ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਕੈਦੀ ਬਾਹਰ ਕੰਮ ਕਰਨ ਗਏ ਤਾਂ ਪਿਛੋਂ ਪਹਿਰੇਦਾਰਾਂ ਨੇ ਰਹੀਮੇ ਵਾਲਾ ਉਹ ਮੋਰਾ ਕਿਤੇ ਵੇਖ ਲਿਆ। ਝੱਟ ਰਪੋਟ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਜੇਹਲ ਦਾ ਵੱਡਾ ਦਰੋਗਾ ਪੜਤਾਲ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਹਰਇੱਕ ਕੈਦੀ ਤੋਂ ਪੁਛਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਜੇਹਲ ਦੀ ਦੀਵਾਰ ਵਿੱਚ ਮੋਰਾ ਕੌਣ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ?
ਸਾਰੇ ਹੀ ਮੁਕਰ ਗਏ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਵੀ ਸੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਭੀ ਇਸ ਡਰ ਤੋਂ ਨਾਉ ਨਾਂ ਲਿਆ ਕਿ ਨਾਂਉਂ ਲਿਆਂ ਰਹੀਮੇ ਨੂੰ ਬੈਂਤਾਂ ਦੀ ਸਖਤ ਮਾਰ ਪਵੇਗੀ।
ਦਰੋਗਾ ਪੁਛਦਾ ੨ ਰਘਬੀਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਕੋਲ ਆਇਆ ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਸੱਚਾ ਆਦਮੀ ਹੈ। ਪੁੱਛਣ ਲੱਗਾ: "ਬਾਬਾ, ਤੂੰ ਸੱਚ ਬੋਲਦਾ ਹੈਂ, ਰੱਬ ਨੂੰ ਸਾਖੀ ਜਾਣਕੇ ਦੱਸ ਕਿ ਇਹ ਮੋਰਾ ਕਿਸਨੇ ਕੀਤਾ?"
ਰਹੀਮਾ ਭੀ ਕੋਲ ਖੜਾ ਬੜੇ ਫਿਕਰ ਵਿੱਚ ਥਰ ੨ ਕੰਬ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਡਰਦੇ ਮਾਰੇ ਉਹ ਰਘਬੀਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਅੱਖ ਭੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚੁਕਦਾ।
ਰਘਬੀਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਹੱਥ ਅਰ ਬੁਲ ਕੰਬੇ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਸੋਚਿਆ, ਇਸ ਆਦਮੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗਾਲਿਆ ਹੈ, ਮੈਂ ਹੁਣ ਇਸ ਪੁਰ ਖਿਮਾਂ ਕਿਉਂ ਕਰਾਂ? ਜਿੱਦਾਂ ਮੈਨੂੰ ਦੁਖ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਇਸਨੂੰ ਭੀ ਹੋਵੇ ਹੱਛਾ ਤਾਂ ਫਿਰ ਮੈਂ ਇਸਦੀ ਸ਼ਕੈਤ ਕਰ ਦਿਆਂ? ਇਸਨੂੰ ਬੈਂਤ ਤਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਬੱਜਨਗੇ ਪਰ ਇਸ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਕੀ ਸੰਵਰੇਗਾ?
ਦਰੋਗੇ ਨੇ ਫਿਰ ਪੁਛਿਆ: "ਬਾਬਾ, ਸੱਚ ਕਹੁ, ਇਹ
