ਨਸੀਹਤ ਦੇ ਦੀ ਹੈ: ਮਾਓ ਆਖੋ ਧੀਅ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਨਾਮ ਨਾਂ ਜਾਨੇ ਥਾਉ ॥ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜੰਮਨ ਕੁਮ ਨ ਜਾਨੀਏ ਨਾ ਕੋ ਸ਼ੈਹਰ ਗਰਾਉਂ । ਓਹ ਹੋਨ ਅਜੇਹੇ ਆਦਮੀ ਤੱਕਨ ਪਏ ਸੁਵਾਉਂ । ਬੱਚੀ ਇਲੀ ਕਿਸ ਨੂੰ ਪਰਨਾਈਆਂ ਕਿਸ ਪਿੰਜਰੇ ਘੱਤੇ ਕਾਉ ॥ ਬੱਚੀ ਧੀਆਂ ਮੱਤੀ ਆਪਨੀ, ਜਾ ਜੇਹੜੀਆਂ · ਮਤ ਮਰਨ । ਮਾਂ ਮਾਪੇ ਕਤਨਾ ਕੁਲਾਹਨ ਤੇ ਕਤਨਾ ਰਫਾ ਕਰਨ। ਅਤੇ ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਸੁਨਦੇ ਆਖਨਾਂ ਵੇਖ ਨਸੀਹਤ ਦੇਨ । ਪਰ ਧੀਆਂ ਨੂੰਹਾਂ ਨੂੰ ਵਾਕ ਵਿਚ, ਪਰ ਮਾਪੇ ਸਬਰ ਕਰੇਨ II (ਕਲਜੁਗ ਦਾ ਸਮਾਂ) ਪਰ ਸੱਸੀ ਕਿਥੋਂ ਨਸੀਹਤਾਂ ਮੰਨੇ: ਸਸੀ ਖਿਝੀ ਮਾਉਂ ਨਾਲ ਤੁਧ ਪੇਟ ਨ ਕਢੀਆ ਬਾਰ । ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਦਰਦ ਕੀ ਲਗੇ ਤੁਧ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਨਕੰਮੀ ਚਾਰ ।. ਮਾਈ ਬੋਲ ਅਵੱਲੇ ਬੋਲਕੇ ਮੇਰਾ ਆਜਜ਼ ਜੀਉ ਨਾ ਸਾੜ । ਅੱਖਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਜ਼ਖਮ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਤਿਲਾਂ ਇਸ਼ਕੇ ਦੀ ਸਾਰ । ਮੈਂ ਲੱਖੀ ਸਾਬ ਲਵਾਇਆ ਜਿਉਂ ਮੋਤੀ ਹੱਥ ਕਰਾੜ । ਹਾਫ਼ਜ਼ ਉਨਾਂ ਪੰਨੁ ਡਾਚੀ ਘੱਤਿਆ ਸੱਸੀ ਰਹੀ ਉਰਾਰ ॥ ਸੱਸੀ ਬਲਾਂ ਨੂੰ ਵਗ ਤੁਰਦੀ ਹੈ ਅਰ ਦੁੱਖ ਜਰਦੀ ਹੈ । ਅੰਤ ਵੇਲੇ ਬਕਰਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਦਿਸਦੀ ਹੈ । ਸੱਸੀ ਆਖਦੀ: ਏਹ ਭੱਠ ਬਿਰਹੋਂ ਬਦ ਮੁਆਮਲਾ ਸਿਰ ਤੇ ਕਫਨ ਬੰਨ । ਅਤੇ ਛੱਤੇ ਹੱਥ ਨਾ ਅੱਪੜੇ ਦੇਵੇ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਸੰਨ ॥ ਉਹ ਇਕੜੇ ਸਟ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਹੱਡ ਭਨੀਦਾ, ਬਨ । -੧੦