(੧੦੨)
ਹਮਾਰੋ ਬਰਤੁ ਹੈ। ਤਬ ਰਾਜੇ ਆਖਿਆ 'ਜੀ ਅਸਾਡਾ ਭਲਾ ਕਿਉਂਕਰ ਹੋਵੈ?” ਤਬ ਗੁਰੁ ਆਖਿਆ “ਜੋ ਮਨਛ ਕਾ ਮਾਸੁ ਹੋਵੈ, ਤਾਂ ਅਹਾਰੁ ਕਰਾਂ। ਤਬ ਰਾਜੈ ਸਿਵਨਾਭਿ ਆਖਿਆ 'ਜੀ ਤੇਰਾ ਸਦਕਾ ਆਦਮੀ ਭੀ ਬਹੁਤ ਹੈਨਿ। ਤਬ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ “ਹੋ ਰਾਜਾ! ਓਹੁ ਆਦਮੀ ਹੋਵੈ ਜੋ ਰਾਜੇ ਦੇ ਘਰਿ ਪੁੜ ਹੋਵੇ, ਅਤੇ ਰਾਜਕੁਇਰੁ ਹੋਵੈ, ਅਤੇ ਬਾਰਹ ਬਰਸਾਂ ਦਾ ਹੋਵੇ, ਤਸਦਾ ਮਾਸੁ ਅਹਾਰੁ ਕਰਾਹਾ”। ਤਬ ਰਾਜਾ ਅਤੇ ਰਾਣੀ ਚਿੰਤਾਵਾਨ ਹੋਏ। ਤਬ ਰਾਜੇ ਆਖਿਆ, “ਹੋ ਪਰਮੇਸਰ ਕੀ, ( ਜੇ ਕਿਸੇ ਰਾਜੇ ਦੇ ਘਰਿ ਪੁਤ੍ਰ ਹੈ? ਤਾ ਰਾਣੀ ਕਹਆ, ਤੇਰੇ ਕਹੇ ਸਿਉ ਕਿਉਂ ਕਰਿ ਦੇਵੇਗਾ, ਜਬ ਉਸ ਸਾਥਿ ਜੁਧ ਕੀਚੈ, ਜਬ ਓਹੁ ਜੀਤੀਐ, ਤਾਂ ਪੁੜੁ ਦੇਵੈ, ਅਤੇ ਇਥੈ ਹੁਣਿ ਚਾਹੀਐ। ਤਬ ਰਾਣੀ ਆਖਿਆ “ਹੋ ਰਾਜਾ! ਅਸਾਡੇ ਘਰ ਤਾਂ ਇਕੋ ਪੁਤ੍ਰ ਹੈ, ਉਸ ਕੀ ਜਨਮੁੜੀ ਦੇਖੁ। ਤਬ ਜਨਮ ਪੜ੍ਹੀ ਦੇਖੀ, ਜਬ ਦੇਖਨਿ ਤਾਂ ਬਾਰਹ ਬਰਸਾਂ ਕਾ ਹੋਆ ਹੈ। ਤਬ ਰਾਜੈ ਕਹਿਆ “ਬੇਟਾ ਤੇਰਾ ਸਰੀਰੁ ਗੁਰੂ ਕੇ ਕੰਮਿ ਆਂਵਦਾ ਹੈ, ਤੇਰੀ ਕਿਆ ਮਨਸਾ ਹੈ? ਤਾਂ ਲੜਕਾ ਬੋਲਿਆ 'ਪਿਤਾ ਜੀ! fਸ ਤੇ ਕਿਆ ਭਲਾ ਹੈ? ਜੋ ਮੇਰਾ ਸਰੀਰੁ ਗੁਰੁ ਦੇ ਕੰਮ ਆਵੈ। ਤਬ ਰਾਜੈ ਆਖਿਆ ਜੋ ਇਸਨੁ ਸਤ ਦਿਨ ਵੀਵਾਹ ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਹੈਨਿ, ਇਸਕੀ ਇਸਤੂੰ ਭੀ ਪ ਚਾਹੀਐ॥ ਤਬ ਰਾਣੀ ਅਤੇ ਰਾਜਾ ਆਇ ਨਹੁ ਕੇ ਪਾਸਿ ਜਾਇ ਬੈਠੇ। ਤਬ ਰਾਜਾ ਬੋਲਿਆ, ਆਖਿਓਸੁ, “ਬੇਟੀਤੇਰੇ ਭਰਤੇ ਕਾ ਸਰੀਰੁ ਗੁਰੁ ਦੇ ਕੰਮਿ ਆਂਵਦਾ ਹੈ, ਤੇਰੀ ਕਿਆ ਰਜਾਇ ਹੈ? ਤਬ ਓਹ ਲੜਕੀ ਬੋਲੀ, ਪਿਤਾ ਜੀ! ਏਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਗੁਰੁ ਦੇ ਕੰਮਿ ਆਵੈ, ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਰੰਡੇਪਾ ਗੁਰੁ ਉਪਰਿ ਹੋਵੇ, ਇਸਤੇ ਹੋਰ ਕਿਆ ਭਲਾ ਹੈ।
