੧੦੨
ਧਯਾਇ੬
ਜੜ ਉਸਕੇ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਸਪੱਲਵ ਕੇਲੇ ਕੇ ਖੰਭ ਲਗਾ ਤਿਨ ਮੇਂ ਬੰਦ ਨਵਾਰ ਤਾਂਭ ਭਾਂਤ ਕੇ ਫੂਲੋਂ ਕੀ ਮਾਲਾ ਬਾਂਧ ਆ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਸੇ ਕਹਾ ਯੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਸਬ ਬ੍ਰਿਜ ਯੁਵਤੀਯੋਂ ਕੋ ਸਾਥ ਲੇ ਯਮੁਨਾ ਤੀਰ ਕੋ ਚਲੇ ਵਹਾਂ ਜਾਇ ਦੇਖੇਂ ਤੋਂ ਚੰਦ੍ਰ ਮੰਡਲ ਸੇ ਰਾਸ ਮੰਡਲ ਕੇ ਚੌਤਰੇ ਕੀ ਚਮਕ ਚੌਗੁਨੀ ਸ਼ੋਭਾ ਦੇ ਰਹੀ ਹੈ ਉਸਕੇ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਰੇਤੀ ਚਾਂਦਨੀ ਸੀ ਫੈਲ ਰਹੀ ਹੈ। ਸੁਗੰਧ ਸਮੇਤ ਸੀਤਲ ਮੀਠੀ ਮੀਠੀ ਪਵਨ ਚਲ ਰਹੀ ਹੈ ਔਰ ਏਕ ਓਰ ਸਘਨ ਬਨ ਕੀ ਹਰਿਯਾਲੀ ਉਜਿਯਾਲੀ ਰਾਤ ਮੇਂ ਅਧਿਕ ਛਬ ਲੇ ਰਹੀ ਹੈ ॥
ਇਸ ਸਮਯ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਸਬ ਗੋਪੀ ਮਗਨ ਹੋ ਉਸੀ ਸਥਾਨ ਕੇ ਨਿਕਟ ਮਾਨਸਰੋਵਰ ਨਾਮ ਏਕ ਸਰੋਵਰ ਬਾ ਤਿਸਕੇ ਤੀਰ ਜਾਇ ਮਨ ਮਾਨਤੇ ਸੁਥਰੇ ਬਸਤ੍ਰ ਆਭੂਖਣ ਪਹਿਨ ਨਖ ਸਿਖ ਸੇ ਸਿੰਗਾਰ ਕਰ ਅੱਛੇ ਬਾਜੇ ਬੀਣ ਪਖਾਵਜ ਆਦਿ ਸੁਰ ਬਾਂਧ ਲੇ ਆਈ ਔ ਲਗੀ ਪ੍ਰੇਮ ਮਦ ਮਾਤੀ ਹੋ ਸੋਚ ਸੰਕੋਚ ਤਜ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੇ ਸਾਥਮਿਲ ਬਜਾਨੇ ਗਾਨੇ ਨਾਚਨੇ ਉਸ ਸਮਯ ਸ੍ਰੀ ਗੋਬਿੰਦ ਗੋਪੀਯੋਂ ਕੀ ਮੰਡਲੀ ਕੇ ਮੱਧਯ ਐਸੇ ਸੁਹਾਵਨੇ ਲਗਤੇ ਥੇ ਜੈਸੇ ਤਾਰਾਮੰਡਲ ਮੇਂ ਚੰਦ੍ਰਮਾਂ ।।
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਸੁਨੋ ਮਹਾਰਾਜ ਜਬ ਗੋਪੀਯੋਂ ਨੇ ਗਯਾਨ ਬਿਬੇਕ ਛੋਡਸ ਮੇਂਹਰਿ ਕੋ ਬਿਖਯੀ ਪਤਿ ਕਰ ਮਾਨਾ ਔਰ ਅਪਨੇ ਅਧੀਨ ਜਾਨਾ ਤਬ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਬਿਚਾਰਾ ਕਿ ॥
