੧੧੪
ਧਯਾਇ ੩੪
ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੇ ਹਾਵ ਭਾਵ ਕਟਾਖ ਕਰ ਕਰ ਸੁਖ ਲੇਤੇ ਥੇ ਔ ਪਰਸਪਰ ਰੀਝ ਰੀਝ ਹੱਸ ਹੱਸ ਕੰਨ ਲਗਾਇ ਲਗਾਇ ਬਸਤ੍ਰ ਆਭੁੂ ਖਣ ਨਿਛਾਵਰ ਕਰ ਰਹੇ ਥੇ ਉਸ ਕਾਲ ਬ੍ਰਹਮਾ ਰੁੱਦ੍ਰ ਇੰਦ੍ਰ ਆਦਿ ਸਬ ਦੇਵਤਾ ਔ ਗੰਧਰਬ ਅਪਨੀ ਅਪਨੀ ਇਸਤ੍ਰੀਯੋਂ ਸਮੇਤ ਬਿਮਾਨੋਂ ਮੇਂ ਬੈਠ ਰਾਸ ਮੰਡਲੀ ਕਾ ਸੁਖ ਦੇਖ ਦੇਖ ਆਨੰਦ ਸੇ ਫੂਲ ਬਰਖਾਵਤੇ ਥੇ ਔਰ ਉਨਕੀ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਵੁਹ ਸੁਖ ਲਖ ਹੱਸ ਕਰ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਤੀ ਥੀਂ ਕਿ ਜੋ ਜਨਮਲੇ ਬ੍ਰਿਜ ਮੇਂ ਜਾਤੀਂ ਤੋ ਹਮ ਭੀ ਹਰਿ ਕੇ ਸਾਥ ਰਾਸ ਬਿਲਾਸ ਕਰਤੀਂ ਔਰ ਰਾਗ ਰਾਗਨੀਯੋਂ ਕਾ ਐਸਾ ਸਮਾ ਬਧਾ ਹੁੂਆ ਥਾ ਕਿ ਜਿਸੇ ਸੁਨਕੇ ਪਵਨ ਪਾਨੀ ਭੀ ਨਬਹਿਤਾ ਥਾ ਔਤਾਰਾਮੰਡਲ ਸਮੇਤ ਚੰਦ੍ਰਮਾਂ ਥਕਿਤ ਹੋ ਕਿਰਣੋਂ ਸੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਰਖਾਤਾ ਥਾ ਇਸ ਮੇਂ ਰਾਤ ਬਢੀ ਤੋ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਬੀਤ ਗਏ ਔਰ ਕਿਸੀ ਨੇ ਨ ਜਾਨਾ ਤਭੀ ਸੇ ਉਸ ਰੈਨ ਕਾਲਾਮ ਬ੍ਰਹਮ ਰਾਤ੍ਰਿ ਹੂਆ ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਨਾਥ ਰਾਸ ਲੀਲ੍ਹਾ ਕਰਤੇ ਕਰਤੇ ਜੋ ਕੁਛ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੇ ਮਨ ਮੇਂ ਤਰੰਗ ਆਈ ਗੋਪੀਯੋਂ ਕੇ ਲੀਏ ਯਮੁਨਾ ਤੀਰ ਪੈ ਜਾਇ ਨੀਰ ਮੇਂ ਪੈਠ ਜਲ ਕਰ ਸ਼ਰਮ ਮਿਟਾਇ ਬਾਹਰ ਆਇ ਸਬ ਕੇ ਮਨੋਰਥ ਪੂਰੇ ਕਰ ਬੋਲੇ ਕਿ ਅਬ ਚਾਰ ਘੜੀ ਰਾਤ ਰਹੀ ਹੈ ਤੁਮ ਸਬ ਅਪਨੇ ਘਰ ਜਾਓ ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਸੁਨ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗੋਪੀਯੋ ਨੇ ਕਹਾ ਆਪਕੇ ਚਰਣ ਕਮਲ ਛੋਡਕੇ ਘਰ ਕੈਸੇ ਜਾਇੰ ਹਮਾਰਾ ਲਾਲਚੀ ਮਨਤੋਕਹਾ ਮਾਨਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਬੋਲੇ ਕਿ
