ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਕੂਲੇ ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸਵਾਲ ਨਾ ਕਢਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਦੇਣੀ ਅਰੰਭੀ, ਪਹਿਲ ਧੰਨੇ ਤੋਂ ਹੋਈ। ਤੀਹ ਸਵਾਲ ਨਾ ਕਰਨ ਕਰ ਕੇ ਹਥਾਂ ਤੇ ਤੀਹ ਡੰਡੇ ਪੈਣੇ ਸਨ, ਵੀਹ ਵਜ ਚੁਕੇ ਸਨ। ਮਾਸਟਰ ਨੇ ਆਪਣਾ ਅਸੂਲ ਪੂਰਾ ਕਰ ਕੇ ਹੀ ਅਗੇ ਤੁਰਨਾ ਸੀ। ਪਰ ਇੰਚੀ ਮੋਟਾ ਰੂਲ ਵਿਚਕਾਰੋਂ ਟੁਟ ਗਿਆ।
ਉਸ ਤੋਂ ਪਿਛੋਂ ਧੰਨਾ ਦੋ ਦਿਨ ਸਕੂਲ ਨਾ ਆਇਆ। ਸਾਰੇ ਜਮਾਤੀ ਆਖਦੇ ਸਨ ਉਹ ਪੜ੍ਹਨਾ ਛਡ ਦੇਵੇਗਾ। ਤੀਸਰੇ ਦਿਨ ਧੰਨੇ ਦਾ ਬਾਪੂ ਉਸੇ ਸਬੰਧ ਵਿਚ ਹੈਡ ਮਾਸਟਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਇਆ। ਅਗੋਂ ਉਹ ਕਿਤੇ ਮੀਟਿੰਗ ਤੇ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਧੰਨੇ ਦਾ ਬਾਪੂ ਮੁੜਦੇ ਪੈਰੀਂ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਸਕੂਲ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਖਲੋਤਾ ਮਿਲ ਪਿਆ। ਸਤੇ ਹੋਏ ਬਾਪ ਦਾ ਲਹੂ ਉਬਲਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਅਗਾਂਹ ਵਧ ਕੇ ਮਾਸਟਰ ਨੂੰ ਗਲੋਂ ਫੜਿਆ ਅਤੇ ਪੁਛਿਆ, “ਤੂੰ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਮਾਰ ਸਕੂਲੋਂ ਕਢੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈਂ। ਆਖਦਾ ਹੈਂ ਟਿਊਸ਼ਨਾ ਰਖੋ।"
ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਅਜੇ ਕੋਈ ਉਤਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿਤਾ ਕਿ ਲਾਗੇ ਦੀਆਂ ਜਮਾਤਾਂ ਵਿਚੋਂ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਮਾਸਟਰ ਦੌੜੇ ਆਏ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਇਕ ਸਾਥੀ ਮਾਸਟਰ ਨੂੰ ਕੋਈ ਇਦਾਂ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਬੇ-ਇਜ਼ਤ ਕਰ ਕੇ ਕਿਵੇਂ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬਾਹਰੋਂ ਆਏ ਧਾੜਵੀ ਨੂੰ ਇਕ ਇਕ, ਦੋ ਦੋ ਘਸੁੰਨ ਅਤੇ ਧੌਲਾਂ ਮਾਰੀਆਂ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਫੜ ਲਈਆਂ, ਅਤੇ ਮੌਕਾ ਸੰਭਾਲਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਪਣਾ ਹਥਲਾ ਰੂਲ ਦੋ ਤਿੰਨ
੧੬੧.
