ਕਲਗੀਧਰ ਜੀ ਸ੍ਰੀ ਦਸਮੇਸ ਪਿਆਰੇ,
ਰੁੜ੍ਹਦੇ ਬੇੜਿਆਂ ਨੂੰ ਬੰਨੇ ਲੌਣ ਆਏ ।
ਬਾਲ ਗਏ ਉਹ ਸ਼ਮਾਂ ਬਹਾਦਰੀ ਦੀ,
ਭੀਮ ਸੈਣ ਵਾਂਗੂੰ ਅਰਜਨ ਬਲੀ ਵਾਂਗੂੰ ।
ਆਦਰ ਭਾ ਦੀ ਚਾਦਰ ਬਣਾ ਦਿੱਤੀ,
ਵਗ ਵਗ ਕੇ ਸੂਤ ਦੀ ਨਲੀ ਵਾਂਗੂੰ ।
ਬੁੱਲੇ ਦਾਨ ਦੇ ਐਸੇ ਵਗਾ ਦਿੱਤੇ,
ਹਰੀ ਚੰਦ ਵਾਂਗੂੰ, ਹਜ਼ਰਤ ਅਲੀ ਵਾਂਗੂੰ ।
ਖ਼ਾਨਦਾਨਾਂ ਦੇ ਖ਼ਾਨਦਾਂ 'ਫੁਲ' ਬਣ ਗਏ,
ਕਿਸਮਤ ਬੰਦ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਲੀ ਵਾਂਗੂੰ ।
ਤੁਸਾਂ 'ਮੱਖਣ' ਚੁਰਾ ਕੇ ਨਹੀਂ ਖਾਧਾ,
ਸਗੋਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮੱਖਨ ਖੁਔਣ ਆਏ ।
ਕਲਗੀਧਰ ਜੀ ਸ੍ਰੀ ਦਸਮੇਸ ਪਿਆਰੇ,
ਰੁੜ੍ਹਦੇ ਬੇੜਿਆਂ ਨੂੰ ਬੰਨੇ ਲੌਣ ਆਏ ।
ਪਰਲੋ ਤੀਕ ਨਾ ਪੰਥ ਤੋਂ ਲੱਥਨਾ ਏ,
ਜੇੜ੍ਹਾ ਵਾਹਦਤ ਦਾ ਰੰਗ ਚੜ੍ਹਾ ਗਏ ।
ਸਾਡੇ ਪਿਛੇ ਨਾ ਬਣੇ ਸਮਾਧ ਸਾਡੀ,
ਜਾਣ ਲੱਗੇ ਇਹ ਤੁਸੀਂ ਫੁਰਮਾ ਗਏ ।
ਮਤਾਂ ਲੋਕ ਸਮਾਧ ਦੀ ਕਰਨ ਪੂਜਾ,
ਜਦੋਂ ਸ਼ਰਧਾ ਦੇ ਜੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਆ ਗਏ ।
ਸਦਕੇ ਜਾਂ ਮੈਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਵਾਹ ਵਾਹ,
ਇੱਕ ਓਂਕਾਰ ਦੇ ਅਰਥ ਸਮਝਾ ਗਏ ।
'ਸ਼ਰਫ਼' ਦੁਸਮਨੀ ਕਿਸੇ ਦੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਸੀ,
ਤੁਸੀਂ ਪਾਪ ਤੇ ਜ਼ੁਲਮ ਮਿਟੌਣ ਆਏ ।
ਕਲਗੀਧਰ ਜੀ ਸ੍ਰੀ ਦਸਮੇਸ ਪਿਆਰੇ,
ਰੁੜ੍ਹਦੇ ਬੇੜਿਆਂ ਨੂੰ ਬੰਨੇ ਲੌਣ ਆਏ ।
੧o੫.
