ਧਯਾਇ ੩੪
੧੧੫
ਸੁਨੋ ਜੈਸੇ ਯੋਗੀ ਜਨ ਮੇਰਾ ਧਯਾਨ ਧਰਤੇ ਹੈਂ ਤੈਸੇ ਤੁਮ ਭੀ ਧਯਾਨ ਕੀਜੀਯੋ ਮੈਂ ਤੁਮਾਰੇ ਪਾਸ ਜਹਾਂ ਰਹੋਗੀ ਤਹਾਂ ਹੁੰਗਾ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸੰਤੋਖ ਕਰ ਸਬ ਬਿਦਾ ਹੋ ਅਪਨੇ ਅਪਨੇ ਘਰ ਗਈਂ ਔਰ ਯੇਹ ਭੇਦ ਉਨਕੇ ਘਰ ਵਾਲੋਂ ਮੇਂ ਸੇ ਕਿਸੀ ਨੇ ਨ ਜਾਨਾ ਕਿ ਯਿਹ ਯਹਾਂ ਨ ਥੀਂ ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਿਤ ਨੇ ਸੁਕਦੇਵ ਮੁਨਿ ਸੇ ਪੁੂਛਾ ਕਿ ਦੀਨ ਦਯਾਲ ਯਹ ਮੁਝੇ ਤੁਮ ਸਮਝਾ ਕਰ ਕਹੋ ਜੋ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਤੋ ਅਸੁਰੋਂ ਕੋ ਮਾਰ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਕਾ ਭਾਰ ਉਤਾਰਨੇ ਔ ਸਾਧੂ ਸੰਤੋਂ ਕੋ ਸੁਖ ਦੇ ਧਰਮ ਕਾ ਪੰਥ ਚਲਾਨੇ ਕੇ ਲੀਏ ਅਵਤਾਰ ਲੇ ਆਏ ਥੇ ਉਨੋਂ ਨੇ ਪਰਾਈ ਇਸਤ੍ਰੀਯੋਂ ਕੇ ਸਾਬ ਰਾਸ ਬਿਲਾਸ ਕਿਉਂ ਕੀਆ ਯਿਹ ਤੋ ਕੁਛ ਲੰਪਟ ਕਾ ਕਰਮ ਹੈ ਜੋ ਬਿਰਾਨੀ ਨਾਰੀ ਸੇ ਭੋਗ ਕਰੇਂ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ॥
ਚੌ: ਸੁਨ ਰਾਜਾ ਯਿਹ ਭੇਦ ਨ ਜਾਨਯੋ ॥ ਮਾਨੁਖ ਸਮ
ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਮਾਨਯੋ ॥ ਜਿਨਕੇ ਸੁਮਿਰੇ ਪਾਤਕ ਜਾਤ॥ ਤੇਜਵੰਤ ਪਾਵਨ ਹੈਂ ਗਾਤ ॥ ਜੈਸੇ ਅਗਨਿ ਮਾਂਝ ਕੁਛ ਪਰੈ ॥ ਸੋਉ ਅਗਨਿ ਹੋਇ ਕੇ ਜਰੈ ॥
ਸਾਮਰੱਥੀ ਕਿਆ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਵੇ ਤੋਂ ਕਰਕੇ ਕਰਮ ਕੀ ਹਾਨਿ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਜੈਸੇ ਸ਼ਿਵਜੀ ਨੇ ਬਿਖ ਲੀਆ ਐ ਖਾਕੇ ਕੰਠ ਕੋ ਭੁਖਣ ਦੀਆ ਔਰ ਕਾਲੇ ਸਾਂਪ ਕਾ ਕੀਯਾ ਹਾਰ ਕੌਨ ਜਾਨੇ ਉਨਕਾ ਬਯਵਹਾਰ ਵੇ ਤੋ ਅਪਨੇ ਲੀਏ ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀਂ ਕਰਤੇ ਜੋ ਉਨਕਾ ਭਜਨ ਸਿਮਰਣ ਕਰ ਕੋਈ ਵਰ
