(੬੪)
ਸਵਾ ਕਰੋ ਜੁ ਕੰਤੁ ਕੀ ਕੰਤੁ ਤਿਸੀ ਕਾ ਹੋਇ ॥ ਨਾਨਕ ਸਭ ਸਹੀਆਂ ਛੋਡਿ ਕਰਿ ਕੰਤਿ ਤਿਸੀ ਪਹਿ ਹੋਇ ॥
ਜਾਂ ਬਾਬੇ ਇਹੁ ਜਬਾਬੁ ਦਿਤਾ, ਤਾਂ ਫਿਰਿ ਪੀਰਿ ਆਖਿਆਨਾਨਕ ! ਮੈਨੁ ਇਕੁ ਕਾਤੀ ਲੋੜੀਦੀ ਹੈ, ਓਹੁ ਕਾਤੀ ਮੈਨੁ ਦੇਹਿ । ਜਿਸ ਦਾ ਕੁਠਾ ਆਦਮੀ ਹਲਾਲੁ ਹੋਵੈ; ਇਹ ਜੋ ਕਾਤੀ ਹੈ, ਤਿਸ ਦੇ ਨਾਲਿ ਜਨਾਵਹੁ ਕੁਸਦੇ ਹੈ ਅਤੈ ਆਦਮੀ ਦੇ ਗਲ ਵਹੈ ਤਾਂ ਹਲਾਲੁ ਹੋਵੈ ਮੈਨ ਓਹੁ ਕਾਤੀ ਦੇਇ ਜਿਸਦਾ ਕੁਠਾ ਮਾਣੁ ਹਲਾਲੁ ਹੋਵੈ । ਤਬ ਬਾਬੇ ਜਬਾਬੁ ਦਿਤਾ, ਪੀਰ ਜੀ ਲਈਐ: ਸਲੋਕੁ ॥ ਸਚ ਕੀ ਕਾਤੀ ਸਚੁ ਸਭੁ ਸਾਰੁ॥ਘਾੜਤ ਤਿਸਕੀ ਅਪਰ ਅਪਾਰ ਸਬਦੇ ਸਾਣ ਰਖਾਈ ਲਾਇ॥ਣ ਕੀ ਬਕੇ ਵਿਚਿ ਸਮਾਇ॥ ਤਿਸਦਾ ਕੁਠਾ ਹੋਵੈ ਸੇਖੁ ॥ ਲੋਹੁ ਲਬੁ ਨਿਕਥਾ ਵੇਖੁ ॥ ਹੋਇ ਹਲਾਲੁ ਲਗੈ ਹਕ ਜਾਇ॥ ਨਾਨਕ ਦਰਿ ਦੀਦਾਰਿ ਸਮਾਇ ॥ ੨}ਚਾਵਾ: ਮਃ ੧
ਜਾਂ ਇਹ ਕਾਤੀ ਬਾਬੈ ਦਿਤੀ ਤਾਂ ਪੀਰ ਸਿਰੁ ਫਿਰਿਆ, ਆਖਿਓਸੁ, ਵਾਹ ਵਾਹ ਖੁਦਾਇ ਸਹੀ ਕਰਣੈ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਖੁਦਾਇ ਕਾ ਪਿਆਰਾ ਹੈ। ਖੁਦਾਇ ਵਡੀ ਨਿਵਾਜ਼ਸ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਨਾਨਕਾ ਖੁਦਾਇ ਕੇ ਪਿਆਰਿਆਂ ਕਉ ਪੁਛਣਾ ਸੋ ਗੁਸਤਾਕੀ ਹੈ । ਤਬ ਬਾਬੇ ਸਲੋਕ ਦਿਤਾ:
ਰੂਪੇ ਕਾਮੈ ਦੋਸਤੀ ਭੁਖੈ ਸਾਦੇ ਗੰਦੁ॥ਲਬੇ ਮਾਲੈ ਪੁਲਿ ਮਿਲਿ ਮਿਲਿ ਊਘੇ ਸਉੜਿ ਪਲੰਘੁ ॥ ਭਉਕੇ ਕੋਪੁ ਖੁਆਰੁ ਹੋਇ ਫਕੜੁ ਪਿਟੇ ਅੰਧੁ ॥ ਚੁਪੈ ਚੰਗਾ ਨਾਨਕਾ ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਮੁਹਿ ਗੰਧ{ਮਲਾ: ਵਾ: ਮਃ ੧
ਤਾਂ ਫਿਰਿ ਪੀਰਿ ਕਹਿਆ ਨਾਨਕ ! ਹਿਕ ਖੁਦਾਇ ਕੀ ਵਾਰ ਸੁਣਾਇ, ਅਸਾਨੂੰ ਏਹ ਮਖਸੂਦੁ ਹੈ; ਜੋ ਵਾਰ ਦੁਹੁ ਬਾਧੂ ਦੀ ਨਾਹੀਂ, ਅਤੇ ਤੁ ਹਿਕੋਹਕ ਆਖਦਾ ਹੈ, ਵੇਖਾਂ ਖੁਦਾਇ ਦਾ ਸਰੀਕੁ ਤੂ ਕਵਣ ਕਰਸੀ?” ਤਬ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ, ਮਰਦਾਨਿਆਂ ! ਰਬਾਬ ਵਜਾਇ । ਤਾਂ ਮਰਦਾਨੇ ਰਬਾਬ ਵਜਾਇਆ, ਰਾਗੁ * ਆਸਾ ਕੀਤਾ, ਬਾਬੇ ਸਲੋਕੁ ਦਿਤਾ, ਸਲੋਕ, ਸਤਿਗੁਰੂ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥ ਆਸਾ ਕੀ ਵਾਰ ਮਹਲਾ ੧ ਸਲੋਕ
ਬਲਿਹਾਰੀ ਗੁਰ ਆਪਣੇ ਦਿਉਹਾੜੀ ਸਦਵਾਰllਜਿਨਿ ਮਾਣਸ ਤੇ ਦੇਵਤੇ ਕੀਏ
*ਏਹ ਦੋ ਤੁਕਾਂ ਸੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੀਆਂ ਨਹੀਂ ਹਨ । ' ਹਲਾਲ ਦੀ ਥਾਂ ਹਾ: ਬਾ: ਨੁਸਖੇ ਵਿਚ ਮੁਰਦਾਰ ਪਾਠ ਹੈ । #ਹਾਫਜ਼ਾਦਾਦੀ ਨੁਸਖੇ ਵਿਚ ਪਾਠ ਹੈ-ਫੇਰਿਆ । Aਖੁਦਾਇ ਸਹੀ ਕਰਣ ਵਾਲਾ ਹੈ ਇਹ ਪਾਠ ' ਵਜ਼ਾਬਾਦੀ ਨੁਸਖੇ ਦਾ ਹੈ ! Bਨਾਨਕਾਖਦਾਇਤੋਂਮੁਹਿਰੀਧੁ’ਤਕ ਦਾ ਪਾਠ ਹੈ:ਬਾਨ:ਵਿਚੋਂ ਲੀਤਾ ਹੈ।
