ਹੱਥ ਦਾ ਛਾਲਾ
ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦਿਆਂ ਹੀ ਰੁਪਿੰਦਰ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੀ ਹਥੇਲੀ ਵੱਲ ਮੁੜ ਤੋਂ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਕਲੀਨਿਕ ਦੇ ਬੋਰਡ ਤੇ ਲਿਖੇ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਨਾਂ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਪੜ੍ਹਿਆ। ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਨਾਂ ਹੇਠ ਐਮ. ਬੀ. ਬੀ. ਐਸ. ਤੇ ਇੱਕ ਮੈਡੀਕਲ ਡਿਪਲੋਮਾ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਰੁਪਿੰਦਰ ਨੂੰ ਹਾਲੀਂ ਵੀ ਡਾਕਟਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ ਤਸੱਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ। ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਪਾਸੇ ਲੈਂਦਿਆਂ ਲੰਘੀ ਸੀ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮੱਸਿਆਜਨਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਿਹਾ।
ਰਾਣੀ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਸੀ, ਉਦੋਂ ਰੁਪਿੰਦਰ ਨੇ ਬਹੁਤਾ ਗੌਲਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਰ ਰਾਤੀਂ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ, ਡੈਡੀ ਦੇ ਕਹੇ ਸ਼ਬਦ ਉਸ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੜ-ਮੁੜ ਗੂੰਜਦੇ ਰਹੇ ਤੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਚੀਸਾਂ ਪੈਂਦੀਆਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ।
"ਵੈਸੇ, ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਗੱਲ ਠੀਕ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਐ।" ਤੇ ਰੁਪਿੰਦਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ’ਚ ਪੜ੍ਹੀ ਇੱਕ ਬੰਦੇ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਯਾਦ ਆ ਗਈ, ਜਿਸਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਦਿਲ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਸੀ ਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਡਾਕਟਰਾਂ ਤੋਂ ਚੈਕ ਕਰਵਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਰਿਪੋਰਟ ਬਿਲਕੁਲ ਠੀਕ-ਠਾਕ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਰੁਪਿੰਦਰ ਹਾਲੀਂ ਵੀ ਆਖ਼ਰੀ ਨਤੀਜੇ ਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਹੁੰਚਿਆ ਕਿ ਡਾਕਟਰ ਠੀਕ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। "ਸ਼ਾਇਦ ਅਮਨ ਕਰਕੇ ਹੀ ਬੇਚੈਨੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਹੋਵੇ!" ਅਮਨ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਚਾਚੇ ਬਾਰੇ ਡੈਡੀ ਦੇ ਕਹੇ ਸ਼ਬਦ ਉਸ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਫਿਰ ਤੋਂ ਗੂੰਜੇ, "ਕਰਤਾਰ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਦਾ ਛਾਲਾ ਬਣ ਗਿਐ!!"
ਰਾਤੀਂ ਜਦੋਂ ਰੁਪਿੰਦਰ ਨੇ ਹਿੰਮਤ ਇਕੱਠੀ ਕਰਕੇ ਅਮਨ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਅਮਨ ਲਾਵੇ ਵਾਂਗ ਫੁੱਟ ਪਿਆ, "ਮੈਨੂੰ ਨ੍ਹੀ ਲੋੜ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੀ!....... ਮੈਨੂੰ ਜੋ ਠੀਕ ਲੱਗੂ, ਮੈਂ ਉਹੀ ਕਰੂੰ!"
ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਰਾਣੀ ਕੋਲ ਅਮਨ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਅਣਗੌਲਿਆਂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। "ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਵੀ ਮੰਮੀ ਵਾਂਗ ਸੋਚਦੀ ਐ!"
ਰੁਪਿੰਦਰ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਿਆ ਸੀ। "ਮੇਰੇ ਬੜੇ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਤਾਂ ਜਮ੍ਹੀਂ ਚਿੜੀ ਜਿੰਨਾਂ ਦਿਲ ਐ!" ਮੰਮੀ ਰੁਪਿੰਦਰ ਬਾਰੇ ਕਿਹਾ ਕਰਦੀ ਸੀ।
ਕਈ ਵਾਰ ਅਮਨ ਦਾ ਵਰਤਾਰਾ ਵੇਖ ਕੇ ਰੁਪਿੰਦਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਕਾਲਜ
77/ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ
