ਸੀ ਅਖਵਾ ਸਕਦਾ। ਉਸ ਨੇ ਮਾਸਟਰੀ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਇਕ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਡੰਡੇ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦੇ ਲਾਭ ਪ੍ਰਤੱਖ ਵੇਖ ਲਏ ਸਨ। ਉਸ ਦੇ ਮਜ਼ਮੂਨ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਚੰਗਾਂ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਇਕ ਲਾਭ ਵੀ ਕੁਝ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ।
ਜਿਸ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਵੀ ਉਹ ਲਗਦਾ ਹਰ ਇਕ ਜਮਾਤ ਵਿਚੋਂ ਪੰਜ ਪੰਜ, ਛੇ ਛੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਚੁਣ ਲੈਂਦਾ, ਜੋ ਲਾਇਕ ਅਤੇ ਨਲਾਇਕ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੀ ਵਿਚਕਾਰਲੀ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਦੇ ਹੁੰਦੇ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਸਪਤਾਹਕ ਟੈਸਟਾਂ ਵਿਚ ਫੇਲ੍ਹ ਕਰੀ ਜਾਂਦਾ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲਾਇਕ ਹੋਣ ਦਾ ਅਤੇ ਪਾਸ ਨਾ ਹੋ ਸਕਣ ਦਾ ਢੰਡੋਰਾ ਪਿੱਟੀ ਜਾਂਦਾ। ਫਿਰ ਮਹੀਨੇ ਕੁ ਪਿਛੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਸਦਵਾ ਕੇ ਟਿਊਸ਼ਨ ਰਖਣ ਲਈ ਜ਼ੋਰ ਦਿੰਦਾ ਅਤੇ ਜਦ ਤਕ ਉਸ ਦਾ ਆਸ਼ਾ ਪੂਰਾ ਨਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਬਾਕੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਵਧ ਡੰਡੇ ਮਾਰਦਾ।
ਟ੍ਰੇਨਿੰਗ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਚੰਗੇ ਮਾਸਟਰ ਦੇ ਗੁਣ ਪੜ੍ਹੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਇਕ ਚੰਗ ਮਾਸਟਰ ਸੋਟੀ ਦੀ ਥਾਂ ਪਿਆਰ ਤੋਂ ਕੰਮ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਜੀਵਨ ਆਦਰਸ਼ਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਲਾਲਚ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਉਹ ਦੌਲਤ ਕਮਾਉਣ ਪਿਛੇ ਨਹੀਂ ਦੌੜਦਾ, ਉਸਦੀ ਖ਼ੁਰਾਕ ਅਤੇ ਪੋਸ਼ਾਕ ਸਾਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਅਤੇ ਮਨ ਤੇ ਪੂਰਾ ਪੂਰਾ ਕਾਬੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਦਾਂ ਹੀ ਕਈ ਕੁਝ ਹੋਰ ਵੀ। ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਹੀ ਜਦ ਉਹ ਟ੍ਰੇਨਿੰਗ ਕਾਲਜ ਵਿਚੋਂ ਨਵਾਂ ਨਵਾਂ ਪਾਸ ਹੋ ਕੇ ਨਿਕਲਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਇਕ ਆਦ੍ਰਸ਼ਕ ਉਸਤਾਦ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਯਤਨ ਵੀ ਕੀਤਾ।
ਵੈਰੀ