ਤਬ ਚਾਰੇ ਗੁਰੂ ਪਾਸਿ ਆਇ ਖੜੇ ਹੋਏ। ਤਦ ਰਾਜਾ ਸਿਉਭੁ ਬੋਲਿਆ ਆਖਿਓਸ, ਜੀ! ਏਹ ਲੜਕਾ ਹਾਜਰੁ ਹੈ। ਤਬ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ, 'ਹੋ ਰਾਜਾ! ਇਉਂ ਮੇਰੇ ਕੰਮਿ ਨਾਹੀ ਪਰੁ ਮਾਤਾ ਇਸਕੀ ਬਾਂਹ ਪਕੜੇ, ਅਤੇ ਇਸਤੀ ਇਸਕੇ ਪੈਰ ਪਕੜੋ ਅਤੈ ਤੂ ਹਥੈ ਛੁਰੀ ਲੰਕਰਿ ਜਬਹਿ ਕਰਹਿ, ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਕੰਮ ਹੈ। ਤਬ ਜੇ ਇਉਨਾਭਿ ਗੁਰ ਕਾ ਹੁਕਮੁ ਮੰਨਿਆ। ਹਥਿ ਛੁਰੀ ਲੈਕਰਿ ਬੇਟਾ ਜਬਹਿ ਕੀਤਾ, ਰਿਨਿ ਕਰਿ ਆਣਿ ਆਗੈ ਰਾਖਿਆ। ਤਬ ਬਾਬਾ ਬੋਲਿਆ, 'ਹੋ ਰਾਜਾ! ਤੁਸੀ f “ਲੈ ਅਖੀ ਮੀਟਿ ਕਰਿ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਆਖਿ ਕਰਿ ਮੁਹਿ ਪਾਵਹੁ। ਤਬ ਰਾਜਾ ਅਤੇ ਰਾਣੀ,ਅਤੇ ਰਾਜੇ ਕੀ ਨਹੁੰ ਤਿਹਾਂ ਅਖੀ ਮੀਟੀਆਂ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਕਰਿਕੇ* ਜਾਂ ਮਹਿ ਪਾਇਆ, ਤਾਂ ਚਾਰੇ ਬੈਠੇ ਹੈ। ਪਰ ਜਾਂ ਅਖੀ ਖੋਲਨ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਬਾਬਾ
*ਕਰਿਕੇ' ਦੀ ਥਾਂ ਹਾ: ਵਾ: ਨ: ਵਿਚ ਪਾਠ ਹੈ ‘ਕਹਿਕੇ।
ਇਸ ਵਾਰ ਦਾ ਭਾਵ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਹੈ। ਰਾਜੇ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਪfਹਲਾਂ ਖਿਆ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਮੋਹਨੀਆਂ ਤ੍ਰੀਮਤਾਂ ਘੱਲ ਕੇ। ਉਹ ਗੁਰੂ ਪ੍ਰੀਖੜਾ ਸੀ। ਹੁਣ (ਬਾਕੀ ਟੂਕ ਦੇਖੋ ਪੰਨਾਂ ੧੦੩ ਦੇ ਹੇਠ
