ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਇਹਨਾ ਐਸੀ ਖੇਹ ਉਡਾਈ
ਮੇਰੀ ਇੱਜ਼ਤ ਖ਼ਾਕ ਰੁਲਾਈ
ਐਸੀ ਉਧੜਧੁੰਮੀ ਪਾਵਣ
ਵਡਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਨਾ ਸ਼ਰਮਾਵਣ
ਸ੍ਰੀਰ ਨਿਰੇ ਹਡੀਆਂ ਦੇ ਢਾਂਚੇ
ਉਂਜ ਇਹ ਭੱਜਣ ਮਾਰ ਕਲਾਂਚੇ
ਫੂਕ ਜੇ ਕਿਧਰੇ ਨਿੱਕਲ ਜਾਵੇ
ਓਥੇ ਹੀ ਭਰਦੇ ਨੇ ਹਾਵੇ
ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਕੁਝ ਸਾਰ ਨਹੀਂ ਏ
ਇਕ ਥੱਪੜ ਦੀ ਮਾਰ ਨਹੀਂ ਏ
ਅਜ ਕਲ ਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ
ਸੁਣ ਸੁਣ ਦਿਲ ਵਿਚ ਪੈਂਦੀਆਂ ਛੱਲਾਂ
ਆਪ-ਮੁਹਾਰੇ ਹੁੰਦੇ ਜਾਵਣ
ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿਚ ਨਾ ਕਿਸੇ ਲਿਆਵਣ
ਨਾ ਕੁਝ ਅਕਲ, ਨ ਮੌਤ ਕਿਸੇ ਨੂੰ
ਕੀ ਕਹਿਣਾ ਏ ਬਹੁਤ ਕਿਸੇ ਨੂੰ?
ਇਹ ਤੇ ਭਲਾ ਨਿਆਣੇ ਹੋਏ
ਇਹਨਾ ਖੌਰੂ ਪਾਣੇ ਹੋਏ
ਬੱਚਾ ਕੀ ਏ, ਸ਼ਾਹਨਸ਼ਾਹ ਏ
ਰਬ ਵੱਲੋਂ ਵੀ ਬੇਪਰਵਾਹ ਏ
ਉਹ ਜਾਣੇ ਜੇ ਖੇਡਣ ਮੱਲਣ
ਵੱਸਣ, ਰੱਸਣ, ਫੁੱਲਣ, ਫੱਲਣ
ਪਰ ਇਹ ਕਾਰਾਂ ਅਤੇ ਲਾਰੀਆਂ
ਬੇਸ਼ਰਮ, ਨਿਰਲੱਜ ਨਾਰੀਆਂ
ਡਾਢਾ ਤੰਗ ਇਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਮੈਂ
-੯੧-
