ਜ਼ਫ਼ਰਨਾਮਾ ਸਟੀਕ
(੧੬੪)
ਹਿਕਾਯਤ ਨੌਵੀਂ
ਭਾਵ—ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਉਸਨੂੰ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਲਿਆਵੇਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਭੰਡਾਰ ਦੇਵਾਂ॥੧੮॥
ਰਵਾਂਸ਼ੁਦ ਕਨੀਜ਼ਕ ਸ਼ੁਨੀਦ ਈਂ ਸੁਖਨ॥
ਬਿਗੋਯਦ ਸੁਖਨਰਾ ਜ਼ਿ ਸਰਤਾਬ ਬੁਨ॥੧੯॥
ਰਵਾਂਸ਼ੁਦ = ਤੁਰ ਪਈ। ਕਨੀਜ਼ਕ = ਦਾਸੀ। ਸ਼ੁਨੀਦ = ਸੁਣੀ। ਈਂ = ਏਹ
ਸੁਖ਼ਨ = ਗੱਲ। ਬਿ = ਵਾਧੂ। ਗੋਯਦ = ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਸੁਖ਼ਨਰਾ = ਗੱਲ ਨੂੰ।
ਜ਼ਿ = ਤੇ। ਸਰ = ਸਿਰਾ। ਤਾ = ਤਾਈਂ। ਬ = ਵਾਧੂ। ਬੁਨ = ਜੜ।
ਭਾਵ—ਦਾਸੀ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਤੁਰ ਪਈ (ਅਗੇ ਜਾਕੇ) ਆਦ ਤੋਂ ਅੰਤ ਤਾਈਂ ਗਲ ਜਾ ਕੈਂਹਦੀ ਹੈ॥੧੯॥
ਜ਼ਬਾਨੀ ਕਨੀਜ਼ਕ ਸ਼ਨੀਦ ਈਂ ਸੁਖ਼ਨ॥
ਬਿ ਪੇਚੀਦ ਬਰਖ਼ੁਦ ਜ਼ਿ ਪੋਸ਼ਾਕ ਜ਼ਨ॥੨੦॥
ਜ਼ਬਾਨੀ = ਮੁਖੋਂ। ਕਨੀਜ਼ਕ = ਦਾਸੀ। ਬੁਨੀਦ = ਸੁਣੀ। ਈਂ = ਏਹ
ਸੁਖ਼ਨ = ਗੱਲ। ਬਿ = ਵਾਧੂ। ਪੇਚੀਦ = ਬਲਖਾਧਾ। ਬਰਖ਼ੁਦ = ਆਪਣੇ
ਵਿਚ। ਜ਼ਿ = ਸੇ। ਪੋਸ਼ਾਕ = ਬਸਤ੍ਰ। ਜ਼ਨ = ਇਸਤ੍ਰੀ।
ਭਾਵ—ਦਾਸੀ ਦੇ ਮੁਖੋਂ ਏਹ ਗਲ ਸੁਣੀ ਅਤੇ ਇਸਤ੍ਰੀ ਦੇ ਬਸਤ੍ਰਾਂ ਤੇ ਚਿੱਤ ਵਿਚ ਬਲ ਖਾਧਾ॥੨੦॥
ਕਿ ਜ਼ਾਹਰ ਕੁਨਾਨੀਦ ਅਸ਼ਬਾਬਿ ਖ੍ਵੇਸ਼
ਕਿ ਦੀਦਨ ਜਹਾਂ ਰਾ ਬਿ ਕਿਰਦਾਰੇ ਖ੍ਵੇਸ਼॥੨੧॥
ਕਿ = ਜੋ। ਜ਼ਾਹਰ = ਪਰਗਟ। ਕੁਨਾਨੀਦ = ਕਰਾਯਾ। ਅਸ਼ਬਾਬਿ=ਪਾਜ
= ਆਪਣਾ। ਕਿ = ਜੋ। ਦੀਦਨ = ਦੇਖਣਾ। ਜਹਾਂ = ਦੇਸ। ਰਾ = ਦਾ।
ਬਿ = ਉਪਰ। ਕਿਰਦਾਰੇ = ਕਰਤਬ। ਖ਼ੁਸ਼ = ਆਪਣਾ।
ਭਾਵ— (ਜਾਣਿਆ) ਜੋ ਮੇਰਾ ਪਾਜ ਉਘੜਿਆ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਕਰਤੂਤ ਨੂੰ ਲੋਕੀ ਦੇਖੂੰਗੀ॥੨੧॥
ਬਿ ਖ਼ਾਹਦ ਮਰਾ ਸ਼ਾਹ ਐ ਯਾਰਿਮਾ॥
ਮਰਾਮਸ੍ਵਲਿਹਤ ਦੇਹ ਵਫ਼ਾਦਾਰਿਮਾ॥੨੨॥
ਬਿ = ਵਾਧੂ। ਖ਼ਾਹਦ = ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮਰਾ = ਮੈਨੂੰ। ਸ਼ਾਹ = ਰਾਜਾ। ਐ = ਹੇ।
ਯਾਰ = ਮਿੱਤ੍ਰ। ਇ = ਸੰਬੰਧੀ। ਮਾ = ਮੇਰਾ। ਮਰਾ = ਮੈਨੂੰ। ਮਸ੍ਵ=ਲਿਹਤ = ਸੁਭ
ਸੋਚ। ਦੇਹ=ਦੇਇ। ਵਫ਼ਾਦਾਰ = ਆਗਯਾਪਾਲਨਵਾਲਾ। ਇ = ਸਨਬੰਧੀ। ਮਾ = ਮੇਰੇ।
