੧੦੮
ਧਯਾਇ ੩੨
ਚਰਣ ਕੀ ਆਸ, ਕੀਆ ਹੈ ਅਚਲ ਆਇਕੇ ਬਾਸ, ਹਮ ਗੋਪੀ ਹੈ ਦਾਸੀ ਤੁਮਾਰੀ, ਸੁਧ ਲੀਜੈ ਦਯਾਕਰ ਹਮਾਰੀ, ਜਦ ਸੇ ਸੁੰਦਰ ਸਾਂਵਰੀ ਸਲੋਨੀ ਮੂਰਤਿ ਹੈ ਹੇਰੀ ਤਦ ਸੇਹੂਈ ਹੈਂ ਬਿਨ ਮੋਲ ਕੀ ਚੇਰੀ ਤੁਮਾਰੇ ਨਯਨ ਬਾਣੋਂ ਨੇ ਹਤੇ ਹੈਂ ਹਿਯ ਹਮਾਰੇ, ਸੋ ਪਯਾਰੇ ਲਖੇ ਬਿਨ ਕੁਮਾਰੇ ਜੀਵ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਹਮਾਰੇ,ਅਬ ਕਰੁਣਾ ਕੀਜੈ ਤਜਕਰ ਕਠੋਰਤਾ ਬੇਗ ਦਰਸ਼ਨ ਦੀਜੈ ਜੋ ਤੁਮੇਂ ਮਾਰਨਾ ਹੀ ਥਾਂ ਤੋ ਹਮ ਕੋ ਬਿਖ ਧਰ ਆਗ ਔ ਜਲ ਥੇ ਕਿਸ ਲੀਏ ਬਚਾਯਾ ਤਭੀ ਮਰਨੇ ਕਿਉਂ ਨ ਦੀਆ ਤੁਮ ਕੇਵਲ ਯਸੋਧਾ ਸੁਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਤੁਮੇਂ ਬ੍ਰਹਮਾ ਰੁਦ੍ਰ ਇੰਦ੍ਰਾਦਿ ਸਬ ਦੇਵਤਾ ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਲਾਏ ਹੈਂ ਸੰਸਾਰ ਕੀ ਰੱਖਯਾ ਕੇ ਲੀਏ ॥
ਹੇ ਪ੍ਰਾਣ ਨਾਥ ਹਮੇਂ ਏਕ ਅਚਰਜ ਬੜਾ ਹੈ ਜੋ ਅਪਨੀ ਹੀ ਕੋ ਮਾਰੋਗੇ ਤੋ ਰਖਵਾਲੀ ਕਿਸਕੀ ਕਰੋਗੇ ਪ੍ਰੀਤਮ ਤੁਮ ਅੰਤ੍ਰਯਾਮੀ ਹੋਇ ਹਮਾਰੇ ਦੁਖ ਹਰ ਮਨ ਕੀ ਕਿਉਂ ਆਸ ਨਹੀਂ ਪੂਰੀ ਕਰਤੇ ਕਿਆ ਅਬਲਾਓਂ ਪਰ ਸੂਰਤਾ ਧਾਰੀ ਹੈ ਹੇ ਪਯਾਰੇ ਜਬ ਤੁਮਾਰੀ ਯਹ ਮੁਸਕਾਨ ਯੁਤ ਪਯਾਰ ਭਰੀ ਚਿਤਵਨ ਐ ਭ੍ਰਿਗੁਟੀ ਕੀ ਮਰੋਰ ਨਯਨੋਂ ਕੀ ਮਟਕਨ ਗ੍ਰੀਵਾ ਕੀ ਲਟਕ ਔਰ ਬਾਤੋਂ ਕੀ ਚਟਕ ਹਮਾਰੇ ਜੀ ਮੇਂ ਆਤੀ ਹੈ ਤਬ ਕਯਾ ਕਯਾ ਦੁਖ ਪਾਤੀ ਹੈਂ ਔਰ ਜਿਸ ਸਮਯ ਤੁਮ ਗਊ ਚਰਾਵਨ ਜਾਤੇ ਥੇ ਬਨ ਮੇਂ ਤਿਸ ਸਮਯ ਤੁਮਾਰੇ ਕੋਮਲ ਚਰਣ ਕਾ ਧਯਾਨ ਕਰਨੇ ਸੇ ਬਨ ਕੇ ਕੰਕਰ ਕਾਂਟੇ ਆ ਸਕਤੇ ਥੇ ਹਮਾਰੇ ਮਨ ਮੇਂ ਭੋਰ ਕੇ ਗਏ ਸਾਂਝ ਕੇ ਫਿਰ ਆਤੇ ਥੇ ਤਿਸ ਪਰ ਭੀ ਹਮੇਂ ਚਾਰ ਪਹਿਰ ਚਾਰ ਯੁਗ
