ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
( ੫੦ ) ਧਰਤੀ ਅਸਮਾਨੁ ਨ ਝਲਈ
ਵਿਚ ਵਿਸਟਾ ਪਏ ਪਚੰਨ
(ਗਉੜੀ ਮਃ ੩) ਜਿ ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੇ ਆਪੁ ਗਣਾਇੰਦੇ ਤਿਨ ਅੰਦਰਿ ਕੂੜੁ ਫਿਟੁ ਫਿਟੁ ਮੁਹ ਫਿਕੇ
। ਓਇ ਬੋਲੇ ਕਿਸੈ ਨ ਭਾਵਨੀ ਮੁਹ ਕਾਲੇ ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਚੁਕੇ ।
(ਵਾਰ ਗਉੜੀ ਮ: ੫) ਜੋ ਨਿੰਦਾ ਕਰੇ ਸਤਿਗੁਰ ਪੂਰੇ ਕੀ ਸੁ ਅਉਖਾ ਜਗ ਮਹਿ ਹੋਇਆ। ਨਰਕ ਘੋਰੁ ਦੁਖੁ ਖੁਹ ਹੈ
ਓਥੈ ਪਕੜਿ ਓਹੁ ਢੋਇਆ ਕੂਕ ਪੁਕਾਰ ਕੋ ਨ ਸੁਣ ਓਹੁ ਅਉਖਾ ਹੋਇ ਹੋਇ ਰੋਇਆ ।
(ਗਉੜੀ ਕੀ ਵਾਰ ਮ: ੪)
ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਜੋ ਮੁਹ ਫਿਰੈ ਸੇ ਬਧੇ ਦੁਖ ਸਹਾਇ
॥ ਫਿਰ ਫਿਰਿ ਮਿਲਣੁ ਨ ਪਾਇਨੀ ਜੰਮਹਿ ਤੇ ਮਰਿ ਜਾਹਿ। (ਸੋਰਠ ਕੀ ਵਾਰ ਮ: ੩) ਜਿਨਿ ਗੁਰ ਗੋਪਿਆ ਆਪਣਾ ਤਿਸੁ ਠਉਰ ਨ ਠਾ ਹਲਤੁ ਪਲਤੁ ਦੋਵੈ ਗਏ ਦਰਗਹ ਨਾਹੀ ਥਾਉ ! (ਗਉੜੀ ਕੀ ਵਾਰ ਮ: ੪) ਜੇ ਕੋ ਗੁਰ ਤੇ ਵੇਮੁਖੁ ਹੋਵੈ ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਮੁਕਤਿ ਨ ਪਾਵੈ ॥ ੫.
