੧੧੦
ਧਯਾਇ ੩੩
ਮਾਨੋ ਮਨ ਮਥ ਭੁਅੰਗ ਸਬਨ ਡਸਿਕੈ ਗਯੋ
ਪੀਰ ਖਰੀ ਪ੍ਰਿਯ ਜਾਨ ਪਹੁੰਚੇ ਆਇਕੈ
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬੇਲਨਿ ਸੀਂਚ ਲਈ ਸਬ ਜਯਾਇਕੈ
ਦੋਹਰਾ ਮਨਹੁੰ ਕੰਜ ਨਿਸਿ ਮਲਿਨ ਹੈਂ, ਐਸੇ ਹੀ ਬ੍ਰਿਜਲਾਲ
ਕੰਡਲ ਰਵਿ ਛਬ ਦੇਖਿਕੈ, ਫੂਲੇ ਨਯਨ ਬਿਸਾਲ
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਸੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਆਨੰਦ ਕੰਦ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਸਬ ਗੋਪੀਆਂ ਏਕਾ ਏਕੀ ਬਿਰਹ ਸਾਗਰ ਸੇ ਨਿਕਲ ਉਨਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਐਸੇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੂਈਂ ਕਿ ਜੈਸੇ ਕੋਈ ਅਥਾਹ ਸਮੁੰਦ੍ਰ ਸੇ ਡੂਬ ਥਾਹ ਪਾਇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਇ ਔਰ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਸੇ ਘੇਰ ਕਰ ਖੜੀ ਭਈਂ ਤਬ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਉਨੇ ਸਾਥ ਲੀਏ ਵਹਾਂ ਆਏ ਜਹਾਂ ਪਹਿਲੇ ਰਾਸ ਬਿਲਾਸ ਕੀਆ ਥਾ ਜਾਤੇ ਹੀ ਏਕ ਗੋਪੀ ਨੇ ਅਪਨੀ ਓਢਨੀ ਉਤਾਰਕੇ ਸ਼੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਬੈਠਨੇ ਕੋ ਬਿਛਾ ਦੀ ਜੋਂ ਵੇ ਉਸ ਪਰ ਬੈਠੇ ਤੋਂ ਕਈ ਏਕ ਗੋਪੀ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਬੋਲੀਂ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਤੁਮ ਬੜੇ ਕਪਟੀ ਬਿਰਾਨਾ ਮਨ ਧਨ ਲੇ ਜਾਨਕੇ ਹੋ ਪਰ ਕਿਸੀ ਕਾ ਗੁਣ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਮਾਨਤੇ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਆਪਸ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ॥
ਦੋਹਰਾ ਗੁਣ ਛਾਡੈ ਔਗੁਣ ਗਹੈ, ਰਹੇ ਕਪਟ ਲਪਟਾਇ
ਦੇਖੋ ਸਖੀ ਬਿਚਾਰ ਕੇ, ਤਾ ਸੋਂ ਕਹਾ ਬਸਾਇ
ਯਿਹ ਸੁਨ ਏਕ ਉਨਮੇਂ ਸੇ ਬੋਲੀ ਕਿ ਸਖੀ ਤੁਮ ਅਲਗੀ ਰਹੋ ਅਪਨੇ ਕਹੇ ਕੁਛ ਸ਼ੋਭਾ ਨਹੀਂ ਪਾਤੀ ਦੇਖੋ ਮੈਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਹੀ ਸੇ ਕਹਿਤੀ ਹੂੰ ਯੋਂ ਕਹਿ ਉਸਨੇ ਮੁਸਕਰਾਇ ਕੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਸੇ
