ਧਯਾਇ ੩੪
੧੧੩
ਪ੍ਰਮੁੱਦਿਤ ਫਿਰੈ ਸੰਗਿ ਹਰਿ ਲੀਏ ॥ ਬਿਚ ਗੋਪੀ ਬਿਚ ਨੰਦ ਕਿਸ਼ੋਰ ॥ ਸਘਨ ਘਟਾ ਦਾਮਿਨਿ ਚਹੁ ਓਰ॥ ਸਯਾਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਗੋਰੀ ਬ੍ਰਿਜ ਬਾਲਾ॥ ਮਾਨਹੁ ਕਨਕ ਨੀਲ ਮਣ ਮਾਲਾ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਇਸੀ ਰੀਤਿ ਸੇ ਖੜੇ ਹੋਇ ਗੋਪੀ ਔਰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਲਗੇ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੇ ਯੰਤ੍ਰੋਂ ਸੁਰ ਮਿਲਾਇ ਮਿਲਾਇ ਕਠਿਨ ਕਠਿਨ ਰਾਗ ਅਲਾਪ ਅਲਾਪ ਬਜਾਇ ਬਜਾਇ ਗਾਨੇ ਐ ਤੀਖੀ ਚੌਖੀ ਆੜੀ ਗੌੜੀ ਦੁਗੁਨ ਤਿਗੁਨ ਕੀ ਤਾਨੇ ਉਪਜੇ ਲੇ ਲੇ ਬੋਲ ਬਨਾਇ ਬਨਾਇ ਨਾਚਨੇ ਔ ਆਨੰਦ ਮੇਂ ਐਸੇ ਮਗਨ ਹੂਏ ਕਿ ਉਨ ਕੋ ਤਨ ਮਨ ਕੀ ਭੀ ਸੁਧਿ ਨ ਥੀ ਕਹੀਂ ਇਨਕਾ ਅੰਚੁਲ ਉਘੜ ਜਾਤਾ ਥਾ ਕਹੀਂ ਉਨਕਾ ਮੁਕਟ ਖਿਸਲ ਇਧਰ ਮੋਤੀਯੋਂ ਕੇ ਹਾਰ ਟੂਟ ਟੂਟ ਗਿਰਤੇ ਥੇ ਉਧਰ ਬਨਮਾਲ ਪਸੀਨੇ ਕੀ ਬੂੰਦੇਂ ਮਾਖੜੋਂ ਪਰ ਅਲਕੇਂ ਮੋਤੀਯੋਂ ਕੀ ਲੜੀ ਸੀ ਚਮਕਤੀ ਥੀਂ ਔ ਗੋਪੀਯੋਂ ਕੇ ਗੋਰੇ ਗੋਰੇ ਮੁਖੜੋਂ ਪਰ ਅਲਕੇ ਯੋਂ ਬਿਖਰ ਰਹੀ ਦੀ ਕਿ ਜੈਸੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕੇ ਲੋਭ ਸੇ ਸਪੋਲੀਏ ਉੜ ਕਰ ਚਾਂਦ ਕੋ ਜਾ ਲਗੇ ਹੋ ਕਭੀ ਕੋਈ ਗੋਪੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੀ ਮੁਰਲੀ ਕੇ ਸਾਥ ਮਿਲਕਰ ਝੀਲ ਮੇਂ ਗਾਤੀ ਥੀ ਕਭੀ ਕੋਈ ਅਪਨੀ ਤਾਨ ਅਲਗ ਹੀ ਲੇ ਜਾਤੀ ਥੀ ਔ ਜੋ ਕੋਈ ਬੰਸੀ ਕੋ ਛੇਕ ਉਸਕੀ ਤਾਨ ਸਮੁੂਚੀ ਜੋਂ ਕੀ ਤੋਂ ਗਲੇ ਸੇ ਨਿਕਾਲਤੀ ਥੀ ਤਬ ਹਰਿ ਐਸੇ ਭੁਲ ਰਹੇ ਥੇ
ਕਿ ਜਯੋਂ ਬਾਲਕ ਦਰਪਣ ਮੇਂ ਅਪਨਾ ਪ੍ਰਤਿਬਿੰਬ ਦੇਖ ਭੂਲ ਰਹੇ
ਇਸੀ ਢੰਬ ਸੇ ਗਾਇ ਗਾਇ ਨਾਚ ਨਾਚ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ
