- ਸਾਡੇ ਘਰ ਨੂੰ ਤੀਲੀ ਲਾ ਗਏ ਬਹੁਰੰਗੇ ਅਖ਼ਬਾਰ,
ਅੰਨ੍ਹੇ ਕਾਣ ਫਿਰਨ ਘੁਮਾਉਂਦੇ ਦੋ ਧਾਰੀ ਤਲਵਾਰ।
- ਗਲੀਆਂ ਚੌਂਕ ਚੁਰਸਤੇ ਸੜਕਾਂ ਸੁੰਨ-ਮ-ਸੁੰਨੀਆਂ ਹੋਈਆਂ,
ਦਫ਼ਾ ਚੌਤਾਲੀ ਧੌਣ ਪੰਜਾਲੀ ਜੇ ਰਲ ਬੈਠਣ ਚਾਰ।
- ਮੋਢਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਛਾਂਗੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਬੇ-ਸਿਰ ਪੈਰ ਵਿਹੂਣੇ ਲੋਕ,
ਰੋਜ਼ ਰਾਤ ਨੂੰ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਮੈਨੂੰ ਦਿਸਦਾ ਏਹੀ ਖ਼ੂਾਬ ਹੈ।
- ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਨ੍ਹੇਰ ਦਾ ਪਹਿਰਾ ਗਠੜੀ ਲੈ ਗਏ ਚੋਰ,
ਆਪ ਸੁੱਤੀਏ ਹੁਣ ਜਾਗ ਨੀ ਤੇਰਾ ਲੁੱਟਿਆ ਸ਼ਹਿਰ ਭੰਬੋਰ।
ਗੁਰਭਜਨ ਆਪਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਜਦ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਗੁਆਚੇ ਸੁਪਨੇ ਲੱਭਦਾ, ਪਰੰਤੂ ਪਿੰਡ ਤਾਂ ਬੀਆਬਾਨ ਹੋ ਚੁਕੇ ਸਨ। ਹਰ ਪਾਸੇ ਲੋਕ ਦਹਿਸ਼ਤ ਵਿਚ ਗਰਕ ਸਨ:
- ਪਿੰਡ ਰਾਏ ਨੂੰ ਘੂਰਦੀਆਂ ਨੇ ਧੂੜਾਂ ਅੱਟੀਆਂ ਰਾਹਾਂ,
ਵਾਂਗ ਬਿਗ਼ਾਨਿਆਂ ਝਾਕਦੀਆਂ ਨੇ ਕੰਧਾਂ ਧੁੱਪਾਂ ਛਾਵਾਂ।
ਸੁਪਨ ਸਿਰਜਣਾ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਕਿਥੇ ਆਲ ਦੁਆਲੇ ਤਾਰਾਂ,
ਬੇਆਬਾਦ ਘਰਾਂ 'ਚੋਂ ਕਿਸ ਦੀ ਕੁੰਡੀ ਜਾਂ ਖੜਕਾਵਾਂ।
ਨਾਗ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ ਕੱਢ ਵਰਮੀਆਂ ਬੈਠੇ ਚੌਕ ਚੁਰਾਹੇ,
ਜ਼ਹਿਰ ਚ ਭਿੱਜੀਆਂ ਵਗਦੀਆਂ ਨੇ ਹੁਣ ਤਾਹੀਂ ਸਰਦ ਹਵਾਵਾਂ।
- ਜਦ ਤੋਂ ਹੋਰ ਜ਼ਮਾਨੇ ਆਏ ਬਦਲੇ ਨੇ ਹਾਲਾਤ ਮੀਆਂ,
ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਤਾਂ ਚਾਰ ਵਜੇ ਹੀ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਰਾਤ ਮੀਆਂ।
- ਡਰਦਾ ਮਾਰਾਂ 'ਵਾਜ ਨਾ ਕੱਢਾਂ ਬੂਹਾ ਖੜਕੇ ਘੜੀ ਮੁੜੀ,
ਕੰਨ ਵਲੇਟੀ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ ਮੈਂ ਯਾਰ ਦੀਆਂ ਫਿਟਕਾਰਾਂ ਨੂੰ।
ਪਰ ਘਿਣਾਉਣੀ ਹੋਣੀ ਤਾਂ ਓਦੋਂ ਵਾਪਰੀ ਜਦ ਸ਼ਹਿਰ ਵੀ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਆਉਂਦੇ ਗੁਰਭਜਨ ਜਿਹੇ ਸ਼ਾਇਰਾਂ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ੀ ਲੈਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਮੜਾਂ ਇਹ ਅੱਤਵਾਦੀ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ:
- ਸ਼ਹਿਰ ਵੜਦਿਆਂ ਲੈਣ ਤਲਾਸ਼ੀ ਹਾਕਮ ਦੇ ਕਰਿੰਦੇ ਹੁਣ,
ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆਂ /18
