ਦੰਪਤੀ ਪਿਆਰ
੨੩
ਡਾਕੂਆਂ ਦੀ ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਪਿਛੋਂ ਸਰਦਾਰ ਜਗਜੀਵਨ ਸਿੰਘ ਕਈ ਦਿਨ ਤਾਂ ਜ਼ਖਮਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਬਿਮਾਰ ਪਏ ਰਹੇ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਅੰਦਰ ਆਪਣੀ ਧਰਮ ਦੀ ਭੈਣ ਸਰੂਪ ਕੌਰ ਦੇ ਚੁੱਕੇ ਜਾਣ ਦਾ ਬੜਾ ਦੁੱਖ ਤੇ ਪਛਤਾਵਾ ਸੀ। ਉਹ ਉਸ ਦੀ ਭਾਲ ਲਈ ਹਰ ਪਲ ਤੜਪਨ ਲਗੇ। ਆਪਣੀ ਜਗੀਰ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ। ਰਾਤ ਦਿਨ ਸਰੂਪ ਕੌਰ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਉਹ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਜੀ ਦੇ ਇਸ ਬਚਨ ਨੂੰ:–
"ਬਾਂਹਿ ਜਿਨਾ ਦੀ ਪਕੜੀਐ
ਸਿਰ ਦੀਜੈ ਬਾਂਹਿ ਨ ਛੋੜੀਏ।"
ਹਰ ਵੇਲੇ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਕੌਲ ਵਰਗੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਜ਼ਰੂਰ ਹੀ ਦੋ ਚਾਰ ਹੰਝੂਆਂ ਡਿੱਗ ਪੈਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਹਰ ਵੇਲੇ ਸ਼ੋਕਾਤੁਰ ਹੋ ਕੇ ਕਿਹਾ ਕਰਦੇ ਸਨ ਮੈਂ ਪਾਪੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਮੂੰਹ ਦਿਖਾਲਣ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਡਾਕੂ ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਲੈ ਗਏ ਉਸ ਵੇਲੇ ਮੇਰੇ ਇਹ ਪਾਪੀ ਪ੍ਰਾਣ ਕਿਉਂ ਨਾ ਨਿਕਲ ਗਏ? ਹੇ ਨੀਚ! ਤੂੰ ਭੈਣ-ਇਕ ਸ਼ਰਣ ਆਈ ਭੈਣ, ਪਤਿਬਤਾ ਭੈਣ—ਨੂੰ ਦੁਸ਼ਟਾਂ ਡਾਕੂਆਂ ਦੇ ਹੱਥ ਫੜਾ ਕੇ ਜੀਉਂਦਾ ਰਿਹੋਂ? ਲਾਹਨਤ ਹੈ ਤੈਨੂੰ! ਤੈਂ ਇਕ ਬਹਾਦਰ ਕੌਮ ਵਿਚ ਜਨਮ ਲੈ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਲੰਕ ਲਾਇਆ ਹੈ। ਤੂੰ ਜੇਕਰ ਭੈਣ ਦੀ ਖੋਜ ਢੂੰਡ ਨਾ ਕਰੇਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਹੀ ਮਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।"
ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਚੰਗੇ ਚੰਗੇ ਤਜਰਬੇਕਾਰ ਵੈਦ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਸਰ ਨਹੀਂ ਰੱਖੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਪਰ ਸਰਦਾਰ ਜਗਜੀਵਨ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਅਰਾਮ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਦਿਨ ਰਾਤ ਸੁੱਕਦੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਮੰਜੀ ਉੱਪਰ ਲੇਟੇ ਹੋਏ ਸਰੂਪ ਕੌਰ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਵਿਚ ਹੰਝੂ ਕੇਰਦੇ
126
