( 157 )
ਕਰਕੇ ਫੇਰ ਆਪਣੀ ਜ਼ਮੀਨ ਜੋ ਗਹਿਣੇ ਪਈ ਹੈ। ਛੁੜਾ ਲਵੀਂ।
ਉਸ ਆਦਮੀ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸ਼ੁਕਰ ਕਰਕੇ ਬਲਦਾਂ ਦੀ ਜੋੜੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਸਾਮਾਨ ਰਾਮਦਾਸ ਪਾਸੋਂ ਲੈ ਲਿਆ ਅਤੇ ਰਾਮਦਾਸ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੁਤੇ ਪਿਆਂ ਛੋੜ ਆਪਣੀ ਗਠੜੀ ਮੋਢੇ ਤੇ ਬੰਨ੍ਹਕੇ ਟੁਰ ਪਿਆ।
ਜਦ ਉਹ ਗਲੀ ਵਿਚੋਂ ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਅਗੇ ਦੋ ਤੀਵੀਆਂ ਤੁਰੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਇਕ ਪਈ ਆਖਦੀ ਸੀ "ਨੀ ਬੰਤੀਏ, ਪਤਾ ਹਈ, ਉਹ ਮਨੁਖ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਦੇਵਤਾ ਅਸਮਾਨੋਂ ਉਤਰਿਆ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪਛਾਣਿਆਂ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਉਹ ਪਾਣੀ ਦਾ ਘੁਟ ਮੰਗਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਘਰ ਵਿਚ ਆਇਆ ਅਤੇ ਉਥੇ ਹੀ ਠਹਿਰ ਗਿਆ । ਉਸ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੌਲਦਾਂ ਦੀ ਜੋੜੀ ਲੈ ਦਿਤੀ ਹੈ, ਆਟੇ ਦੀਆਂ ਦੋ ਬੋਰੀਆਂ ਸੁਟਾ ਦਿਤੀਆਂ ਸੂ ਅਤੇ ਅਜੇ ਉਸ ਨੇ ਹੋਰ ਕਈ ਚੀਜ਼ਾਂ ਖਰੀਦਨੀਆਂ ਹਨ, ਚਲ ਨੀ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਉਸ ਦਾ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰ ਆਈਏ।"
ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਕੇ ਰਾਮਦਾਸ ਦਾ ਕਲੇਜਾ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਧੜਕਨ ਲਗਾ ਅਤੇ ਛੇਤੀ ੨ ਕਦਮ ਸੁਟਕੇ ਉਹ ਪਿੰਡੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਇਕ ਕੋਹ ਭਰ ਮੁੜਕੇ ਪਿਛਾਂਹ ਨਾ ਵੇਖਿਆ।
