ਧਯਾਇ ੩੩
੧੦੯
ਸੇ ਜਨਾਤੇ ਥੇ ਜਦ ਸਨਮੁਖ ਬੈਠ ਸੁੰਦਰ ਬਦਨ ਨਿਹਾਰਤੀ ਥੀਂ ਤਦ ਅਪਨੇ ਜੀ ਮੇਂ ਬਿਚਾਰਤੀ ਥੀਂ ਕਿ ਬ੍ਰਹਮਾ ਕੋਈ ਬੜਾ ਮੂਰਖ ਹੈ ਜੋ ਪਲਕ ਬਨਾਈ ਹੈ ਹਮਾਰੇ ਇਕ ਟਕ ਦੇਖਨੇ ਮੇਂ ਬਾਧਾਂ ਡਾਲਨੇ ਕੋ ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਇਸੀ ਰੀਤਿ ਸੇ ਸਬ ਗੋਪੀ ਬਿਰਹ ਕੀ ਮਾਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੇ ਗੁਣ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸੇ ਗਾਇ ਗਾਇ ਹਾਰੀਂ ਤਿਸਪਰ ਭੀ ਨ ਆਏ ਬਿਹਾਰੀ ਤਬ ਤੋ ਨਿਪਟ ਨਿਰਾਸ ਹੋ ਮਿਲਨੇਕੀ ਆਸ ਕਰ ਜੀਨੇ ਕਾ ਭਰੋਸਾ ਛੋੜ ਅਤਿ ਅਧੀਰਤਾ ਸੇ ਅਚੇਤ ਹੋ ਗਿਰ ਕਰ ਐਸੇ ਰੋਇ ਪੁਕਾਰੀਂ ਕਿ ਸੁਨ ਕਰ ਚਰ ਅਚਰ ਭੀ ਦੁਖਿਤ ਭਏ ਭਾਰੀ॥
ਇਤਿ ਸੀ ਲਾਲ ਕ੍ਰਿਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਸਾਰੇ ਗੋਪੀ ਜਨ
ਬਿਰਹ ਕਥਨੋ ਨਾਮ ਦ੍ਵਾਤਿੰਸੋ ਅਧਯਾਇ ੩੨
ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਜਦ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਅੱਤ੍ਰਯਾਮੀ ਨੇ ਜਾਨਾ ਜੋ ਅਬ ਯੇਹ ਗੋਪੀਯਾਂ ਮੁਝ ਬਿਨਾਂ ਜੀਤੀ ਰਹੇਂਗੀ ॥
ਛਪੈ ਤਬ ਤਿਨਹੀ ਮੇਂ ਪ੍ਰਗਟ ਭਏ ਨੰਦ ਨੰਦਨ ਯੋਂ
ਦ੍ਰਿਸ਼ਿਟ ਬੰਧ ਕਰ ਛਿਪੇ ਫਿਰੇ ਕਟੇ ਨਟਵਰ ਜੋਂ
ਆਏ ਹਰਿ ਦੇਖੋ ਜਬੈ ਉਠੀਂ ਸਬੈ ਯੋਂ ਚੇਤ
ਪ੍ਰਾਣ ਪਰੇਜਯੋਂ ਮ੍ਰਿਤਕ ਮੇਂ ਇੰਦ੍ਰੀ ਜਗੇ ਅਚੇਤ
ਬਿਨ ਦੇਖੇ ਸਭ ਕੇ ਮਨ ਬਯਾਕੁਲ ਹੋ ਭਯੋ
