੧੦੬
ਧਯਾਇ ੩੧
ਗੂਥਨ ਬੈਠੇ ਔਰ ਸੁੰਦਰ ਬਦਨ ਬਿਲੋਕਨੇ ਮੇਂ ਅੰਤਰ ਹੂਆ ਤਿਸ ਬਿਰੀਆਂ ਪਯਾਰੀ ਨੇ ਦਰਪਣ ਹਾਥ ਮੇਂ ਲੇ ਪੀਯਾ ਕੋ ਦਿਖਾਯਾ ਤਬ ਸ੍ਰੀ ਮੁਖ ਕਾ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬ ਸਨਮੁਖਯਾ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੁਨ ਗੋਪੀਆਂ ਕੁਛ ਨ ਬੋਲੀਆਂ ਬਰਨ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀਂ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਸ਼ਿਵ ਪਾਰਬਤੀ ਕੋ ਅੱਛੀ ਰੀਤਿ ਸੇ ਪੂਜਾ ਹੈ ਔ ਬੜਾ ਤਪ ਕੀਆ ਹੈ ਜੋ ਪ੍ਰਾਣ ਪਤਿ ਕੇ ਸਾਥ ਏਕਾਂਤ ਮੇਂ ਨਿਧੜਕ ਬਿਹਾਰ ਕਰਤੀ ਹੈ ਮਹਾਰਾਜ ਸਬ ਗੋਪੀ ਤੋ ਇਧਰ ਉਧਰ ਮਦਮਾਤੀ ਬਕ ਬਕ ਭਕ ਭਕ ਢੂੰਡਤੀ ਫਿਰਤੀ ਹੀ ਥੀਂ ਕਿ ਉਧਰ ਸ੍ਰੀ ਰਾਧਿਕਾ ਜੀ ਹਰਿ ਕੇ ਸਾਥ ਅਧਿਕ ਸੁਖਮਾਨ ਪ੍ਰੀਤਮ ਕੋ ਅਪਨੇ ਬਸ ਜਾਨ ਆਪਕੋ ਸਬ ਸੇ ਬੜਾ ਠਾਨ ਮਨ ਮੇਂ ਅਭਿਮਾਨ ਆਨ ਬੋਲੀ ਪਯਾਰੇ ਅਬ ਮੁਝ ਸੇ ਚਲਾ ਨਹੀਂ ਜਾਤਾ ਕਾਂਧੇ ਚਢਾਇਲੇ ਚਲੀਏ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਗਰਬ ਪ੍ਰਹਾਰੀਅੰਤ੍ਰਯਾਮੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾਇ ਬੈਠ ਕਰ ਕਹਾ ਆਈਏ ਹਮਾਰੇ ਕਾਂਧੇ ਚਢ ਲੀਜੀਏ ਜਬ ਵੁਹ ਹਾਥ ਬਢਾਇ ਚੜ੍ਹਨੇ ਕੋ ਹੂਈ ਤਬ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਅੰਤ੍ਰਧਯਾਨ ਹੂਏ ਜੋ ਹਾਥ ਬਢਾਏ ਥੇ ਤੋਂ ਹਾਥ ਪਸਾਰੇ ਖੜੀ ਰਹਿ ਗਈ ਐਸੇ ਕਿ ਜੈਸੇ ਘਰ ਸੇ ਮਾਨ ਕਰ ਦਾਮਿਨਿ ਬਿਛੜ ਰਹੀ ਹੋ ਕੈ ਚੰਦ੍ਰ ਸੇ ਚੰਦ੍ਰਿਕਾ ਰੁਪ ਪੀਛੇ ਰਹਿ ਗਈ ਕਹੋ ਔਰ ਗੋਰੇ ਤਨ ਕੀ ਜਯੋਤਿ ਛੂਟਿ ਖਿਤਿ ਪਰ ਛਾਇ ਯੂੰ ਛਬਿ ਦੇ ਰਹੀ ਥੀ ਕਿ ਮਾਨੋ ਸੁੰਦਰ ਕੰਚਨ ਕੀ ਭੁਮਿ ਪੈ ਖੜੀ ਹੈ ਨਯਨੋਂ ਸੇ ਜਲ ਕੀ ਧਾਰ ਬਹਿ ਰਹੀ ਹੈ ਔਰ ਸੁਬਾਸ ਕੇ ਸ ਸੇ ਮੁਖ ਪਾਸ ਭਵਰ ਆਇ ਆਇ ਬੈਠੇ ਥੇ ਉਨ੍ਹੇਂ ਭੀ ਉਡਾਇ ਨ ਸਕਤੀ
