ਧਯਾਇ ੩੨
੧੦੭
ਥੀ ਔ ਹਾਇ ਹਾਇ ਕਰ ਬਨ ਮੇਂ ਬਿਰਹ ਕੀ ਮਾਰੀ ਇਸ ਭਾਂਤ ਰੋ ਰਹੀ ਥੀ ਅਕੇਲੀ ਕਿ ਜਿਸਕੇ ਰੋਨੇ ਕੀ ਧੁਨਿ ਸੁਨ ਸਬ ਰੋਤੇ ਥੇ ਪਸ਼ੁ ਪੰਖੀ ਔ ਬੇਲੀ ਔਰ ਯੂੰ ਕਹਿ ਰਹੀ ਥੀ ॥
ਚੌ: ਹਾਹਾ ਨਾਥ ਪਰਮ ਹਿਤਕਾਰੀ ॥ ਕਹਾਂ ਗਏ ਸ੍ਵਛੰਦ
ਬਿਹਾਰੀ ॥ ਚਰਣ ਸ਼ਰਣ ਦਾ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ॥ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸਿੰਧੁ ਲੀਜੈ ਬੁਧਿ ਮੇਰੀ ॥
ਕਿ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਸਬਗੋਪੀ ਭੀ ਢੂੰਡਤੀ ਢੂੰਡਤੀ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਪਹੁੰਚੀ ਔ ਉਸਕੇ ਗਲੇ ਲਗ ਲਗ ਸਭੋਂ ਨੇ ਮਿਲ ਮਿਲ ਐਸਾ ਸੁਖ ਮਾਨਾ ਕਿ ਜੈਸੇ ਕੋਈ ਮਹਾਂ ਧਨ ਖੋਇ ਆਧਾਨ ਪਾਇ ਸੁਖ ਮਾਨੇ ਨਿਦਾਨ ਸਬ ਗੋਪੀ ਭੀ ਉਸੇ ਅਤਿ ਦੁਖਿਤ ਜਾਨ ਸਾਥ ਲੇ ਮਹਾਂ ਬਠ ਮੇਂ ਪੈਠੀਂ ਔ ਜਹਾਂ ਲਗ ਚਾਂਦਨੀ ਦੇਖੀ ਤਹਾਂ ਲਗ ਗੋਪੀਯੋਂ ਨੇ ਬਨ ਮੇਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੋ ਢੂੰਡਾ ਜਬ ਸਘਨ ਬਨ ਕੇ ਅੰਧੇਰੇ ਮੇਂ ਬਾਟ ਨ ਪਾਈ ਤਬ ਵੇਸਬ ਵਹਾਂ ਸੇ ਫਿਰ ਧੀਰਯ ਧਰ ਮਿਲਨੇ ਕੀ ਆਸ ਕਰ ਯਮੁਨਾ ਕੇ ਉਸੀ ਤੀਰ ਪਰ ਆਇ ਬੈਠੀਂ ਜਹਾਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਨੇ ਅਧਿਕ ਸੁਖ ਦੀਆ ਥਾ ॥
ਇਤਿ ਸ੍ਰੀ ਲਾਲ ਕ੍ਰਿਤੇ ਪ੍ਰੇਮਸਾਗਰੇ ਗੋਪੀ ਬਿਰਹ ਬਰਣਨੋ
ਨਾਮ ਏਕ ਤ੍ਰਿੰਸੋ ਅਧਯਾਇ ੩੧
ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਸਬ ਗੋਪੀ ਯਮੁਨਾ ਤੀਰ ਪਰ ਬੈਠ ਪ੍ਰੇਮ ਮਦਮਾਤੀ ਹੋ ਹਰਿ ਕੇ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਔਰ ਗੁਣ ਗਾਨੇ ਲਗੀਂ ਕਿ ਪ੍ਰੀਤਮ ਜਬ ਸੇ ਤੁਮ ਬ੍ਰਿਜ ਮੇਂ ਆਏ ਤਬ ਸੇ ਨਏ ਨਏ ਸੁਖ ਯਹਾਂ ਆਨ ਕਰ ਛਾਏ, ਲਛਮੀ ਨੇ ਕਰ ਤੁਮਾਰੇ
