(੮੮)
ਹਨ। ਸਗੋਂ (ਇਹ) ਪਿਆਰ ਦਾ ਪਿਆਲਾ ਹੈ, ਜੋ ਉਛਲਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਦਿਲਦਾਰੁ ਦਿਲ ਜ਼ਿ ਬਸ ਕਿ ਯਕੇ ਅੰਦ ਦਰ ਵਜੂਦ॥
ਜਾਂ ਦਿਲ ਹਮੇਸ਼ਹ ਜਾਨਬੇ ਦਿਲਦਾਰ ਮੇਰਵਦ॥
ਦਿਲਦਾਰੁ – ਪ੍ਰੀਤਮ। ਦਿਲ – ਪ੍ਰੇਮੀ ਦਾ ਮਨ। ਬਸ – ਦੋਵੇਂ। ਯਕੇ – ਇਕ। ਅੰਦ – ਹਨ। ਵਜੂਦ - ਸਰੀਰ। ਜਾਨਬੇ – ਤਰਫ਼, ਵਲ।
ਅਰਥ–ਦਿਲ ਤੇ ਦਿਲਬਰ ਦੋਵੇਂ ਹੀ (ਮਨੁਖ) ਦੇਹ ਵਿਚ ਇਕ ਹਨ। (ਕਿਉਂਕਿ) ਉਹ ਦਿਲ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਦਿਲਬਰ ਵਲੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਦਰ ਹਰ ਦੋ ਕੋਨ ਗਰਦਨਿ ਓ ਸਰ ਬੁਲੰਦ ਸ਼ੁਦ॥
ਮਨਸੂਰ ਵਾਰ ਹਰ ਕਿ ਸੂਏ ਦਾਰ ਮੇਰਵਦ॥
ਦਰ – ਵਿਚ। ਹਰ ਦੋ – ਦੋਹਾਂ। ਕੋਨ – ਜਹਾਨਾਂ। ਗਰਦਨਿ – ਗਿੱਚੀ, ਧੌਣ, (ਭਾਵ–ਸਿਰ)। ਸਰ ਬੁਲੰਦ – ਉੱਚਾ। ਸ਼ੁਦ – ਹੋਯਾ ਹੈ। ਮਨਸੂਰ – ਇਕ ਪ੍ਰੇਮੀ ਦਾ ਨਾਮ ਹੈ। ਵਾਰ – ਵਾਂਗੂੰ। ਸੂਏ – ਤਰਫ, ਵ। ਦਾਰ – ਸੂਲੀ। ਮੇਰਵਦ – ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਅਰਥ–ਦੋਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਉਸੇ ਦੀ ਧੌਣ ਉੱਚੀ ਹੈ। (ਜੋ) ਮਨਸੂਰ ਵਾਂਗੂੰ ਸੂਲੀ ਦੇ ਵਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਗੋਯਾ ਜ਼ਿ ਯਾਦਿ ਦੋਸਤ ਹਕੀਕੀ ਹਯਾਤ ਯਾਫ਼ਤ॥
ਦੀਗਰ ਚਰਾ ਬ ਕੂਚਏ ਖ਼ੁੰਮਾਰ ਮੇਰਵਦ॥
ਯਾਦਿ – ਸਿਮਰਨ। ਦੋਸਤ – ਪ੍ਰੀਤਮ। ਹਕੀਕੀ – ਅਸਲੀ। ਹਯਾਤ – ਜੀਵਨ। ਯਾਫ਼ਤ – ਪਾ ਲਿਆ ਹੈ। ਦੀਗਰ – ਦੂਜਾ। ਚਿਰਾ – ਕਿਉਂ। ਕੂਚਏ – ਕੂਚੇ, ਗਲੀ। ਖ਼ੁੰਮਾਰ – ਕਲਾਲਾਂ। ਮੇਰਵਦ – ਜਾਵੇ।
ਅਰਥ–ਨੰਦ ਲਾਲ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤਮ ਦੇ ਸਿਮਰਨ ਤੋਂ ਅਸਲੀ ਜੀਵਨ ਪਾ ਲਿਆ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਕਲਾਲਾਂ ਦੇ ਕੂਚੇ ਵਿਚ ਕਿਉਂ ਜਾਵੇ।
