ਜ਼ਫ਼ਰਨਾਮਾ ਸਟੀਕ
(੧੪੭)
ਹਿਕਾਯਤ ਅਠਵੀਂ
ਭਾਵ—ਈਸ਼੍ਵਰ ਜੋ ਸਰਬ ਨੂੰ ਸੁਖ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਅਤੇ ਆਗੂ ਅਰ ਦੋਨੋਂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਪੂਜਯ ਹੇ॥੨॥
ਹਕਾਯਤ ਸੁਨੀਦੇਮ ਸ਼ਾਹੇ ਅਜ਼ਮ॥
ਕਿ ਹੁਸਨਲ ਜਮਾਲਸਤ ਸ੍ਵਾਹਿਬ ਕਰਮ॥੩॥
ਹਿਕਾਯਤ = ਸਾਖੀ। ਸੁਨੀਦੇਮ = ਸੁਨੀ ਹੈ। ਸ਼ਾਹੇ ਅਜ਼ਮ = ਪਾਰਸ ਦਾ ਰਾਜਾ।
ਕਿ = ਜੋ। ਹੁਸਨਲ ਜਮਾਲ = ਸੁੰਦ੍ਰ ਸਰੂਪ। ਅਸਤ ਹੈ। ਸਾਹਿਬਕਰਮ = ਦਾਤਾ
ਭਾਵ—ਪਾਰਸ ਦੇਸ ਦੇ ਰਾਜੇ ਦੀ ਸਾਖੀ ਸੁਣੀ ਹੈ ਜੋ ਸੁੰਦਰ ਸਰੂਪ ਅਤੇ ਦਾਤਾ ਸੀ॥੩॥
ਕਿ ਸੂਰਤ ਜਮਾਲਸਤ ਹੁਸਨਲ ਤਮਾਮ॥
ਹਮਹ ਰੋਜ਼ ਆਸਾਇਸ਼ ਰੋਦਓ ਜਾਮ॥੪॥
ਕਿ = ਜੋ। ਸੂਰਤ = ਸਰੂਪ। ਜਮਾਲ = ਪ੍ਰਗਾਸ। ਅਸਤ = ਹੈ। ਹੁਸਨਲ
ਤਮਾਮ = ਪੂਰਨ ਸੁੰਦਰਤਾ। ਹਮਹ ਰੋਜ਼ = ਸਾਰਾ ਦਿਨ। ਆਸਾਇਸ਼ = ਸੁਖ।
ਇ = ਦੀ। ਰੋਦ = ਰਾਗ। ਓ = ਅਤੇ। ਜਾਮ = ਕਟੋਰਾ।
ਭਾਵ—ਜੋ ਪ੍ਰਗਾਸ ਸਰੂਪ ਅਤੇ ਪੂਰਨ ਸੁੰਦਰ ਸੀ ਅਰ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਪਿਆਲੇ ਅਤੇ ਰਾਗ ਦੇ ਵਿਚ ਬੀਤਦਾ ਸੀ॥੪॥
ਕਿ ਸਰਹੰਗ ਦਾਨਿਸ਼ ਜ਼ਫਰਜ਼ਾਨਗੀ।
ਕਿ ਅਜ਼ ਮਸ੍ਵਲਿਹਤ ਮੌਜਿ ਮਰਦਾਨਗੀ॥੫॥
ਕਿ = ਜੋ। ਸਰਹੰਗ = ਸੂਰਬੀਰ। ਦਾਨਿਸ਼ = (ਦਾਨਸ਼ਮੰਦ) ਬੁਧਵਾਨ। ਜ਼ = ਵਿਚ।
ਫਰਜ਼ਾਨਗੀ = ਬੁਧੀ। ਕਿ = ਜੋ। ਅਜ਼ = ਨਾਲ। ਮਸ੍ਵਲਿਹਤ = ਭਲੀ ਕਾਰ
ਮੌਜ = ਠਾਠ। ਇ = ਦੀ। ਮਰਦਾਨਗੀ = ਸੂਰਮਤਾਈ॥੫॥
ਵਜ਼ਾਂ ਬਾਨੂਏ ਹਮਚੁ ਮਾਹਿ ਜਵਾਂ॥
ਕਿ ਕੁਰਬਾਂ ਸ਼ਵਦ ਹਰ ਕਸੇ ਨਾਜ਼ਦਾਂ॥੬॥
ਵਜ਼ਾਂ = ਉਸਦੀ। ਬਾਨੂਏ = ਇਕ ਇਸਤ੍ਰੀ। ਹਮਚੁ = ਨਿਆਈਂ। ਮਾਹਿ
ਜਵਾਂ = ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਦਾ ਚੰਦ੍ਰਮਾਾ। ਕਿ = ਜੋ। ਕੁਰਬਾਂ = ਬਲਿਹਾਰ। ਸ਼ਵਦ = ਜਾਵੇ।
ਹਰਕਸੇ = ਸਭੇ। ਨਾਜ਼ਦਾਂ = ਸੂਖਮ ਪਾਰਖੂ।
ਭਾਵ—ਉਸਦੀ ਇਕ ਇਸਤ੍ਰੀ ਪੂਰਨ ਚੰਦ੍ਰਮੇਂ ਦੀ ਨਿਆਈਂ ਸੀ, ਜੋ ਸਭੇ ਸੂਖਮ ਪਾਰਖੂ ਉਸਤੇ ਬਲਿਹਾਰ ਜਾਂਦੇ ਸਨ॥੬॥
ਕਿ ਖ਼ੁਸ਼ ਰੰਗ ਖੁਸ਼ ਖੋਇਓ ਖੁਸ਼ਬੂ ਜਮਾਲ॥
