ਧਯਾਇ ੩੩
ਪੂਛਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਏਕ ਬਿਨ ਗੁਣ ਕੀਏ ਗੁਣ ਮਾਨ ਲੇ ਦੂਸਰਾ ਕੀਏ ਗੁਣ ਕਾ ਪਲਟਾ ਦੇ ਤੀਸਰਾ ਗੁਣ ਕੇ ਪਲਟੇ ਔਗੁਣ ਕਰੇ ਚੌਥਾ ਕਿਸੀਕੇ ਕੀਏ ਗੁਣ ਕੋ ਭੀ ਮਨ ਮੇਂ ਨ ਧਰੇ ਇਨ ਚਾਰੋਂ ਮੇਂ ਕੌਣ ਭਲਾ ਹੈ ਔ ਕੌਨ ਬੁਰਾ ਯਹ ਤੁਮ ਹਮੇਂ ਸਮਝਾਇਕੇ ਕਹੋ ਸ੍ਰੂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਬੋਲੇ ਕਿ ਤੁਮ ਸਬ ਮਨ ਦੇ ਸੁਨੋ ਭਲਾ ਔ ਬੁਰਾ ਮੈਂ ਬੁਝਾ ਕਰ ਕਹਿਤਾ ਹੂੰ ਉੱਤਮ ਤੋ ਵੁਹ ਹੈ ਜੋ ਬਿਨ ਕੀਏ ਕਰੋ ਜੈਸੇ ਪਿਤਾ ਪੁੱਤ੍ਰ ਕੋ ਚਾਹਤਾ ਹੈ ਔਰ ਕੀਏ ਪਰ ਕਰਨੇ ਸੇ ਕੁਛ ਪੁੰਨਯ ਨਹੀਂ ਸੋ ਐਸੇ ਹੈ ਜੈਸੇ ਬਾਂਟ ਕੇ ਹੇਤੁ ਗਉੂ ਦੁੂਧ ਦੇਤੀ ਹੈ ਔਗੁਨ ਕੋ ਔਗੁਣ ਮਾਨੇ ਕਿਸੇ ਸ਼ੱਤ੍ਰੁ ਜਾਨੀਏ ਸਬ ਸੇ ਬਰਾ ਕ੍ਰਿਤਘਨ ਜੋ ਕੀਏ ਕੋ ਮੇਟੈ
ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਜਬ ਗੋਪੀਆਂ ਆਪਸਮੇਂ ਏਕ ਏਕ ਕਾ ਮੂੰਹ ਦੇਖ ਹਸਨੇ ਲਗੀਂ ਤਬ ਤੋ ਸੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਘਬਰਾ ਕਰ ਬੋਲੇ ਕਿ ਸੁਨੋ ਮੈਂ ਇਨ ਚਾਰ ਕੀ ਗਿਨਤੀ ਮੇਂ ਨਹੀਂ ਜੋ ਤੁਮ ਜਾਨਕੇ ਹਸਤੀ ਹੋ ਬਰਣ ਮੇਰੀ ਤੋ ਯਿਹ ਰੀਤ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਮੁਝਸੇ ਜਿਸ ਬਾਤ ਕੀ ਇੱਛਾ ਰਖਤਾ ਹੈ ਤਿਸਕੇ ਮਨ ਕੀ ਬਾਂਛਾ ਪੂਰੀ ਕਰਤਾ ਹੂੰ ਕਦਾਚਿਤ ਤੁਮ ਕਹੋ ਕਿ ਜੋ ਤੁਮਾਰੀ ਯਿਹ ਚਾਲ ਹੈ ਤੋ ਹਮੇਂ ਬਨ ਮੇਂ ਐਸੇ ਕਿਉਂ ਛੋੜ ਗਏ ਇਸਕਾ ਕਾਰਣ ਯਿਹ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੇ ਤਮਾਰੀ ਪੀਰ ਕੀ ਪ੍ਰੀਛਾ ਲੀ ਇਸ ਬਾਰ ਕਾ ਮਤ ਬਰਾ ਮਾਨੋ ਮੇਰਾ ਕਹਾ ਸੱਚਾ ਹੀ ਜਾਨੋ ਯੂੰ ਕਹਿ ਫਿਰ ਬੋਲੇ ॥
ਚੌ: ਅਬ ਹਮ ਪਰਚੇ ਲੀਯੋ ਤੁਮਾਰੋ ॥ ਕੀਨੋ ਸੁਮਿਰਣ
